(6)

دعاى حضرت اميرالمؤمنين عليه السلام در سجدهٔ شكر

به نقل از حضرت بقيّةاللَّه ارواحنا فداه

(در ادامۀ روايت پيشين آمده است:) آن گاه - پس از اين دعا - به سمت راست و چپ نگريست و فرمود :

 آيا مى‏ دانيد اميرالمؤمنين عليه السلام در سجدۀ شكر چه مى‏ گفت ؟

 گفتيم: چه مى‏ گفت ؟

 فرمود : مى‏ گفت :

    يا مَنْ لا يَزيدُهُ إِلْحاحُ الْمُلِحّينَ إِلّا جُوداً وَكَرَماً ، يا مَنْ لَهُ خَزائِنُ السَّماواتِ وَالْأَرْضِ ، يا مَنْ لَهُ خَزائِنُ ما دَقَّ وَجَلَّ ، لاتَمْنَعُكَ إِساءَتي مِنْ إِحْسانِكَ إِلَيَّ .

    إِنّي أَسْأَلُكَ أَنْ تَفْعَلَ بي ما أَنْتَ أَهْلُهُ ، وَأَنْتَ أَهْلُ الْجُودِ وَالْكَرَمِ وَالْعَفْوِ يا رَبَّاهُ يا اَللَّهُ ، إِفْعَلْ بي ما أَنْتَ أَهْلُهُ ، فَأَنْتَ قادِرٌ عَلَى الْعُقُوبَةِ وَقَدِ اسْتَحْقَقْتُها ، لا حُجَّةَ لي ، وَلا عُذْرَ لي عِنْدَكَ .

    أَبُوءُ إِلَيْكَ بِذُنُوبي كُلِّها ، وَأَعْتَرِفُ بِها  كَيْ تَعْفُوَ عَنّي ، وَأَنْتَ أَعْلَمُ بِها مِنّي ، بُؤْتُ إِلَيْكَ بِكُلِّ ذَنْبٍ أَذْنَبْتُهُ ، وَبِكُلِّ خَطيئَةٍ أَخْطَأْتُها ، وَبِكُلِّ سَيِّئَةٍ عَمِلْتُها ، يا رَبِّ اغْفِرْ لي وَارْحَمْ وَتَجاوَزْ عَمَّا تَعْلَمُ إِنَّكَ أَنْتَ الْأَعَزُّ الْأَكْرَمُ.(18)

    اى كسى كه اصرار اصرار كنندگان، تنها سخاوت‏مندى و كرامت او را افزون مى‏ كند؛ اى كسى كه گنجينه‏ هاى آسمان‏ها و زمين براى اوست؛ اى كسى كه گنجينه ‏ها و ذخيره‏ گاه ‏هاى هر چيز كوچك و بزرگ براى اوست؛ (به خوبى مى‏ دانم كه) بدرفتارى من، از احسان و نيكى تو به سوى من جلوگيرى نمى‏ كند.

 در واقع، من از تو درخواست مى‏ كنم آن چنان‏كه شايسته و بايسته مقام توست با من رفتار كنى ؛ اين نيز روشن است كه شايسته و بايستۀ مقام تو، سخاوت‏مندى و كرامت و عفو و بخشش است؛ پروردگارا؛ خدايا؛ آن گونه كه شايستۀ مقام توست با من رفتار كن؛ تو مى‏ توانى مجازات كنى و من به راستى سزاوار عقوبتم هيچ حجّت و دليلى نيز ندارم (كه دفاع از خود كنم)؛ و هيچ عذر و بهانه ‏اى نيز نزد تو نمى‏ توانم بياورم .

    تمام گناهانم را در پيشگاهت آورده به همۀ آن‏ها اعتراف مى‏ كنم به خاطر اين كه مرا عفو كنى؛ اين در حالى است كه تو از من بهتر مى‏ دانى چه گناهانى كرده‏ ام . تك تك گناهان، تك تك اشتباهات و تك تك بدرفتارى‏ هايم را كه انجام داده‏ ام ، به آن اعتراف و اقرار مى‏ كنم ؛ اى پروردگارا ؛ مرا ببخش؛ رحم كن؛ بگذر از تمام چيزهايى كه مى‏ دانى؛ در واقع اين تويى كه عزّت‏مندترين و با كرامت‏ترين هستى .

---

18) كمال الدين : 471 ، دلائل الإمامة : 544 .