693 / 21 )   باز در همان منبع آمده است:

ابو ربيع شامى گويد:  خدمت امام صادق ‏عليه السلام عرض كردم: حديثى از عمرو بن ‏حمق(48) شنيده ‏ام.

   حضرت فرمود: بگو (چه حديثى است؟).

   عرض كردم: عمرو محضر اميرمؤمنان على‏ عليه السلام شرفياب مى‏ شود و در چهره ‏آن حضرت آثار زردى مشاهده مى‏ كند، مى ‏پرسد: اين زردى از چيست؟ آن‏ حضرت اظهار درد و ناراحتى مى نمايد.

   آنگاه على ‏عليه السلام به او مى ‏فرمايد:

إنّا لنفرح لفرحكم، ونحزن لحزنكم، ونمرض لمرضكم، وندعو لكم،وتدعون فنؤمّن.

ما با شادى شما شادمان مى‏گرديم و با حزن شما محزون، با بيمارى شما بيمار مى‏ شويم و براى شما دعا مى ‏كنيم و شما دعا مى ‏كنيد ما آمين مى‏ گوييم(49).

   عمرو گويد: آنچه فرمودى فهميدم؛ ولى چگونه ما دعا مى‏كنيم شما آمين‏ مى‏ گوييد؟ فرمود:

براى ما فرق نمى ‏كند و برابر است كسى كه حضور داشته باشد يا اين كه غايب‏ باشد (دعاى او را مى ‏شنويم).

حضرت صادق‏ عليه السلام فرمود:

عمرو راست گفته است.(50)

------------------------------------------

48) در مصدر آمده: عمرو بن اسحاق.

49) محقّق گويد: اين حديث شريف سخن مولايمان على‏ عليه السلام به رميله را تأييد مى‏ كند، آنجا كه فرمود:

اى رميله! هر مؤمنى بيمار مى‏ شود ما نيز به واسطه بيمارى او بيمار مى‏ شويم و هر مؤمنى محزون مى‏ گردد ما نيز به سبب‏ حزن او محزون مى‏ گرديم، وقتى دعا مى ‏كند ما براى دعاى وى آمين مى‏ گوييم. «بحار الأنوار: 154/26 ح 42».

50) بصائر الدرجات: 260 ح2، بحار الأنوار: 140/26 ح 12.