چهارم:

 

شاعر اديب، عبدالباقى عمرى در مدح على ‏عليه السلام گويد:

 

يا أبا الأوصياء، أنت لطه

صهره وابن عمّه وأخوه

إنّ للَّه في معانيك سرّاً

أكثر العالمين ما علموه

أنت‏ثاني‏الآباءفي‏منتهى‏الدو

ر وآباؤه تعدّ بنوه

خلق اللَّه آدماً من تراب

فهو ابن له، وأنت أبوه

 

اى پدر اوصيا و جانشينان! تو داماد، پسر عمو و برادر طه‏ صلى الله عليه وآله وسلم هستى.

به راستى كه براى خداوند در معانى تو رازى است كه بسيارى از جهانيان‏ ياراى دانستن آن را ندارند.

تو در انتهاى دايره خلقت دوّمين پدران هستى و پدران او، پسران او به‏ شمار آيند.

خداوند حضرت آدم‏ عليه السلام را از خاك آفريد، پس او فرزند تراب است و توابوتراب هستى.

 

   وى در توصيف ضريح مقدّس آن حضرت‏ عليه السلام گويد:

 

ألا إنّ صندوقاً أحاط بحيدر

وذي‏ العرش‏ قد أربى‏ إلى‏ حضرة القدس

فإن لم يكن للَّه كرسيّ عرشه

فإنّ الّذي في ضمنه آية الكرسي

 

آگاه باشيد! اين ضريحى كه پيرامون قبر مطهّر حيدرعليه السلام را گرفته به راستى‏ كه صاحب عرش آن را به سوى حضرت قدس ارزانى داشته است.

اگر براى خداوند در عرشش كرسى نباشد، به راستى كه آن كه قبر او را دربرگرفته، آيه كرسى است.

 

   و شاعر در اين زمينه چه زيبا سروده:

 

شهد الأنام بفضله حتّى العدا

والفضل ما شهدت به الأعداء

فتلألأت أنواره لذوي النهى

فتزحزت عن غيّها الظلماء

 

همه مردم بر فضل و برترى او گواهى دادند، حتى دشمنانش، و فضل وبرترى آن است كه دشمنان به آن گواهى دهند.

پس انوار او بر خردمندان روشن گشت، پس تاريكى از برپا شدن آن، انوارشد.

 

   شاعر ديگرى گويد:

 

يروي مناقبهم لنا أعداؤهم

لا فضل إلّا ما رواه حسود

وإذا رأوها مبغضوهم لم يكن

للعالمين عن الولاة مجيد

 

مناقب و فضايل آنان را دشمنانشان به ما روايت مى‏كنند، فضيلتى نيست‏ جز آن كه بر زبان حسود جارى شود.

وقتى دشمنانشان چنين فضايلى را نقل مى‏كنند؛ ديگر ولايتشان براى‏ جهانيان قابل انكار نيست.