701 /29 )  در كتاب  «إختصاص» آمده است:

مفضّل بن عمر گويد: پيشواى ششم امام صادق ‏عليه السلام به من فرمود:

خداوند متعال در فرمان‏روايى و ملك يكتاست. پس خود را به بندگانش شناسايى ‏نمود، آنگاه امر خويش را بر آنان واگذار كرده و بهشت را بر آنان ارزانى نمود،خداوند هر كه از جنّ و انس را بخواهد دلش را پاك نمايد ولايت ما را به اوشناسايى مى‏كند و هر كه را بخواهد دلش را فاسد كند از معرفت ما ممانعتش ‏مى ‏نمايد.

آنگاه فرمود: يا مفضّل! واللَّه، ما استوجب آدم أن يخلقه اللَّه بيده وينفخ فيه ‏من روحه إلّا بولاية عليّ‏ عليه السلام وما كلّم اللَّه موسى تكليماً إلّا بولاية عليّ ‏عليه السلام ولا أقام اللَّه عيسى بن مريم آية للعالمين إلّا بالخضوع لعليّ‏ عليه السلام.

اى مفضل! سوگند به خدا! حضرت آدم‏ عليه السلام سزاوار آفرينش به دست خداوند ودميدن روح خويش در او نشد جز به سبب ولايت على‏ عليه السلام. خداوند با حضرت‏ موسى سخن نگفت مگر به سبب ولايت على‏ عليه السلام و خداوند حضرت عيسى را آيت‏ و نشانه براى جهانيان قرار نداد جز به واسطه فروتنى و خضوعى كه نسبت به‏ على‏ عليه السلام داشت.

سپس فرمود: أجمل الأمر، ما استأهل خلق من اللَّه النظر إليه إلاّ بالعبوديّة لنا.

كوتاهتر بگويم: هيچ آفريده‏ اى شايستگى توجّه از سوى خداوند را پيدا نكرد جز به ‏واسطه بندگى براى ما.(59)

-----------------------------------------

59) الإختصاص: 244، بحار الأنوار: 294/26 ح 56، نظير اين روايت را علّامه مجلسى ‏رحمه الله در ج: 96/40 از سليم نقل‏ كرده. و گفتنى است كه اين روايت در ج 550/1 ح 382 همين كتاب نقل شد.