(2)

دعاى دوّم

مستحبّ است اين دعا بعد از زيارت امام رضا عليه السلام و نيز ساير امامان‏ عليهم السلام خوانده ‏شود:

   أَللَّهُمَّ إِنْ كانَتْ ذُنُوبي قَدْ أَخْلَقَتْ وَجْهي عِنْدَكَ، وَحَجَبَتْ دُعآئي ‏عَنْكَ، وَحالَتْ بَيْني وَبَيْنَكَ، فَأَسْأَلُكَ أَنْ تُقْبِلَ عَلَيَّ بِوَجْهِكَ الْكَريمِ، وَتَنْشُرَ عَلَيَّ رَحْمَتَكَ، وَتُنْزِلَ عَلَيَّ بَرَكاتِكَ.

   وَإِنْ كانَتْ قَدْ مَنَعَتْ أَنْ تَرْفَعَ لي إِلَيْكَ صَوْتاً، أَوْ تَغْفِرَ لي ذَنْباً، أَوْتَتَجاوَزَ عَنْ خَطيئَةٍ مُهْلِكَةٍ، فَها أَنَا ذامُسْتَجيرٌ بِكَرَمِ وَجْهِكَ وَعِزِّ جَلالِكَ، وَمُتَوَسِّلٌ إِلَيْكَ، وَمُتَقَرِّبٌ إِلَيْكَ بِأَحَبِّ خَلْقِكَ إِلَيْكَ، وَأَكْرَمِهِمْ ‏عَلَيْكَ وَأَوْلاهُمْ بِكَ، وَأَطْوَعِهِمْ لَكَ، وَأَعْظَمِهِمْ مَنْزِلَةً وَمَكاناً عِنْدَكَ؛ مُحَمَّدٍ، وَبِعِتْرَتِهِ الطَّاهِرينَ؛ اَلْأَئِمَّةِ الْهُداةِ الْمَهْدِيّينَ، اَلَّذينَ فَرَضْتَ ‏عَلى خَلْقِكَ طاعَتَهُمْ، وَأَمَرْتَ بِمَوَدَّتِهِمْ، وَجَعَلْتَهُمْ وُلاةَ الْأَمْرِ مِنْ بَعْدِ رَسُولِكَ، صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَالِهِ.

   يا مُذِلَّ كُلِّ جَبَّارٍ عَنيدٍ، وَيا مُعِزَّ الْمُؤْمِنينَ، بَلَغَ مَجْهُودي، فَهَبْ لي ‏نَفْسِيَ السَّاعَةَ، وَرَحْمَةً مِنْكَ تَمُنُّ بِها عَلَيَّ، يا أَرْحَمَ الرَّاحِمينَ.

خداوندا؛ اگر گناهانم مرا نزد تو بى‏ آبرو ساخته، دعايم را از رسيدن به درگاهت مانع گشته، و ميان من و تو فاصله انداخته است، پس از تو مى‏ خواهم كه با چهره كريمانه‏ ات بر من روى آورى، و رحمتت را بر من بگسترانى، و بركاتت را بر من نازل سازى. و اگر گناهانم مانع شده از اينكه صدايم به سوى تو بالا رود، يا گناهم را بيامرزى، از خطا و اشتباه هلاك‏ كننده گذشت كنى، پس اكنون من به كرامت و بزرگوارى و عزّت و شكوه جلالت پناهنده گشته، و به سوى تو توسّل جسته و تقرّب مى ‏يابم به وسيله محبوبترين آفريدگانت، و گرامى‏ ترين آنان در پيشگاه تو، و شايسته ‏ترين آنان نسبت به تو، و فرمانبردارترين ايشان براى تو، و باعظمت ‏ترين آنان از جهت منزلت و موقعيّت نزد تو، (حضرت) محمّد صلى الله عليه وآله وسلم و به وسيله عترت پاك او، امامان هدايت‏ يافته هدايتگر، كه اطاعت‏شان را بر همه مردمان واجب ساختى، و به مودّت و دوستى ايشان دستور دادى، و آنان را بعد از پيامبرت سرپرست امور قرارشان دادى، كه درود خدا بر او و آل او باد. اى خواركننده هر ستمگر زورگوى عنادپيشه، و اى عزيز گرداننده مؤمنان، تاب و توانم به پايان رسيده است، پس اكنون مرا ببخش، و با رحمتى از ناحيه خودت بر من منّت گذار، اى مهربانترين مهربانان.

سپس ضريح را ببوس و دو طرف گونه‏ ات را بر آن بمال و بگو:

   أَللَّهُمَّ إِنَّ هذا مَشْهَدٌ لايَرْجُو مَنْ فاتَتْهُ فيهِ رَحْمَتُكَ، أَنْ يَنالَها في ‏غَيْرِهِ، وَلا أَحَدٌ أَشْقى مِنِ امْرَءٍ قَصَدَهُ مُؤَمِّلاً فَابَ عَنْهُ خآئِباً.

   أَللَّهُمَّ إِنّي أَعُوذُ بِكَ مِنْ شَرِّ الْإِيابِ، وَخَيْبَةِ الْمُنْقَلَبِ، وَالْمُناقَشَةِ عِنْدَ الْحِسابِ.

   وَحاشاكَ يا رَبِّ أَنْ تُقْرِنَ طاعَةَ وَلِيِّكَ بِطاعَتِكَ، وَمُوالاتِهِ بِمُوالاتِكَ، وَمَعْصِيَتِهِ بِمَعْصِيَتِكَ، ثُمَّ تُؤْيِسَ زآئِرَهُ، وَالْمُتَحَمِّلَ مِنْ بُعْدِ الْبِلادِ إِلى ‏قَبْرِهِ؛ وَعِزَّتِكَ يا رَبِّ لايَنْعَقِدُ عَلى ذلِكَ ضَميري، إِذْ كانَتِ الْقُلُوبُ إِلَيْكَ ‏بِالْجَميلِ تُشيرُ.(3)

خداوندا؛ اين، زيارتگاهى است كه كسى اگر رحمت تو در آن‏جا از او فوت شود، اميدى نيست كه در غير اينجا بدست آورد، و كسى شقى‏ تر از انسانى نيست كه با آرزو و اميد اينجا بيايد و محروم بازگردد. خداوندا؛ به تو پناه مى ‏برم از بدى بازگشتن، و نااميدى هنگام بازگشت، و مناقشه و كشمكش وقت حسابرسى، و از ساحت مقدّس تو به دور است - پروردگارا؛ - كه اطاعت وليّت را با اطاعت خويش، و دوستى و پيروى او را با دوستى و پيروى خويش، و معصيت و نافرمانى او را با معصيت و نافرمانى خويش مقرون گردانى، سپس زائرش و آن‏كه سختى راه و دورى آن را تا كنار قبر مطهّر او تحمّل كرده مأيوس و نااميد گردانى، سوگند به عزّتت - اى پروردگار؛ - كه به خاطرم چنين چيزى خطور نمى‏ كند؛ زيرا كه دل‏ها  به  سوى  تو  تنها به خوبى و نيكى اشاره دارد.

---

3) مصباح الزائر: 471، بحار الأنوار: 172/102، كتابٌ في الزيارات والأدعية (مخطوط): 28.