(2)

توسّل در ميان ادعيه و زيارات‏

نتائج بسيارى كه مردم از توسّل به اهل بيت عصمت عليهم السلام ديده ‏اند، به حدّى است كه قابل ترديد نيست. همه دوستان خاندان وحى، يا مشكلات خود را بر اثر توسّل به آن بزرگواران حلّ كرده‏ اند، يا شاهد و آگاه از برآورده شدن حاجت ديگران بوده ‏اند. آن هم مشكلاتى كه از نظر عقلِ محدود ما، امكان برطرف شدن آنها نبوده است.

به خاطر اهميّتى كه توسل به اهل بيت عليهم السلام دارد؛ نه تنها در قرآن كريم و روايات گهربار خاندان وحى به آن امر فرموده ‏اند؛ بلكه در ضمن دعاها و زيارات، ما را به سوى توسل فرا خوانده و راهنمايى فرموده ‏اند. اكنون به ذكر دو نمونه اكتفا مى ‏كنيم:

1- در زيارت امام حسين عليه السلام عرض مى ‏كنيم:

اتَوَسَّلُ إِلى‏ اللَّهِ بِكَ في جَميعِ حَوائِجي مِنْ أَمْرِ آخِرَتي وَدُنْيايَ وَبِكَ يَتَوَسَّلُ الْمُتَوَسِّلوُنَ إِلَى اللَّهِ في حَوائِجِهِمْ.^[1]

من در جميع حاجتهايم، چه نيازهاى اخروى و چه دنيوى، به وسيله شما متوسل به درگاه خداوند مى‏ شوم و همه آنانى كه متوسل به دربار خداوند در حوائج خود هستند، بوسيله شما توسل مى‏ جويند.

توسل به امام حسين عليه السلام، گريه و عزادارى‏ براى آن حضرت بابى است مفتوح براى همه مردم؛ حتى آلودگان و گنهكاران. هر كس از رفتار و كردار خود شرمسار است، مى ‏تواند به سوى امام حسين عليه السلام روى آورد كه آن حضرت بخشنده همه گنهكارانند. يقين داشته باشيد آن بزرگوار مظلوم از همه بيچارگان دستگيرى مى‏ كنند.

2- در دعاى روز عرفه مى‏ خوانيد:

... اسْئَلُكَ بِحَقِّ مُحَمَّدٍ نَبِيّكَ صلى الله عليه و آله و سلم وَ آلِهِ الطَّاهِرينَ وَاتَوَسَّلُ إِلَيْكَ بِالْأَئِمَّةِ الَّذينَ اخْتَرْتَهُمْ لِسِرِّكَ وَاطَّلَعْتَهُمْ عَلى‏ وَحْيِك.^[2]

خداوندا به حقّ پيغمبرت حضرت محمدّ صلى الله عليه و آله و سلم و آل پاك او سئوال مى كنم از تو، و متوسّل به تو مى‏ شوم بوسيله امامانى كه آنان را براى سرّ خود انتخاب كردى و آنان را به وحى خود آگاه ساختى ...

شيفتگان مكتب اهل بيت عليهم السلام نه تنها وجود آن بزرگواران را وسيله و شفيع خود به درگاه خداوند متعال قرار مى‏ دهند و در توسّلات از توجّهات و عنايات اهل بيت عليهم السلام بهره مى ‏برند، بلكه به اسم آن بزرگواران نيز متوسل شده و نام شريف آنان را نيز وسيله تقرّب به خداوند مى ‏دانند.

در زيارت امام رضا عليه السلام مى ‏خوانيم:

السَّلامُ عَلى‏ مَنْ أَسْمائُهُمْ وَسيلَةُ السَّائِلينَ وَهَياكِلُهُمْ أَمانُ‏ الْمَخْلوُقينَ وَحُجَجُهُمْ ابْطالُ شُبَهِ الْمُلْحِدين ...^[3]

سلام بر آنان كه اسمائشان وسيله سئوال كنندگان است و پيكره آنان براى مخلوقين امان است و استدلال آنان باطل كننده شبهه‏ هاى ملحدين است.

بنابر اين نام آن بزرگواران منشأ تقرّب و وسيله قبولى و پذيرفته شدن در دربار پروردگار متعال مى ‏باشد. به اين جهت دوستان اين خاندان در مجالس‏ خود كه به ياد اهل بيت عليهم السلام تشكيل مى ‏دهند، به ذكر نام آنان پرداخته و با تكرار آن، قلب خود را جلا مى ‏بخشند.

بزرگان ما نه تنها از نام آن بزرگواران بهره مند مى‏ شوند، بلكه به تربتِ درگاه آنان نيز تبرّك جسته و دردهاى خود را مداوا مى ‏كنند.

مرحوم محدّث قمى مى‏ نويسد: مرحوم سيد نعمة اللَّه جزائرى در اوايل تحصيل بر اثر فقر و احتياج قادر نبود براى مطالعه چراغ روشن كند؛ از اين جهت از نور ماه استفاده مى‏ كرد. بر اثر كثرت مطالعه در مهتاب، چشمانش ضعيف شد. به خاطر نور چشم خود، تربت مقدسه امام حسين عليه السلام وخاك حرمهاى امامان عراق را به چشم خود مى‏ ماليد و از بركت آنها نور چشمش زياد مى‏شد.

آن گاه مى ‏نويسد: من نيز هر گاه چشمم به خاطر زياد نوشتن ضعف پيدا مى ‏كند، از خاك حرمهاى ائمه اطهار عليهم السلام استفاده مى‏ كنم و گاهى احاديث و اخبار اهل بيت عليهم السلام را به چشمانم مى‏ مالم. بحمداللَّه چشمانم در نهايت روشنى است واميدوارم انشاء اللَّه در دنيا و آخرت چشمم به بركات ايشان روشن باشد.^[4]

 

منبع: اسرار موفقيت، ج‏2، ص: 370