دعاى حضرت امام رضا عليه السلام

براى امام زمان عجّل اللَّه تعالى فرجه

مرحوم محدّث قمى مى ‏نويسد: آقا سيّد حسن موسوى كاظمى ادام اللَّه بقائه در تكمله «أمل الآمل» مطلبى را نقل نموده كه خلاصه آن اين است:

يكى از علماء اماميّه كتابى درباره شهادت حضرت امام رضا عليه السلام نوشته است به نام «تأجيج نيران الأحزان في وفاة سلطان خراسان» و از متفرّدات آن كتاب اين است كه‏ فرموده:

روايت شده كه دعبل خزاعى وقتى كه قصيده تائيّه خود را براى حضرت امام ‏رضا عليه السلام خواند، چون به اين شعر رسيد:

خروج امام لا محالة خارج

يقوم على اسم اللَّه بالبركات

حضرت امام رضا عليه السلام برخاست و روى پاهاى مبارك خود ايستاد و سر نازنين خود را به سوى زمين خم كرد، پس از آن كه كف دست راست خود را بر سر گذاشته بود گفت:

أللّهمّ عجّل فرجه ومخرجه، وانصرنا به نصراً عزيزاً.(74)

خداوندا؛ در ظهور و زمان خروج او تعجيل فرما و به وسيله او به ما كمك فرما كمكى كم‏ نظير.

   جالب توجّه است كه در اين جريان با اينكه دعبل شاعر بزرگ شيعه، نه از نام ‏مخصوص امام زمان عجّل اللَّه تعالى فرجه ياد كرده و نه هيچ يك از اسامى ديگر آن حضرت‏ را به زبان جارى ساخته و تنها قيام آن بزرگوار و روزهاى شكوهمند و پربركت‏ ظهور را يادآور شده، ولى حضرت امام رضا عليه السلام به خاطر ياد آن بزرگوار و ياد دولت‏ كريمه ايشان - نه به خاطر شنيدن نام مخصوص آن حضرت -  به پا خواسته و سر نازنين را به سوى زمين خم كرده و در حالى كه دست راست خود را بر روى سرگذارده بودند براى تعجيل فرج و ظهور آن حضرت دعا نمودند.

   و اين، دليل بر شدّت علاقه، توجّه و عنايت حضرت امام رضا عليه السلام به امام عصر عجّل ‏اللَّه تعالى فرجه و همچنين فرا رسيدن دولت كريمه آن حضرت مى ‏باشد.

   از آنجا كه رفتار ائمّه‏ عليهم السلام بايد براى همه سرمشق باشد به طورى كه در كردار خود پيرو آن بزرگواران باشند، همان‏گونه كه حضرت امام رضا عليه السلام با ياد امام عصر ارواحنا فداه‏ شور و اشتياق خود را ظاهر ساختند، ما نيز بايد با شنيدن نام آن حضرت و ياد دولت‏ كريمه آن بزرگوار با اظهار شوق و علاقه خود نسبت به آن بزرگوار، ارادت خود را به ‏آن وجود مقدّس محكم و استوار نماييم.

---

74) منتهى الآمال: 1176.