(6)

نماز توجّه به

حضرت صاحب الزمان عجّل اللَّه تعالى فرجه

    احمد بن ابراهيم مى‏ گويد : شوق و آرزوى ديدار مولاى ما حضرت صاحب الزمان ارواحنا فداه در دلم جاى گرفت، به اين جهت به جناب ابو جعفر محمّد بن عثمان - از نوّاب چهارگانه - شكوه نمودم.

    جناب محمّد بن عثمان فرمود : آيا با آرزوى قلبى ميل دارى كه حضرتش را زيارت كنى؟ گفتم : آرى.

    گفت : خداوند به اين آرزوى قلبى تو پاداش عطا كند، عاقبت امر تو را در آسانى مى ‏بينم، اى ابا عبداللَّه ! ديدار او را التماس نكن، زيرا در دوران غيبت كبرى اشتياق ديدار آن حضرت وجود دارد ولى از اجتماع با آن سئوال نمى‏ شود(1)، كه اين از آيات و عزائم الهى است و تسليم و گردن نهادن بر آن سزاوار است، ولى هر گاه خواستى به او توجّه كنى با اين زيارت به حضرتش متوجّه شو.

    در مورد چگونگى زيارت ؛ بايد از نسخه‏ اى كه محمّد بن على املاء نموده، نسخه بردارى شود، در آن نسخه توجّه به حضرت صاحب الزمان ارواحنا فداه با اين زيارت چنين آمده است :

    دوازده ركعت نماز دو ركعت دو ركعت مى‏ خوانى، و در همه ركعت‏ها سوره «قل هو اللَّه أحد» را مى خوانى، آنگاه بر محمّد وآل او عليهم السلام صلوات مى ‏فرستى، و سخن خداى متعال را مى‏ گوئى :

 «سَلامٌ عَلى آلِ ياسين»، ذلِكَ هُوَ الْفَضْلُ الْمُبين مِنْ عِنْدِ اللَّهِ، وَاللَّهُ ذُوالْفَضْلِ الْعَظيم، إِمامُهُ مَنْ يَهديهِ صِراطَهُ الْمُسْتَقيم، قَدْ آتاكُمُ اللَّهُ خِلافَتَهُ يا آلَ ياسين....(2)

---

1) بديهى است كه نصيب و قسمت احمد بن ابراهيم چنين بوده است ! و اين حكم شامل همه نمى‏ شود، زيرا فرد ديگرى اين حاجت را درخواست كرده و به ديدار حضرتش نائل آمده است.

    زهرى مى گويد : مدّتى بود در جستجوى حضرت بودم، و در اين راه سعى و كوشش فراوان نموده و بهترين سرمايه ‏ام را از دست دادم، به حضور عَمْرى - نايب حضرت - شرفياب شدم، و كمر در خدمت او بستم و از هيچ خدمتى فرو گذارى نكرده و ملازم او شدم، پس از مدّتى از ديدار حضرت صاحب الزمان ارواحنا فداه پرسيدم.

 او گفت : براى اين مسأله راهى نيست. من التماس كردم و با تواضع اصرار نمودم.

فرمود : فردا صبح بيا. فردا صبح خدمت اوشرفياب شدم، از من استقبال نمود، همراه او جوانى بود، چهره او از همه مردم زيباتر و رائحه پاكيزه‏ ترين عطرها از او استشمام مى‏ شد، در آستين لباس او چيزى مانند لباس تجّار و بازرگانان بود، چون چشمم به جمال دل رباى او افتاد به عَمْرى نزديك شدم، او با اشاره مرا به سوى حضرت هدايت كرد، روى به آن بزرگوار نمودم و پرسش‏هايى از ايشان نمودم، از هر چه مى ‏پرسيدم پاسخم مى ‏داد.

 آنگاه برخاست تا به اطاقى وارد شود، و آن اطاق، از اطاق‏هايى بود كه رفت و آمدى به آن نمى ‏شد، در اين حال جناب عَمْرى به من فرمود : اگر مى‏ خواهى از ايشان سئوال كن كه بعد از اين او را نخواهى ديد. ( الإحتجاج : 297/2 ).

2) بحار الأنوار : 174/53. اين زيارت را - إن شاء اللَّه - در باب زيارات نقل خواهيم كرد.