(4)

پیشگویی در کتاب شعیا

دربارۀ حضرت معصومه علیهاالسلام

در كتاب شعيا نيز مذكور است، كه خدا مى ‏فرمايد:

اى فرزند حبيب من! كه به مصلحت ‏هاى بسيار، گرفتار زحمت و مصيبت شده ‏اى، به خاطر نرسانى كه من تورا فراموش كرده و خلاص نخواهم نمود.

خواستم به واسطه تو، حجّت ‏ها را بر همه مخلوقات، تمام كنم؛ به همين جهت تو را خلاص نكردم و چنان ‏ندانى كه من تو را فراموش كردم! اگر مادر فرزندش را فراموش كند - من نيز تو را فراموش خواهم كرد، بلكه اگر مادر، فرزند را فراموش كند - من، تو را فراموش نمى ‏كنم.

اين است كه به يد قدرت خود، تو و ده نفر ديگر را در آن شهر علم انداخته بودم كه از آن ده شهر(807) علم به‏ وجود مى ‏آيد و آن‏ ها ديوارها و حصارهاى آن شهر خواهند بود و آنان كه مى‏ خواهند نسل شما را منقطع كنند، ممکن نيست اراده خود را به اتمام رسانند، بلكه به نفاق و اعمال خود، گرفتار از دنيا خواهند رفت.

تا اين كه بعد از كلامى مى ‏فرمايد: آن زمينى كه به تو تعلّق داشت و به سبب منافقين خراب و بيابان شده بود، در آن وقت جمعيّتى به تو خواهم داد كه براى سكناى ايشان، تنگ خواهد شد؛ با وجود آن كه آنانى كه در آن روز، تو را از قبيل آب مى ‏آشاميدند، از روى زمين محو خواهم نمود.

در آن زمان، وقتى كه خود را بى اولاد پنداشتى، از فرزندانى كه از تو به وجود آمده، به گوش خود، خواهى ‏شنيد كه به تو خواهند گفت: وسعت همه زمين براى آن كه در آن ساكن شويم، كم است. پس آن را وسيح ساز! آن‏گاه تو در دل خود، خواهى گفت: آنها را براى كه متولّد گردانيد، حال آن كه من خود را بى اولاد مى ‏پنداشتم؛ زيراوقتى كه دل از دنيا بركندم و اولاد خود را كشته و عيال خود را اسير و سرگردان ديدم، گمان مى‏ كردم از من، كسى ‏در دنيا نخواهد ماند، زيرا همه دست از اعانت من برداشته، مرا تنها گذاشتند، پس اينها كه حال مى‏ بينم، كجا بودند؟

من كه خداوند توأم، به تو مى ‏فرمايم: اى بنده من! بدان هنوز مانده است كه بيايد آن زمانى كه دست قدرت ‏خود را به سوى عجمان دراز خواهم نمود و در ميان آن‏ها لواى خود را بلند خواهم ساخت تا پسران تو را درميان بغل‏ها، و دختران تو را در بالاى دوش ‏هاى خود به راه برند.

پادشاهان، مربّى ايشان و زنان ايشان، دايگان اولاد تو خواهند بود، روى‏ هاى خود را بر خاك گذاشته، به تو تعظيم خواهند نمود و به زبان خود، خاك قدم تو را از راه اخلاص خواهند خورد و خواهند ليسيد.

آن وقت، خواهى دانست كه منم خداوند مهربان كه ممكن نيست بگذارم آن هايى كه اميد خود را در من ‏گذاشته ‏اند، شرمنده شوند.

تا اين كه مى ‏فرمايد: همه آنان كه ديوان تو را كرده ‏اند، من به عدالت، ديوان ايشان را خواهم كرد و همه اولاد تو را مستخلص خواهم گردانيد و به دشمنان تو، گوشتهاى خودشان را خواهم خورانيد و خونشان را از قبيل ‏شراب صاف نشده، به ايشان خواهم نوشانيد، اين تنبيهى است به جهت ايشان، كه در دنيا مقرّر خواهم نمود.

صراحت اين مراتب را در حقّ حضرت سيّدالشّهداء عليه السلام ملاحظه كن و ببين چه نوع ظهور دارد؛ از خطاب به ‏فرزند حبيب من و خبر از گرفتارى و مصيبت، بودن او با ده نفر ديگر از برادران و فرزندان او در شهر علم كه ‏پيغمبر صلى الله عليه وآله وسلم تصريح نمود. «أنا مدينة العلم وعليّ بابها»، خبر دادن از اراده قطع نسل ايشان كه در كتابها وتواريخ ظاهر است و خراب و بيابان شدن كوفه كه زمينى است كه به او تعلّق داشت، چه حضرت ‏اميرالمؤمنين‏ عليه السلام فرمود: مكّه، شهر خداست و مدينه، شهر پيغمبر و كوفه، شهر من است، بسيار شدن اولاد آن ‏حضرت و ظهور قدرت الهى در حقّ او در ميان عجمان كه همه ايشان از شيعيان خاصّ او بودند.

و پادشاهان عجم به حدّى در تضرّع و تعظيم به خدمت او مى‏ كوشند كه در بلده طيّبه قم كه دختر (بيست ‏و) (808) شش، هفت ساله ‏اى از نسل آن حضرت مدفون است، سلاطين ذوى الاقتدار، چون به آن آستان رسيدند، ابتدا آستان را مى ‏بوسند و همه در آستان ملك پاسبان حضرت امام حسين ‏عليه السلام، سر خضوع بر خاك مى ‏گذارند.(809)

--------------------------------------------------

807) اصل: دو، گويا ده صحيح باشد.

808) اصل: شش هفت ساله‏اى .

809) العبقرى الحسان: 123/1.

 

منبع: یادداشت های چاپ نشده  1521