امام صادق علیه السلام : اگر من زمان او (حضرت مهدی علیه السلام ) را درک کنم ، در تمام زندگی و حیاتم به او خدمت می کنم.
(5) حرز ديگرى از حضرت امام رضا عليه السلام

(5)

حرز ديگرى از حضرت امام رضا عليه السلام

سید بن طاووس در «مهج الدعوات» نقل کرده است : فضل بن ربيع روايت كرده است كه روزى هارون صبحانه شراب خورده بود، دربان خود را طلبيد و به او دستور داد كه حضرت امام رضا عليه السلام را از حبس خارج كرده و در قفس شيران و جايگاه درندگان رها كند؛ من هر چه كردم كه او را آرام كنم سودى ‏نبخشيد بلكه به خشم او افزوده و گفت: به خدا قسم؛ اگر او را در محل شيران نيفكنى ‏تو را بجاى او مى ‏اندازم.

   مى‏ گويد: نزد امام ‏عليه السلام رفتم و قصّه را گفتم كه هارون مرا چنين دستورى داده است.

حضرت امام رضا عليه السلام فرمود:

تو آنچه مأمور شده ‏اى انجام بده، من براى دفع شرّ او از خدا يارى مى ‏جويم.

آنگاه شروع كرد به خواندن دعا در حالى ‏كه با من راه مى ‏رفت تا به جايگاه شيران‏ رسيديم، من دربِ آن را گشودم و امام‏ عليه السلام را در آنجا وارد كردم كه در آن، چهل شير درّنده بود، در را كه بستم دچار غم و اندوه و اضطراب شدم و نگران گرديدم كه كشتن ‏امام به دست من صورت گيرد، با اين حال به منزل بازگشتم.

چون پاسى از شب گذشت خادم آمد و به من پيغام داد كه هارون تو را مى ‏طلبد، نزداو رفتم، به من گفت: گويا امشب خطائى مرتكب شده يا كار زشت و بدى انجام‏ داده ‏ام كه خوابى وحشناك ديده ‏ام و مرا دچار ترس و دلهره ساخته است.

   در خواب ديدم عدّه ‏اى مردان مسلّح بر من وارد شدند، در ميان آنان شخصى بود كه چهره‏ اش همچون ماه مى ‏درخشيد و هيبتى از او در دلم وارد شد، يكى از آنان‏ گفت: اين شخص، اميرالمؤمنين علىّ بن ابى طالب ‏عليه السلام است، نزديك او آمدم تا پاى‏ مباركش را ببوسم، مرا از خود دور كرد و اين آيه را خواند:

«فَهَلْ عَسَيْتُمْ إِنْ تَوَلَّيْتُمْ أَنْ تُفْسِدُوا فِي الْأَرْضِ وَتُقَطِّعُوا أَرْحامَكُمْ»(11).

آيا مى‏ خواهيد كه چون سَرورى و حكومت در روى زمين يافتيد فساد بپا كنيد وپيوندهاى خويشاوندى را از هم  بگسليد؟

سپس از من روى گردانيد و بر درى ديگر وارد شد، من هراسان از خواب ‏بيدار شدم.

   به او گفتم: اى هارون؛ تو مرا فرمان دادى كه علىّ بن موسى‏ عليهما السلام را در پيش ‏شيران بيفكنم.

   گفت: واى بر تو؛ آيا تو هم اين كار را كردى؟

   گفتم: آرى؛ به خدا قسم.

   گفت: فوراً نزد او برو و ببين در چه حالى است؟

   مى ‏گويد: شمعى را روشن كرده و در دست گرفته و به راه افتادم، وقتى بدانجا رسيدم، امام‏ عليه السلام را ديدم كه ايستاده و نماز مى‏ خواند و شيران اطراف او زانو زده ‏اند، بازگشتم و آنچه را ديده بودم به هارون خبر دادم، او باور نكرد و خودش به راه افتاد تا از نزديك صحنه را مشاهده كند، چون امام را ديد، عرض كرد:

«السلام عليك يابن ‏عمّ»؛ «سلام بر تو اى پسر عمو».

   امام‏ عليه السلام پاسخ او را نداد تا از نماز فارغ شد، آنگاه جواب سلامش را مرحمت ‏نمود و فرمود:

اميد نداشتم كه در مثل چنين جائى بر من سلام كنى.

هارون گفت: از گناه من چشم‏ پوشى كن، من از تو عذر مى‏ خواهم.

امام‏ عليه السلام فرمود:

خدا ما را به لطف خويش نجات داد، پس او را سپاسگزارم.

سپس دستور داد تا آن حضرت را از آن جايگاه بيرون آوردند، و چون در پيش ‏روى هارون حضور يافت، با امام‏ عليه السلام معانقه كرد و آن حضرت را در بالاى تخت ‏خود نشانيد و عرض كرد: اى پسر عمو؛ اگر مايل باشيد اينجا بمانيد، از شما پذيرائى‏ مى‏ كنم و در رفاه و آسودگى خواهيد بود و اگر بخواهى مى‏ توانى بازگردى، دستور داديم كه براى شما و خويشان شما مال زياد و لباس و جامه فراوان آماده كنند و بدهند.

امام‏ عليه السلام فرمود:

من نيازى به پول‏ها و لباس‏هاى تو ندارم، ولى در ميان قريش افرادى هستند كه ‏نياز دارند ميان آنان تقسيم شود، و گروهى را نام برد.

هارون دستور داد هديه ‏اى به امام دهند و او را بر مركب خوبى سوار كنند و به منزل ‏برسانند و امر كرد كه آن حضرت را مشايعت كنم، من براى مشايعت به همراه آن‏ حضرت به راه افتادم و در بين راه عرض كردم: چقدر خوب است كه به من لطف كنى ‏و آن عوذه را كه خواندى برايم بگويى.

امام ‏عليه السلام فرمود:

ما اجازه نداريم كه اين عوذه را به هر كسى ياد دهيم، امّا چون تو حقّ صحبت وخدمت دارى برايت مى ‏گويم، آن را نگهدارى كن.

سپس آن را در ورقى نوشت و من آن را در پارچه ‏اى در آستينم محكم  بستم، پس ازآن هيچگاه بر هارون وارد نشدم مگر آنكه به رويم تبسّم كرد و خواسته ‏هايم را برآورده ‏ساخت، و هر سفرى كه رفتم حرز و نگهدارنده من بود و باعث ايمنى من از هر ترس و نگرانى بود، و هرگز در شدّت و بلا و سختى گرفتار نشدم مگر اينكه آن را خواندم وگشايش و فرج در كارم ايجاد گرديد، سپس دعا را يادآورى كرد و قرائت فرمود.

   سيّد بن طاووس‏ رحمه الله مى‏ گويد: احتمال دارد كه اين قضيّه در مورد حضرت موسى ‏بن جعفر عليهما السلام اتّفاق افتاده باشد؛ زيرا او در حبس هارون محبوس بود، ولى براى ‏رعايت امانت همان‏گونه كه يافتيم آن را بازگو نموديم، و آن دعا اين است:

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحيمِ

لا إِلهَ إِلَّا اللَّهُ وَحْدَهُ لا شَريكَ لَهُ، أَنْجَزَ وَعْدَهُ، وَنَصَرَ عَبْدَهُ، وَأَعَزَّ جُنْدَهُ، وَهَزَمَ الْأَحْزابَ وَحْدَهُ، فَلَهُ الْمُلْكُ وَلَهُ الْحَمْدُ.

اَلْحَمْدُ للَّهِِ رَبِّ الْعالَمينَ، أَمْسَيْتُ وَأَصْبَحْتُ في حِمَى اللَّهِ الَّذي ‏لايُسْتَباحُ، وَذِمَّتِهِ الَّتي لاتُرامُ وَلاتُخْفَرُ، وَفِي عِزِّ اللَّهِ الَّذي لايُذَلّ‏ وَلايُقْهَرُ، وَفي حِزْبِهِ الَّذي لايُغْلَبُ، وَفي جُنْدِهِ الَّذي لايُهْزَمُ، وَحَريمِهِ ‏الَّذي لايُسْتَباحُ.

   بِاللَّهِ اسْتَجَرْتُ وَبِاللَّهِ أَصْبَحْتُ، وَبِاللَّهِ اسْتَنْجَحْتُ وَتَعَزَّزْتُ وَتَعَوَّذْتُ‏ وَانْتَصَرْتُ وَتَقَوَّيْتُ، وَبِعِزَّةِ اللَّهِ قَوَّيْتُ عَلى أَعْدآئي، وَبِجَلالِ اللَّهِ ‏وَكِبْرِيآئِهِ ظَهَرْتُ عَلَيْهِمْ، وَقَهَرْتُهُمْ بِحَوْلِ اللَّهِ وَقُوَّتِهِ، وَاسْتَعَنْتُ عَلَيْهِمْ ‏بِاللَّهِ، وَفَوَّضْتُ أَمْري إِلَى اللَّهِ، وَحَسْبِيَ اللَّهُ وَنِعْمَ الْوَكيلُ، وَتَراهُمْ ‏يَنْظُرُونَ إِلَيْكَ وَهُمْ لايُبْصِرُونَ.

   أَتى أَمْرُ اللَّهِ، فَلَجَتْ حُجَّةُ اللَّهِ، غَلَبَتْ كَلِمَتُهُ عَلى أَعْدآءِ اللَّهِ الْفاسِقينَ، وَجُنُودِ إِبْليسَ أَجْمَعينَ، «لَنْ يَضُرُّوكُمْ إِلّا أَذًى وَإِنْ يُقاتِلُوكُمْ يُوَلُّوكُمُ ‏الْأَدْبارَ ثُمَّ لايُنْصَرُونَ × ضُرِبَتْ عَلَيْهِمُ الذِّلَّةُ أَيْنَما ثُقِفُوا»(12) اُخِذُوا وَقُتِّلُواتَقْتيلاً، «لايُقاتِلُونَكُمْ جَميعاً إِلّا في قُرًى مُحَصَّنَةٍ أَوْ مِنْ وَرآءِ جُدُرٍبَأْ سُهُمْ بَيْنَهُمْ شَديدٌ تَحْسَبُهُمْ جَميعاً وَقُلُوبُهُمْ شَتَّى ذلِكَ بِأَنَّهُمْ قَوْمٌ‏ لايَعْقِلُونَ»(13)، تَحَصَّنْتُ مِنْهُمْ بِالْحِصْنِ الْمَحْفُوظِ، «فَمَا اسْطاعُوا أَنْ‏يَظْهَرُوهُ وَما اسْتَطاعُوا لَهُ نَقْباً»(14).

   اوَيْتُ إِلى رُكْنٍ شَديدٍ، وَالْتَجَأْتُ إِلى كَهْفٍ رَفيعٍ، وَتَمَسَّكْتُ بِالْحَبْلِ ‏الْمَتينِ، وَتَدَرَّعْتُ بِدِرْعِ اللَّهِ الحَصينَةِ، وَتَدَرَّقْتُ بِدَرَقَةِ أَميرِ الْمُؤْمِنينَ، وَتَعَوَّذْتُ بِعَوْذَةِ سُلَيْمانَ بْنِ داوُدَ، وَتَخَتَّمْتُ بِخاتَمِهِ، فَأَنَا حَيْثُما سَلَكْتُا مِنٌ مُطْمَئِنٌّ، وَعَدُوّي فِي الْأَهْوالِ حَيْرانٌ، قَدْ حُفَّ بِالْمَهانَةِ، وَأُلْبِسَ ‏الذُّلَّ، وَقُمِّعَ بِالصَّغارِ.

   ضَرَبْتُ عَلى نَفْسي سُرادِقَ الْحِياطَةِ، وَلَبِسْتُ دِرْعَ الْحِفْظِ، وَعَلَّقْتُ‏ عَلَيَّ هَيْكَلَ الْهَيْبَةِ، وَتَتَوَّجْتُ بِتاجِ الْكَرامَةِ، وَتَقَلَّدْتُ بِسَيْفِ الْعِزِّ الَّذي ‏لايُفَلُّ، وَخَفَيْتُ عَنْ أَعْيُنِ الْباغينَ النَّاظِرينَ، وَتَوارَيْتُ عَنِ الظُّنُونِ، وَأَمِنْتُ عَلى نَفْسي، وَسَلِمْتُ مِنْ أَعْدآئي بِجَلالِ اللَّهِ، فَهُمْ لي خاضِعُونَ، وَعَنّي نافِرُونَ، «كَأَنَّهُمْ حُمُرٌ مُسْتَنْفِرَةٌ × فَرَّتْ مِنْ قَسْوَرَةٍ»(15)، قَصُرَتْ‏ أَيْديهِمْ عَنْ بُلُوغي، وَعَمِيَتْ أَبْصارُهُمْ عَنْ رُؤْيَتي، وَخَرِسَتْ أَلْسِنَتُهُمْ‏ عَنْ ذِكْري، وَذَهَلَتْ عُقُولُهُمْ عَنْ مَعْرِفَتي، وَتَخَوَّفَتْ قُلُوبُهُمْ، وَارْتَعَدَتْ فَرآئِصُهُمْ وَنُفُوسُهُمْ مِنْ مَخافَتي.

   يا اَللَّهُ الَّذي لا إِلهَ إِلّا هُوَ، يا هُوَ، يا مَنْ لا إِلهَ إِلّا هُوَ، اُفْلُلْ جُنُودَهُمْ، وَاكْسِرْ شَوْكَتَهُمْ، وَنَكِّسْ رُؤُسَهُمْ، وَأَعْمِ أَبْصارَهُمْ، «فَظَلَّتْ أَعْناقُهُمْ‏ لي خاضِعينَ»(16)، وَانْهَزَمَ جَيْشُهُمْ، وَوَلَّوْا مُدْبِرينَ، «سَيُهْزَمُ الْجَمْعُ‏ وَيُوَلُّونَ الدُّبُرَ × بَلِ السَّاعَةُ مَوْعِدُهُمْ وَالسَّاعَةُ أَدْهى وَأَمَرُّ»(17)، «وَماأَمْرُ السَّاعَةِ إِلّا كَلَمْحِ الْبَصَرِ»(18).

   عَلَوْتُ عَلَيْهِمْ بِعُلُوِّ اللَّهِ الَّذي كانَ يَعْلُو بِهِ صاحِبُ الْحُرُوبِ، مُنَكِّسُ‏ الرَّاياتِ، وَمُبيدُ الْأَقْرانِ، وَتَعَوَّذْتُ بِأَسْمآءِ اللَّهِ الْحُسْنى وَكَلِماتِهِ الْعُلْيا، وَظَهَرْتُ عَلى أَعْدآئي بِبَأْسٍ شَديدٍ وَأَمْرٍ رَشيدٍ، وَأَذْلَلْتُهُمْ وَقَمَعْتُ ‏رُؤُسَهُمْ، وَظَلَّتْ أَعْناقُهُمْ لي خاضِعينَ، فَخابَ مَنْ ناواني، وَهَلَكَ مَنْ‏ عاداني، وَأَنَا الْمُؤَيَّدُ الْمَنْصُورُ، وَالْمُظَفَّرُ الْمُتَوَّجُ الْمَحْبُورُ، وَقَدْ لَزِمْتُ‏ كَلِمَةَ التَّقْوى، وَاسْتَمْسَكْتُ بِالْعُرْوَةِ الْوُثْقى، وَاعْتَصَمْتُ بِحَبْلِ اللَّهِ‏ الْمَتينِ، فَلَنْ يَضُرَّني كَيْدُ الْكآئِدينَ وَحَسَدُ الْحاسِدينَ، أَبَدَ الْابِدينَ ‏وَدَهْرَ الدَّاهِرينَ، فَلَنْ يَراني أَحَدٌ وَلَنْ يَقْدِرَ عَلَيَّ أَحَدٌ، «قُلْ إِنَّما أَدْعُو رَبّي وَلا اُشْرِكُ بِهِ أَحَداً»(19).

   أَسْأَلُكَ يا مُتَفَضِّلُ، أَنْ تَتَفَضَّلَ عَلَيَّ بِالْأَمْنِ وَالْإيمانِ عَلى نَفْسي ‏وَرُوحي، بِالسَّلامَةِ مِنْ أَعْدآئي، وَأَنْ تَحُولَ بَيْني وَبَيْنَ شَرِّهِمْ‏ بِالْمَلآئِكَةِ الْغِلاظِ الشِّدادِ، «لايَعْصُونَ اللَّهَ ما أَمَرَهُمْ وَيَفْعَلُونَ مايُؤْمَرُونَ»(20).

   وَأَيِّدْني بِالْجُنْدِ الْكَثيفَةِ، وَالْأَرْواحِ الْعَظيمَةِ الْمُطيعَةِ، فَيُجيبُونَهُمْ ‏بِالْحُجَّةِ الْبالِغَةِ، وَيَقْذِفُونَهُمْ بِالْحَجَرِ الدَّامِغِ، وَيَضْرِبُونَهُمْ بِالسَّيْفِ ‏الْقاطِعِ، وَيَرْمُونَهُمْ بِالشَّهابِ الثَّاقِبِ، وَالْحَريقِ الْمُلْتَهِبِ، وَالشُّواظِ الْمُحْرِقِ، «وَيُقْذَفُونَ مِنْ كُلِّ جانِبٍ × دُحُوراً وَلَهُمْ عَذابٌ واصِبٌ»(21)، قَذَفْتُهُمْ وَزَجَرْتُهُمْ بِفَضْلِ بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحيمِ، بِطه وَيس‏ وَالذَّارِياتِ وَالطَّواسينَ وَتَنْزيلِ الْقُرْانِ الْعَظيمِ وَالْحَواميمِ(22) وَبِكهيعص، وَبِكافٍ كُفيتُ، وَبِهآءٍ هُديتُ، وَبِيآءٍ يُسِّرَ لي، وَبِعَيْنٍ عَلَوْتُ، وَبِصادٍ صَدَقْتُ أَنَّهُ لا إِلهَ إِلّا هُوَ، وَبِنُونِ وَالْقَلَمِ وَما يَسْطُرُونَ، وَبِمَواقِعِ النُّجُومِ، وَبِالطُّورِ «وَكِتابٍ مَسْطُورٍ × في رَقٍّ مَنْشُورٍ × وَالْبَيْتِ الْمَعْمُورِ × وَالسَّقْفِ الْمَرْفُوعِ × وَالْبَحْرِ الْمَسْجُورِ × إِنَّ عَذابَ رَبِّكَ لَواقِعٌ × ما لَهُ ‏مِنْ دافِعٍ»(23)، فَوَلَّوْا مُدْبِرينَ عَلى أَعْقابِهِمْ ناكِصينَ، وَفي دِيارِهِمْ‏ خآئِفينَ، «فَوَقَعَ الْحَقُّ وَبَطَلَ ما كانُوا يَعْمَلونَ × فَغُلِبُوا هُنالِكَ وَانْقَلَبُوا صاغِرينَ × وَاُلْقِيَ السَّحَرَةُ ساجِدينَ»(24)، «فَوَقاهُ اللَّهُ سَيِّئاتِ ما مَكَرُوا، وَحاقَ بِالِ فِرْعَوْنَ سُوءُ الْعَذابِ، وَمَكَرُوا وَمَكَرَ اللَّهُ وَاللَّهُ خَيْرُ الْماكِرينَ»(25).

«اَلَّذينَ قالَ لَهُمُ النَّاسُ إِنَّ النَّاسَ قَدْ جَمَعُوا لَكُمْ فَاخْشَوْهُمْ فَزادَهُمْ‏ إيماناً وَقالُوا حَسْبُنَا اللَّهُ وَنِعْمَ الْوَكيلُ × فَانْقَلَبُوا بِنِعْمَةٍ مِنَ اللَّهِ وَفَضْلٍ لَمْ‏ يَمْسَسْهُمْ سُوءٌ وَاتَّبَعُوا رِضْوانَ اللَّهِ وَاللَّهُ ذُو فَضْلٍ عَظيمٍ»(26)، «رَبِّ أَعُوذُبِكَ مِنْ هَمَزاتِ الشَّياطينِ × وأَعُوذُ بِكَ رَبِّ أَنْ يَحْضُرُونِ»(27).

   أَللَّهُمَّ إِنّي أَعُوذُ بِكَ مِنْ شَرِّ ما أَخافُ وَأَحْذَرُ، وَأَسْأَلُكَ مِنْ خَيْرِ ما عِنْدَكَ «فَسَيَكْفيكَهُمُ اللَّهُ وَهُوَ السَّميعُ الْعَليمُ»(28)، لا حَوْلَ وَلا قُوَّةَ إِلّا بِاللَّهِ ‏الْعَلِيِّ الْعَظيمِ، جَبْرآئيلُ عَنْ يَميني، وَميكآئيلُ عَنْ شِمالي، وَمُحَمَّدٌ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَالِهِ أَمامي، وَاللَّهُ عَزَّ وَجَلَّ يُظِلُّ عَلَيَّ، يَمْنَعُكُمْ مِنّي وَيَمْنَعُ الشَّيْطانَ الرَّجيمَ.

يا مَنْ جَعَلَ بَيْنَ الْبَحْرَيْنِ حاجِزاً، اُحْجُزْ بَيْني وَبَيْنَ أَعْدآئي حَتَّى‏ لايَصِلُوا إِلَيَّ بِسُوءٍ، سَتَرْتُ بَيْني وَبَيْنَهُمْ بِسِتْرِ اللَّهِ الَّذي يُسْتَتَرُ بِهِ مِنْ ‏سَطَواتِ الْفَراعِنَةِ، وَمَنْ كانَ في سِتْرِ اللَّهِ كانَ مَحْفُوظاً، حَسْبِيَ الَّذي‏ يَكْفي وَلايَكْفي أَحَدٌ سِواهُ، «وَجَعَلْنا مِنْ بَيْنِ أَيْديهِمْ سَدّاً وَمِنْ خَلْفِهِمْ ‏سَدّاً فَأَغْشَيْناهُمْ فَهُمْ لايُبْصِرُونَ»(29).

   أَللَّهُمَّ اضْرِبْ عَلَيَّ سُرادِقاتِ حِفْظِكَ، اَلَّذي لايَهْتِكُهُ الرِّياحُ، وَلاتَخْرِقُهُ الرِّماحُ، وَاكْفِني شَرَّ ما أَخافُهُ بِرُوحِ قُدْسِكَ الَّذي مَنْ أَلْقَيْتَهُ‏ عَلَيْهِ كانَ مَسْتُوراً عَنْ عُيُونِ النَّاظِرينَ، وَكَبيراً في صُدُورِ الخَلآئِقِ ‏أَجْمَعينَ.

   وَوَفِّقْ لي بِأَسْمآئِكَ الْحُسْنى وَبِكَلِماتِكَ الْعُلْيا صَلاحي في جَميعِ ما أُؤَمِّلُهُ مِنْ خَيْرِ الدُّنْيا وَالْاخِرَةِ، وَاصْرِفْ عَنّي أَبْصارَ النَّاظِرينَ، وَاصْرِفْ ‏عَنّي شَرَّ قُلُوبِهِمْ وَشَرَّ ما يُضْمِرُونَ إِلى خَيْرِ ما لايَمْلِكُهُ غَيْرُكَ.

   أَللَّهُمَّ إِنَّكَ أَنْتَ مَوْلايَ وَمَلاذي، فَبِكَ أَلُوذُ وَأَنْتَ مَعاذي، فَبِكَ أَعُوذُ يا مَنْ دانَ لَهُ رِقابُ الْجَبابِرَةِ، وَخَضَعَتْ لَهُ عَماليقُ الْفَراعِنَةِ، أَجِرْنِيَ‏ اللَّهُمَّ مِنْ خِزْيِكَ، وَكَشْفِ سِتْرِكَ، وَنِسْيانِ ذِكْرِكَ، وَالْإِضْرابِ عَنْ‏ شُكْرِكَ، أَنَا في كَنَفِكَ لَيْلي وَنَهاري وَنَوْمي وَقَراري وَانْتِباهي‏ وَانْتِشاري، ذِكْرُكَ شِعاري، وَثَنآؤُكَ دِثاري.

   أَللَّهُمَّ إِنَّ خَوْفي أَمْسى وَأَصْبَحَ مُسْتَجيراً بِكَ وَبِأَمانِكَ مِنْ خَوْفِكَ‏ وَسُوءِ عَذابِكَ، وَاضْرِبْ عَلَيَّ سُرادِقاتِ حِفْظِكَ، وَارْزُقْني حِفْظَ عِنايَتِكَ بِرَحْمَتِكَ يا أَرْحَمَ الرَّاحِمينَ، امينَ امينَ رَبَّ الْعالَمينَ.(30)

  به نام خداوند بخشنده مهربان

جز خدا معبودى نيست، او يكتايى است كه شريك ندارد، وعده ‏اش را وفا كرد، و بنده ‏اش را يارى نمود، و لشكرش را تقويت كرد و چيره ساخت، و احزاب را درهم شكست، پس پادشاهى از آنِ او است و او سزاوار ستايش است. ‏ستايش مخصوص خداوندى است كه پروردگار جهانيان است، صبح و شام كردم در پناه خداوند كه (كسى) راه داده نشود، و در عهد و پيمان او كه شكسته نشود و خيانت نگردد، و در عزّت و اقتدار او كه‏ خوار و سركوب نشود، و در حزب او كه مغلوب نگردد، و در لشكر او كه‏ شكست داده نشود، و در حريم او كه حرمتش بر باد نرود. به خدا پناه جستم، و به كمك خدا صبح كردم، و به واسطه خداوند توفيق و كاميابى طلب نمودم، و عزّت يافتم، و پناهنده شدم، و يارى گشتم و تقويت شدم، و به عزّت و اقتدار خداوند بر دشمنانم نيرومند گشتم، و به جلال و كبريائى او بر آنان چيره شدم، و به توانايى و نيروى او آنان را سركوب نمودم، و همواره به سبب خداوند بر آنان يارى جُستم، و ‏كارم را به خدا واگذار كردم، و خداوند مرا بس است و او خوب دفاع‏ كننده و پشتيبانى است، و مى‏ بينى ايشان را كه به سوى تو نگاه‏ ‏مى‏ كنند در حالى‏ كه نمى ‏بينند. فرمان خدا آمد، پس حجّت خدا پيروز گشت، حكم او بر همه دشمنانِ تبه‏كار، و لشكريان ابليس چيره شد، «هرگز زيانى به شما نرسانند ‏جز اينكه آزار دهند، و اگر به مبارزه و نبرد با شما آيند ميدان را ترك كرده و بگريزند و پس از آن هرگز يارى نشوند × آن‏ها محكوم به ذلّت و خوارى شدند، هر كجا آنان پيدا شوند» بايد گرفته و به شدّت به قتل برسند، «با شما به طور دسته‏ جمعى‏ نمى ‏جنگند مگر در قريه ‏هاى حصار كشيده شده يا پشت ديوارها، ناراحتى و گرفتارى آن‏ها بين خودشان سخت و دشوار است، آن‏ها را مجتمع و باهم مى ‏پندارى در حاليكه دل‏هاى‏شان پراكنده است، و اين بخاطر آن است كه آنها انديشه نمى ‏كنند ‏خود را حفظ مى‏ كنم از آنان به حصار و دژى كه محفوظ است، «پس نتوانستند كه بر آن چيره شوند و نتوانستند كه به آن راه پيدا كنند». در جايگاه محكمى مأوا گرفتم، و در پناهگاه بلندى پناهنده گشتم، و به ريسمان محكم چنگ زدم، و به زره محكم الهى زره‏ پوش شدم، و به سپر امير مؤمنان سپر گرفتم، و به تعويذ سليمان بن داود تعويذ آويختم، و به انگشتر او تختّم نمودم و آن را در انگشت كردم، لذا هر راهى بپيمايم ايمن هستم‏ ‏و آرامش دارم، و دشمن من در ميان وحشت‏ها سرگردان است، خوارى و سستى گرد او را گرفته، و لباس ذلّت به تن نموده، و با كوچكى و حقارت سركوب گشته است. خيمه احاطه‏ كننده بر خودم زدم، و زره نگهدارنده پوشيدم، و هيكل هيبت بر خويشتن آويختم، و تاج كرامت بر سر نهادم، و شمشير عزّت و توانمندى كه شكسته نمى‏ شود بندش را بر گردن نهادم، و از چشم‏ ستمگران و تجاوزكارانى كه مرا مى‏ بينند مخفى گشتم، و از گمان‏هاى بد پنهان شدم، و بر خود امنيّت يافتم، و به جلال و بزرگى پروردگار از دشمنانم رهايى پيدا كردم، پس آن‏ها براى من فروتنى كردند، و از من پراكنده شدند؛ «گويا گورخران گريزنده ‏اند × كه از شير شجاع فرار كرده ‏اند»، ‏دستشان از رسيدن به من كوتاه است و ديدگان‏شان از ديدار من نابينا است، و ‏زبانشان از ذكر و ياد من لال است، و عقل و خرد ايشان از شناسائى من غفلت زده، و دل‏هاى‏شان ترسناك، و بندهاى بدن‏شان لرزان، و جان‏شان از ترس من بيمناك است. اى خدايى كه جز او خدايى نيست، اى خدا؛ اى آنكه جز او معبودى نيست، لشكريان دشمن را شكست بده، و قدرت و عظمت آن‏ها را درهم شكن، و بزرگان آن‏ها را سرنگون ساز، و ديدگان‏شان را نابينا كن، «تا در نتيجه گردن ‏هايشان فرود آمده و نسبت به من سرافكنده»، و لشكرشان شكست‏ خورده و روى‏ گردانيده باشند.

به زودى جمع‏شان شكست ‏خورده شود و همه مى ‏گريزند × ميعادگاهشان رستاخيز است و رستاخيز تلخ‏تر و سخت‏تر است»، «و كار رستاخيز جز يك چشم بر هم زدن نمى ‏باشد». بر آنان برترى‏ يافتم به برترى خداوند كه صاحب نبردها، و سرنگون ‏كننده پرچم‏ها، و هلاك‏ كننده نزديكان است، و به نام‏هاى نيكوى خداوند و كلمات ارزشمند او پناهنده شدم، و بر دشمنانم با نيرو و قوّتى سخت و فرمانى استوار ظفر يافتم، و آن‏ها را خوار و ذليل نموده و بزرگان آن‏ها را سركوب كردم، و گردن‏هاى ايشان براى من خاضع گرديد، پس كسى كه به من قصد بدى نمود ناكام ماند، و كسى كه با من دشمنى كرد هلاك و نابود گرديد، و من تأييدشده و يارى ‏شده، و ظفرمند سرافراز و شادمانم، و به حكم تقوا ملتزم و پايبندم، و به دست‏ آويز مطمئن درآويخته ‏ام، و به ريسمان محكم الهى چنگ زده ام، پس مكر حيله‏ گران و حسد حسودان در همه روزگاران و براى هميشه به من زيان نمى‏ زند، پس هرگز ‏كسى مرا نمى ‏بيند و هرگز بر من قدرت پيدا نمى‏ كند، «بگو من تنها پروردگارم را مى ‏خوانم و با او هيچ‏ كسى را شريك نمى ‏سازم». از تو مى ‏خواهم اى احسان‏ كننده؛ كه بر من لطف كنى و امن و ايمان‏ بر جان و روح من با سالم‏ ماندن از دشمنانم به من عطا  كنى، و فاصله اندازى بين من و شرّ آنان به واسطه فرشتگان ستبر و سخت‏گير «كه آنچه خدا فرمان دهد سرپيچى نمى‏ كنند، و آنچه را بدان مأمورند انجام مى‏ دهند». و مرا با لشكر انبوه و ارواح بزرگ فرمانبردار يارى كن، پس با حجّت رسا به آن‏ها جواب دهند، و سنگ‏هاى نابودكننده به طرف آنان پرتاب كنند، و با شمشير برّان به آن‏ها بزنند، و تيرهاى سوراخ ‏كننده‏ و آتش شعله ‏ور، و زبانه‏ هاى سوزنده به طرف آن‏ها رها كنند. «و از هر سو به طرف آن‏ها بارش شود × بارش شديد و عذاب دردناك هميشگى دارند». به آن‏ها پرتاب كردم و آنان را راندم به فضل به طه و يس و الذاريات و طواسين (سوره هايى كه با طس شروع شده و قرآن عظيم فرو فرستاده‏ شده و به حواميم و به كهيعص، و به واسطه «كاف» كفايت شدم، ‏و به واسطه «ها» هدايت شدم، و به واسطه «ياء» آسان شد براى من، و به واسطه «عين» برترى يافتم، و به «صاد» راست گفتم كه خدايى و معبودى جز او نيست، و به «ن» و قسم به قلم و آنچه مى‏ نگارد، و به جايگاه‏ هاى ستارگان، و سوگند به كوه طور، «و به كتابى كه نگاشته ‏شده × در صفحه ‏اى كه انتشار يافته × و سوگند به (كعبه آسمانيان) × و آسمان برافراشته × و درياى شعله ‏ور شده ×  كه عذاب پروردگارت فرارسيدنى است بدون ترديد × و هيچ چيز مانع آن نخواهد گرديد»، پس پشت كردند و به واپس گرائيدند، و در شهر و ديارشان دچار ترس و بيم گشتند. «پس حقيقت آشكار شد و آنچه انجام مى‏ دادند تباه گرديد × و در آنجا بود كه خوار و حقير گرديدند × و جادوگران ‏به سجده افتادند»، «پس خدا او را از بديهاى مكر و نيرنگ آن‏ها حفظ كرد و فرعونيان را عذاب دردناكى در برگرفت، و آنان نيرنگ زدند و خدا نيرنگ زد و خدا بهترين نيرنگ ‏زننده است». «آنان كه مردم به آنان گفتند: همانا مردم عليه شما گرد آمده ‏اند، از آنان بترسيد، ولى ايمانشان افزوده گشت و گفتند: خدا ما را بس است و او خوب دفاع‏ كننده و پشتيبانى است × پس با نعمتى از سوى خداوند و فضل و احسانى كه به آن بدى و آسيبى نرسد بازگشتند، و خشنودى پروردگار را پيروى كردند، و خداوند صاحب فضل و احسان عظيم و ارزشمند است». «پروردگارا؛ از آنچه شياطين در دل وسوسه مى‏ كنند به تو پناه مى‏ برم، و از ‏اينكه حضور پيدا كنند به تو پناه مى‏ برم». خداوندا؛ همانا من به تو پناه مى ‏برم از شرّ آنچه مى ‏ترسم‏ و اجتناب مى ‏كنم، و از تو درخواست مى ‏كنم از بهترين آنچه نزد تو است، «پس خداوند به زودى شرّ آنان را كفايت مى ‏كند، و او شنوايى دانا است»، هيچ قدرت و قوّتى نيست جز به وسيله خداوند بلندمرتبه بزرگ، جبرئيل از طرف راست من، و ميكائيل از طرف چپ من، و (حضرت) محمّد - كه درود خداوند بر او و آل او باد –  (از) پيشاپيش من، و خداوند عزيز بلندمرتبه بر من سايه افكنده، شما را  و شيطان رانده ‏شده را از من باز مى ‏دارد. اى آنكه بين دو دريا فاصله و حائل قرار دادى؛ بين من و دشمنانم فاصله انداز و مانع ايجاد كن تا نتوانند به من بدى رسانند، پرده افكندم بين خودم‏ ‏و ايشان به پرده و پوشش خداوندى، كه از حمله و غلبه فرعون‏ها به آن مى‏ توان پوشيده شد، و كسى كه‏ ‏در پوشش الهى باشد محفوظ است، خداوندى كه كفايت مى‏ كند مرا بس است و جز او هيچ ‏كس كفايت نمى‏ كند، «و ما پيش‏روى آن‏ها سدّى و پشت ‏سرشان سدّى و مانعى قرار داده ‏ايم و آن‏ها را پوشانده ‏ايم كه نمى ‏بينند». خداوندا؛ بر من خيمه‏ هاى حفظ نگهداريت را كه بادها آن را نمى ‏درد، و نيزه‏ ها آن را پاره نمى‏ كند قرار بده، و مرا كفايت كن از شرّ  آنچه مى ‏ترسم به حقّ آن روح مقدّست كه بر هر كس آن را القا كنى و بيفكنى از ديدگان تماشاگران پنهان مى ‏ماند، و در سينه مردمان، بزرگ جلوه مى‏ كند. ولي سوگند به نام‏هاى نيكويت و كلمات بلندمرتبه ‏ات مرا توفيق ده به آنچه مصلحت من است در تمام آنچه‏ آرزو دارم از خوبى‏ هاى دنيا و آخرت، و ديدگان بينندگان را از من بازگردان، و برگردان بدى افكارشان را و آنچه در سينه پنهان كرده ‏اند به خوبى آنچه‏ غير تو آن را دارا نيست. خداوندا؛ تو مولاى من و پناهگاه من هستى، پس به تو پناهنده مى ‏شوم، و تو پناه من هستى، پس به تو پناه مى‏ برم اى كسى كه گردن‏هاى زورگويان براى او فرو افتاده و ضعيف است، و فرعون‏هاى زورگو در برابر او فروتنى نموده ‏اند. خداوندا؛ مرا از رسوايى و خواركردنت، و پرده‏ درى ‏ات، و فراموشى يادت، و روى گرانيدن از شكرت پناه بده، من در شب و روزم و در خواب و در وقت قرارم و وقتى در رفت و آمدم در نگهدارى و حمايت توأم. ياد تو شعار من است، و ثناگوئيت ذكر پنهان من است. خداوندا؛ همانا ترس من شب را روز نموده و روز را شب نموده در حالى كه به دامن امان تو پناهنده گشته، و از ترس تو و شدّت عذابت به امان تو روى آورده ‏ام، و مرا در سراپرده حفظ نگهدارى خود قرار بده، و توجّه و رعايت حفظ كننده ‏ات را روزى من گردان، به مهربانى و رحمتت اى مهربان‏ترين مهربانان، اجابت   كن، اجابت كن، (اى) پروردگار جهانيان.


11) سوره محمّد صلى الله عليه وآله وسلم، آيه 22.

12) سوره آل عمران، آيه 111 و 112.

13) سوره حشر، آيه 14.  

14) سوره كهف، آيه 97.  

15) سوره مدّثّر، آيه 50 و 51.

16) سوره شعراء، آيه 4.

17) سوره قمر، آيه 45 و 46.  

18) سوره نحل، آيه 77.  

19) سوره جنّ، آيه 20.  

20) سوره تحريم، آيه 6.  

21) سوره صافّات: آيه 8 و 9.  

22) حواميم؛ به سوره‏ هايى گفته مى‏ شود كه با «حم» شروع شوند.

23) سوره طور، آيه 8 - 2 .  

24) سوره اعراف، آيه 120 - 118.

25) سوره آل عمران، آيه 54.  

26) سوره آل عمران، آيه 173 و 174.  

27) سوره مؤمنون، آيه 97 و 98.  

28) سوره بقره، آيه 137.  

29) سوره يس، آيه 9.

30) مهج الدعوات: 298، بحار الأنوار: 349/94.  

 

    بازدید : 11843
    بازديد امروز : 14175
    بازديد ديروز : 23196
    بازديد کل : 127623484
    بازديد کل : 88883761