(1)

مخالفت معاویه با پیغمبر اکرم صلی الله علیه وآله

در روز عید غدیر

در روز غدير، صد و بيست هزار نفر از مسلمانان با حضرت امير المؤمنين‏ عليه السلام ‏بيعت نمودند و امر پروردگار بزرگ را اطاعت كردند. حتّى دشمن‏ترين ‏دشمنان آن حضرت، ابوبكر و عمر نيز دست به بيعت داده و هر چند به ظاهر ولايت حضرت را پذيرا شدند و همان‏گونه كه دانشمندان اهل تسنّن ‏نوشته ‏اند: عمر گفت: «بخّ بخّ لك يا عليّ»، زنان نيز همه در مراسم بيعت‏ شركت نموده و با داخل نمودن دست خود در ظرف آبى كه دست حضرت ‏اميرالمؤمنين‏ عليه السلام در آن بود، بيعت نموده و ولايت آن بزرگوار را پذيرفتند.

   مسلمانان پس از بازگشت به وطن و منزل خود، جريان بيعت در روز غدير را براى اقوام و دوستان خود گفتند و همگان پذيراى ولايت آن حضرت شدند.حتّى كسانى كه باطناً مخالف بودند به ظاهر موافقت نموده و تمامى امّت در پذيرا شدن ولايت حضرت اميرالمؤمنين ‏عليه السلام – هر چند به ظاهر - شركت كردند.

   بنابراين در عيد جاودانه غدير همه مسلمانان و حتّى همه منافقان بيعت ‏نموده و سرپرستى امّت را پس از رسول خدا صلى الله عليه وآله وسلم سزاوار حضرت اميرالمؤمنين‏ عليه السلام دانسته و بر آن گردن نهادند.

   در اين ميان فقط يك تن به مخالفت پرداخت و در همان روز مخالفت خود را آشكار كرد و به تكذيب پيامبر اكرم‏ صلى الله عليه وآله وسلم پرداخت و كفر و نفاق خود را براى ‏تمامى امّت آشكار و ثابت كرد و او كسى جز معاويه نبود.

   علماى اهل تسنّن نوشته ‏اند در غدير خم معاويه به تنهايى در برابر خدا، در برابر رسول خدا صلى الله عليه وآله وسلم، در برابر ولىّ خدا، در برابر حكم خدا و در برابر تمام ‏امّت ايستاد و - نعوذ باللَّه - گفتار رسول خدا صلى الله عليه وآله وسلم را تكذيب نموده و رد كرد.

   اين واقعيّت را چند تن از علماى اهل تسنّن نوشته ‏اند و به اين‏گونه كفر او راثابت كرده ‏اند.

   اگر سقيفه ‏نشينان پس از هفتاد روز از شهادت رسول خدا صلى الله عليه وآله وسلم آشكارا به‏ مخالفت با امر خدا و مخالفت با وصيّت آن حضرت پرداختند، معاويه از اوّلين روز در غديرخم به مخالفت با خدا و رسول خدا و ولىّ خدا و به انكار حكم خدا پرداخت.

   او در اين راه آنچنان اصرار ورزيد كه بنابر نقل مفسّرين اهل تسنّن چند آيه‏ درباره عمل زشت او و گناه نابخشودنيش نازل شد.

   اى كاش؛ مسلمانان جهان از صدر اسلام تاكنون با اين حقايق آشنا بودند تادر نتيجه شناخت كامل و صحيحى درباره معاويه مى‏داشتند. ولى متأسّفانه‏كمبود آگاهى و آشنا نبودن با حقايق اسلامى، بسيارى از مسلمانان را در جوّى ‏قرار داده است كه گويا از واقعيّت‏هاى ضرورى و بديهى آشنايى ندارند و به ‏اين جهت راه و بيراهه را از يكديگر تشخيص نداده ‏اند.

   مفسّرين شيعه و همچنين اهل تسنّن گفته ‏اند چند آيه از آيات سوره القيامة درباره كار زشت معاويه كه دليل بر كفر او مى ‏باشد نازل شده است.

   خداوند متعال در سوره «القيامة» مى‏ فرمايد:

«فَلا صَدَّقَ وَلا صَلَّى × وَلكِن كَذَّبَ وَتَوَلَّى × ثُمَّ ذَهَبَ إِلَى أَهْلِهِ‏ يَتَمَطَّى»(1).(2)

نه تصديق كرد و نه نماز خواند × ولى تكذيب نمود و روى گرداند × آنگاه ‏به سوى اهلش رفت و مى ‏خراميد.

   به اين نكته مهمّ توجّه كنيد: تصديق نكردن، نماز نخواندن، تكذيب كردن ‏و روى گرداندن كار همه كفّار است، ولى آنچه معاويه علاوه بر آن‏ها داشت ‏اين بود كه نه ‏تنها از رفتار و گفتار خود شرمنده و پشيمان نبود و نه‏ تنها بدون‏ احساسات آن گفتار كفرآميز را به زبان جارى نساخت، بلكه علاوه بر گفتن‏آن‏ها داراى غرور و خراميدن بود. اگر عمر، ابوبكر، مغيره و ديگران در روز غدير قدرت گستاخى و مخالفت با رسول خدا صلى الله عليه وآله وسلم را نداشتند ولى معاويه ‏نه ‏تنها به مخالفت با آن حضرت پرداخت بلكه علاوه بر آن با شادىِ غرورآفرين ‏و با خراميدن، گفتار بسيار زشت خود را بر زبان جارى كرد و هيچ‏گونه شرم وحياء در برابر رسول خدا صلى الله عليه وآله وسلم و مسلمانان در او وجود نداشت!

همان‏گونه كه مى‏ دانيم اعمال و رفتار هر انسان، گواه بر باطن و ذات او مى‏ باشد. انسانى كه ذات و باطن او پاك است، اعمال ناپسند و زشت را انجام ‏نمى ‏دهد و آن كس كه باطن و ذاتش ناپاك است، گفتار و رفتار قبيح را مرتكب‏ مى ‏شود. معاويه نيز داراى باطن و ذات ناپاك بود؛ زيرا كه فرزند هند جگرخوار است كه او و مادرش به فاحشه بودن شهرت داشتند.

   معاويه، هم گفتار زشت و ناپسند را به زبان جارى ساخت و هم خراميد و باشادىِ غرورآفرين، خدا و رسول خدا صلى الله عليه وآله وسلم را تكذيب كرد.

 

---

1) سوره القيامة، آيه 31 - 33.

2) شواهد التنزيل: 390/2 و 391 روايت 1040 و 1041. آياتى كه در قرآن كريم درباره معاويه نازل شده متعدّد است و مفسّرين شيعه و سنّى آن‏ها را در كتاب‏هاى خود نقل كرده ‏اند، ما آياتى را كه در ارتباط با معاويه‏ است در بحث «معاويه از نظر قرآن» مى ‏آوريم.

 

 

منبع: معاويه ج 1 ص 24