(1)

ورود حضرت اميرالمؤمنين عليه السلام به سرزمين کربلا در هفتم شوال

 رسيدن حضرت اميرالمؤمنين ‏عليه السلام به زمين كربلا هنگام رفتن به صفّين براى ‏جنگ با معاويه.

از ناسخ ص 200 استفاده مى‏ شود كه در هفتم شوّال حضرت به زمين كربلا رسيد وقضيّه هرثمة بن سليم در اين روز بوده كه گفت: چون آن حضرت به زمين كربلا واردشد ما با آن حضرت نماز خوانديم و چون سلام نماز را داد، دست برد و يك مشت ‏خاك برداشت و بوييد آن‏گاه فرمود:

واهاً لك أيّتها التربة، ليحشرنّ منك قوم يدخلون الجنّة بغير حساب... الخ.

اى خاك؛ تو چگونه ‏اى كه همراه تو عدّه اي بدون حساب و کتاب وارد بهشت مى‏ گردند... .

و نيز قضيّه سعيد بن وهب كه اميرالمؤمنين ‏عليه السلام به دست اشاره كرد و فرمود:

هيهنا هيهنا... الخ (نصر بن مزاحم ص 75 و ناسخ ص 201).

نيز قضيّه پدر حسين بن كثير (نصر ص 75 و ناسخ ص 201) و هم قضيّه عبداللَّه بن‏ عبّاس كه گفت: چون آن حضرت به زمين كربلا رسيد و از اسب پياده شد و لشكر هم ‏پياده شدند و خيمه‏ ها برپا گرديد، ديدم اميرالمؤمنين ‏عليه السلام‏ هاى ‏هاى شروع به گريه كرد به نحوى كه اشك بر محاسن شريفش جارى گرديد. فرمود:

اى ابن عبّاس؛ آيا اين موضع را مى ‏شناسى؟

عرض كردم: نمى ‏شناسم.

فرمود: اگر اين زمين را بشناسى از آن عبور نمى‏ كنى تا اين كه گريه كنى.

ابن عبّاس گفت: پس على ‏عليه السلام گريست به گريه طولانى تا آنكه محاسن شريفش تر شد و دانه‏ هاى اشك آن جناب بر سينه او ريخت و ما نيز گريه كرديم. و آن حضرت فرمود:

آه آه؛ چه مى‏ خواهند از من آل ابى سفيان كه حزب شيطان و اولياء كفرند.

پس آب براى نماز طلبيد و وضو گرفت و بعد از نماز مختصرى چشمانش به ‏خواب رفت. چون بيدار شد فرمود:

ابن عباس؛ آيا چيزى كه در خواب ديده ‏ام برايت نقل نكنم؟ و فرمود:

ديدم  مردهايى از آسمان نازل شدند كه با آن‏ها علم‏هاى سفيد بود و شمشيرهاى سفيد در حمايل‏ داشتند كه مى ‏درخشيد، اطراف اين زمين خطّى كشيدند و گويا درختانى بود كه شاخه ‏هاى آن‏ها به زمين آمد و خونى تاره در اين زمين پيدا شد مانند دريا و گويا حسين من كه پاره تن من است در آن درياى خون غرق بود ، استغاثه و طلب يارى مى‏ كرد و كسى به داد او نمى ‏رسيد. و آن مردمان سفيد ازآسمان او را ندا مى‏ كردند و همى گفتند: اى آل رسول؛ صبر كنيد البتّه شما كشته‏ مى ‏شويد به دست بدترين مردم و اينك بهشت به شما مشتاق است.

پس مرا تعزيت گفتند و بشارت به روزى كه مردم براى حساب بلند مى‏ شوند.

سپس فرمود: قسم به آن كسى كه جانم به دست اوست صادق مصدّق ‏ابوالقاسم ‏صلى الله عليه وآله وسلم مرا خبر داد به اين‏ كه: به اين زمين در وقت رفتن به سوى اهل‏ طغيان عبور مى ‏كنم و اين كه اين زمين، زمين كرب و بلاست. و در آن، حسين وهفده نفر از اولاد من و فاطمه دفن مى‏ شوند و اين زمين در آسمان‏ها به زمين‏ كربلا معروف است؛ همچنان كه بقعه مكّه و مدينه و بيت المقدّس ذكر مى ‏شوند.

حقير گويد: در اين مسافرت، معجزات بسيار از آن حضرت بروز كرد؛ از جمله ‏قضيّه راهب و صخره، چنان كه در «كشف الغمّة» و نيز «منتهى الآمال: 2/233» آمده است.(1)

 

---

(1) نفائح العلاّم في سوانح الأيّام: 2/112.

 

منبع: معاويه ج ... ص ...