(2)

معاویه پسر هند جگرخوار

همان‏گونه كه مى ‏دانيم اعمال و رفتار هر انسان، گواه بر باطن و ذات او مى ‏باشد. انسانى كه ذات و باطن او پاك است، اعمال ناپسند و زشت را انجام نمى ‏دهد و آن كس كه باطن و ذاتش ناپاك است، گفتار و رفتار قبيح را مرتكب مى‏ شود. معاويه نيز داراى باطن و ذات ناپاك بود؛ زيرا كه فرزند هند جگرخوار است كه او و مادرش به فاحشه بودن شهرت داشتند.

معاويه، هم گفتار زشت و ناپسند را به زبان جارى ساخت و هم خراميد و با شادىِ غرورآفرين، خدا و رسول خدا صلى الله عليه و آله و سلم را تكذيب كرد.

بديهى است چهره فردى را كه داراى شخصيّتى اين‏گونه گستاخ - حتّى در برابر خدا و رسول خدا صلى الله عليه و آله و سلم - مى ‏باشد، نمى‏توان با گزارش صفحاتى اندك آشكار نمود؛ بلكه براى آشنايى كامل با كارنامه چنين فردى بايد از تبار و پيشينيان او نيز آگاه باشيم.

به اين جهت، ما در اين كتاب تبار و خاندان بنى‏اميّه را نيز مورد بحث قرار داده ‏ايم تا پيشينه معاويه، راز و رمز كردارهاى ناشايست او را آشكار سازد.

اميد است خوانندگان محترم با دقّت و تأمّل و بدون هر گونه تعصّب، در اين كتاب بنگرند تا راهگشاى بسيارى از حقايق باشد و آنان را با نكته‏ هايى مهمّ و مؤثّر آشنا سازد.

 

منبع: معاویه ج 1 ص 26