بخش بيست و نهم
هشت زيارت از زيارتهاى وداع
در اين بخش، هشت زيارت از زيارت هاى وِداعيّه را كه مستحبّ است در وقت وداع خوانده شود، نقل مى كنيم: (1) مرحوم محدّث قمى فرموده است: بدانكه سوز قلب زائر در وقت وداع و شدّت تلخى كامش در مقام فرقت و مهاجرت از آن روضه مقدّسه، به اندازه شوق و انبساط و فرح و نشاط او است در اوّل ورود، و درجات آن مختلف است به حسب درجات معرفت و محبّت كه به آن ذوات مقدّسه و ارواح طيّبه دارد، اگر صادق است در آن دعوى. و پست ترين مرتبه آن، اين است كه به راستى وجود مقدّس امام عليه السلام نزد او محبوبتر باشد از اهل و مال و اولاد و آنچه كه به آنها دل بسته و علاقه پيدا كرده. پس اگر در وقت وداع حالش چنان است كه مى خواهد از عزيزترين خلق ومحبوبترين ايشان مفارقت كند و از او جدا شود، پس ناچار دلش سوزان و اشكش ريزان و پايش لرزان خواهد بود. پس خداى را بر اين نعمت عظمى شكر كند و اگر نه، در دعوىِ خويش كاذب و رجايش خائب است.(2)
___________________________________________
1) زيارات وداعيّه اى كه در اين بخش مى آوريم همه از زيارات وداعيّه جامعه هستند، يعنى آنها را در وداع با همه ائمّه عليهم السلام مى توان خواند. قابل توجّه است كه چند زيارت وداع ديگر را به خاطر اختصاص داشتن آنها به وداع با امام رضا عليه السلام پس از نقل زيارتهاى آن حضرت در «بخش بيست و ششم» آورده ايم، و يك زيارت وداع ديگر كه از امام رضا عليه السلام روايت شده به مناسبت بخش آخر كتاب (يعنى زيارتهايى كه از امام رضا عليه السلام روايت گرديده)، در آن بخش مى آوريم.
2) هديّة الزائرين وبهجة الناظرين: 409.
|
بازديد امروز : 0
بازديد ديروز : 21440
بازديد کل : 89520063
|