چه كسانى زيارتشان پذيرفته مى‏شود؟

آيا فقط اولياء خدا زيارتشان پذيرفته مى‏ شود يا براى گناهكاران نيز راه ‏هايى براى پذيرفته ‏شدن و قبولى زيارت آنان وجود دارد؟ اگر راه يا راه‏ هايى وجود دارد آن‏ها كدامند؟

   براى يافتن پاسخ اين سئوال، به اين نكته توجّه كنيد:

   آنان‏كه داراى قلبى پاك هستند و از حرم باطنى خود (يعنى قلب) پاسدارى نموده ‏و با انجام گناهان به بمب‏گذارى در آن نپرداخته ‏اند، در حرم مطهّر حضرت امام ‏رضا عليه السلام به ضيافت معنوى راه يافته و از توجّهات امام هشتم ‏عليه السلام برخوردار مى‏ شوند وبا زيارت قبول ‏شده باز مى ‏گردند.

   ما از آنان التماس دعا داريم و از اين افراد مى ‏خواهيم در بهترين حالات روحى ومعنوى به اين نكته توجّه داشته باشند كه در عصر غيبت هيچ مسأله ‏اى به عظمت و اهميّت‏ فرا رسيدن و تعجيل ظهور حضرت بقيّة اللَّه الأعظم عجّل اللَّه تعالى فرجه نيست، بنابراين آن را مهمّترين حاجت خود و در سرلوحه همه آن‏ها قرار دهند.

   نكته مهمّ اين است: افرادى كه احترام و حرمت قلب را نگاه نداشته و با انجام گناه ‏به آن آسيب وارد ساخته ‏اند، چگونه به حرم حضرت امام رضا عليه السلام وارد شوند و با همه‏ كم و كاستى‏ ها از عنايات و مهربانى ‏هاى آن امام رئوف برخوردار شوند؟

   چگونه ما مى‏ توانيم با قلبى كه به آن آسيب زده ‏ايم و چشم و گوش آن را كور و كر ساخته ‏ايم، از زيارت حضرت امام رضا عليه السلام بهره ‏مند شده و مورد توجّه و عنايت آن‏ حضرت قرار گيريم؟

   چگونه مى‏ توانيم آثار گناهان را برطرف ساخته و از آن بزرگوار شفاى روحى ‏بگيريم؟!

   با چه حال و هوايى به زيارت حضرت امام رضا عليه السلام برويم كه با تمام گناهان وآلودگى‏ هايمان، نه ‏تنها آن حضرت از ما روى نگردانند؛ بلكه زيارت ما را قبول كرده وبه ما توجّه نمايند و ما را مورد لطف و عنايت خود قرار دهند؟

   اين پرسش بسيار مهمّى است كه آگاه ‏بودن از جواب آن، نتيجه فراوانى در بردارد. ما قبل از اين‏كه پاسخ اين سئوال را بيان كنيم توجّه شما را به اين جريان جلب مى‏ كنيم:

«نقل است كه روزى فقيرى با جامه شوخگين(61) به نزد پادشاهى درآمد، پادشاه ازآمدن او روى درهم كشيد.

   يكى از نزديكان پادشاه گفت: اى بى ‏ادب؛ اين مقدار ندانسته ‏اى كه با جامه‏ شوخگين پيش پادشاهان آمدن عيب است؟!

   او در پاسخ گفت: با جامه شوخگين پيش پادشاهان آمدن عيب نيست، امّا با جامه ‏شوخگين از پيش پادشاهان بيرون رفتن عيب است.

   پادشاه را اين سخن خوش آمد و او را به خلعت فراوان و گرانبها مخصوص ‏گردانيد.»(62)

   در اين داستان، آلودگى آن شخص نه‏ تنها مانع لطف و كرم پادشاه نشد بلكه به‏ خاطر اعتقادى كه به جود و بخشش سلطان داشت سبب شد كه از خلعت ‏هاى گرانبها و ويژه پادشاه بهره ‏مند شود و با همه آلودگى، پادشاه را از خود شاد و مسرور كند.

   نتيجه ‏اى كه از اين داستان مى ‏گيريم اين است: همان‏گونه كه گاهى آلودگى ‏هاى ‏ظاهرى نه ‏تنها مانع لطف و كرم پادشاهان مجازى نمى ‏شود، آلودگى‏ هاى ظاهرى وباطنى نيز گاهى نه ‏تنها مانع جود و بخشش سلاطين واقعى - كه اهل بيت ‏عليهم السلام مى ‏باشند -  نمى‏ شود؛ بلكه گاهى سبب افزايش و زيادتر شدن لطف آنان نيز مى‏ شود و اين در صورتى است كه انسان از راهى وارد شود كه بيشتر سبب جلب محبّت و عنايت اهل‏بيت‏ عليهم السلام بشود.

   براى رسيدن به اين هدف، راه بلكه راه ‏هايى مانند واسطه قرار دادن بعضى ‏از اهل بيت عليهم السلام - مانند حضرت امام جواد عليه السلام - وجود دارد كه وسيله عنايت بيشتر حضرت امام رضا عليه السلام مى‏ گردد.

   در اينجا ما راهى را نشان مى‏ دهيم كه از جهتى مناسب‏تر با وضع عموم مردم است. قبل از بيان آن، براى روشن ‏شدن مطلب، مثالى مى‏ آوريم:

   بعضى از افراد، كارشان باربرى و حمل و نقل است، آنان بار مردم را بر دوش‏ كشيده و به مقصد مى ‏رسانند. اين‏گونه افراد گاهى آنچنان بارهاى سنگين را بر دوش ‏مى ‏كشند كه از گذاردن آن به زمين عاجز مى ‏مانند و بايد به كمك ديگران آن را از دوش ‏خود به زمين بگذارند در حالى‏ كه بارهاى سبك را به راحتى از دوش خود برمى ‏دارند. بار گناهان نيز همين‏گونه است؛ انسان گاهى به راحتى مى ‏تواند توبه كند و خود را از بار گناه نجات دهد، ولى گاهى آنچنان بار گناهان سنگين و كمرشكن است كه انسان ‏نمى ‏تواند بدون كمك، خود را نجات دهد.

   متأسّفانه شايد معمولاً بار گناهان انسان از نوع دوّم باشد كه براى نجات و رهايى‏ يافتن از آن بايد از راه آن وارد شود.

   انسانى كه سال‏ها نفس خود را آزاد گذارده و مهار نكرده است و دمادم بر گناهان ‏خود افزوده است؛ انسانى كه به عصر غيبت معتاد شده و هميشه در ظلمت بسر برده ‏است؛ انسانى كه معتاد به غفلت و دور بودن از امام زمانش شده و خدمتى براى آن ‏حضرت انجام نداده است؛ چگونه مى ‏تواند بدون كمك و يارى، يك ‏باره بار اعتياد به‏ گناه و غفلت از امام زمان عجّل اللَّه تعالى فرجه را كنار بگذارد؟!

   چگونه مى ‏تواند با تضمين، پس از يك عمر معتاد بودن به گناه و غفلت، خود را ازآن نجات دهد؟!

   براى پاسخ به اين سئوال، توجّه شما را به جريان مردى كه نقل كرديم با جامه آلوده ‏به دربار پادشاه رفت و با همه آلودگى، خلعت گرانبهايى گرفت، جلب مى ‏كنيم.

   اگر ما با پشت خميده از بار گناه به حرم حضرت امام رضا عليه السلام شرفياب شويم، اگرچه ناپسند است ولى از اين جهت كه كار حضرت امام رضا عليه السلام بخشندگى وپاكسازى است مهمّ  نيست، مهمّ  اين است كه با بار گناه به حرم وارد شويم و با بار گناه برگرديم.

   بايد به امام رئوف حضرت علىّ بن موسى الرضا عليه السلام عرض كنيم:

   بار گناه ما آنچنان سنگين و دشوار است كه به تنهايى نمى ‏توانيم آن را از دوش خود برداريم، نياز به كمك شما داريم، بايد با يارى شما از زير بار سنگين گناهان خارج ‏شويم.

   يقين داشته باشيد اگر انسان با تمامى وجود و از اعماق قلب خود - نه با لقلقه زبان ‏بلكه با صداقت - از حضرت امام رضا عليه السلام كمك بخواهد و خود را عاجز از ترك گناه ‏بداند، آن حضرت به يارى او مى ‏شتابند، بار گناه را از دوش او دور مى ‏كنند، دست او را مى ‏گيرند و با ديدگانى پر از مهر و محبّت به او مى ‏نگرند و با نگاه معجزه‏ گر خود او را پاك مى ‏سازند و در او تحوّل ايجاد مى ‏كنند.

   هرچند حضرت امام رضا عليه السلام نيازى به زمينه ‏سازى ما ندارند، ولى ما بايد براى ‏نجات خود زمينه‏ سازى كنيم.

   زمينه‏ سازى آن، اين است كه مانند كسانى كه خدا را فراموش كرده و خود را از ياد برده و در نتيجه توجّهى به گناهان خويش ندارند وارد حرم نشويم، بلكه درك كنيم كه ما به گناه و نافرمانى و به عصر غيبت و غفلت از امام عصر عجّل اللَّه تعالى فرجه خو گرفته و معتاد شده ‏ايم و براى نجات از اين اعتياد، نياز به كمك حضرت امام رضا عليه السلام داريم.

   در حرم مطهّر به اين جرم معتقد باشيم و با صداقت تمام از آن حضرت بخواهيم ما را از هيولاى غفلت نجات دهند.

   در اين صورت نگاه محبّت آميز حضرت امام رضا عليه السلام قلب تيره ما را شفا مى‏ بخشد و در نتيجه به گروه دليرمردان و شيرزنانى كه در ميدان جهاد با نفس دليرانه جنگيده وپيروز گشته ‏اند، مى ‏پيونديم.

---

61) شوخگين: چركين.

62) رك: كشكول امامت: 356/3.