دشمنى خالد

با اهل بيت‏ عليهم السلام و مردم عراق

   مبرّد در «الكامل» نقل كرده است: خالد بن عبدالله قسرى هنگامى كه حاكم عراق شد در منبر اميرالمؤمنين على‏ عليه السلام را سبّ مى ‏كرد و مى‏ گفت: «أللّهمّ ... علىّ بن ابى طالب بن عبدالمطلب بن هاشم، صهر رسول اللَّه على ابنته وأبا الحسن والحسين»، پس از اين به طرف مردم توجّه مى‏ كرد و مى‏ گفت: آيا اين محترمانه نيست؟!(252)

   اين كلام دشمنى او را با پيامبر خدا صلى الله عليه و آله و سلم و خاندان حضرت، ظاهر مى‏ سازد.

   وليد و عامل او خالد بن عبدالله قسرى دشمنى خاصّى با مسلمانان عراق داشتند. يعقوبى در تاريخ خود مى ‏نويسد: «وليد ضمن نامه‏ اى به خالد بن عبداللَّه قسرى عامل خود بر حجاز دستور داد كه هر كس را از مردم دو عراق در حجاز است ‏بيرون كند و نزد حجّاج بن يوسف فرستد. پس خالد، عثمان بن حيّان مرّى را به مدينه فرستاد تا هر كس را از مردم دو عراق در مدينه باشد اخراج كند و او هم همه آنان و بستگانشان را در غل جامعه نزد حجّاج فرستاد و بازرگان و غير بازرگانى باقى نگذاشت و اعلام كرد كه هر كس عراقيى را جاى دهد در امان نيست، و به او خبر نمى‏ رسيد كه يك نفر عراقى در خانه كسى از مردم مدينه است مگر آن‏كه او را بيرون مى ‏كرد.»(253)

   كارگزاران بنى ‏اميّه، كليسا مى‏ ساختند، قرآن خواندن از حفظ را كار احمقان مى ‏شمردند و مناره مساجد را به قول‏ فرزدق شاعر به خاطر كفرشان ويران مى‏ ساختند، خانه خدا را به آتش مى‏ كشيدند، آثار پيامبر اسلام‏ صلى الله عليه و آله و سلم را نابود مى‏ نمودند و تا مى ‏توانستند احكام دين را تغيير مى‏ دادند، باز هم خود را خليفه خدا مى‏ پنداشتند و ملّت هم بدون فكر و انديشه آنچه را آنان مى‏ گفتند مى‏ پذيرفتند!! آيا كسانى كه اين‏گونه‏ اند، از شعور دينى برخوردارند؟!

---

252) معاويه و تاريخ: 147.

253) تاريخ يعقوبى: 246/2.