(7)

معاويه و عمروعاص

پس از عمرو بن عثمان، عمرو پسر عاص را به حضور خود فراخواند. عمرو بن‏ عاص با حضرت على‏ عليه السلام پيوسته دشمنى مى ‏نمود. اين مرد به فريبكارى، دين‏ فروشى و جاه‏ طلبى شهره شده بود و به همين دليل هرگز نتوانست كه توجّه ومحبّت حضرت اميرالمؤمنين على‏ عليه السلام را به سوى خويش بكشاند.

   وقتى عمرو بن عاص از حضرت على‏ عليه السلام نوميد و مأيوس گرديد، به معاويه روى‏آورد. حلقه غلامى او را به گوش كشيد. در جنگ‏هائى كه روى مى‏ داد در صف مقابل‏ حضرت على ‏عليه السلام قرار مى ‏گرفت. به روى علىّ مرتضى تيغ آخت و در جنگ صفّين با خليفه به حق نبرد كرد. هنگامه قرآن بر سر نيزه كردن را او پديد آورد و همو بود كه‏ حكميّت را براى نخستين بار عنوان كرد و با بخشيدن سيم و زرهاى معاويه، به سران ‏سپاه حضرت على‏ عليه السلام در ميان آن‏ها شكاف و اختلاف انداخت و سپس به اصطلاح‏ خود، حضرت على‏ عليه السلام را از خلافت عزل كرد و به همه‏ جا بانگ و فرياد درانداخت كه ‏معاويه خليفه به حق و برگزيده خدا و اسلام است.

   با اين صفات كه در عمرو بن عاص بود، فردى مناسب با انديشه معاويه به حساب‏ مى ‏آمد و به همين دليل نيز، معاويه وى را به حضور خود فراخواند و كوشيد تا يكى ‏ديگر از دشمنان لجوج خاندان حضرت على‏ عليه السلام را هم بيابد و بر اين دو، بيفزايد.... (1506)

---

1506) تاريخ سياسى اسلام: 247.

 

منبع: معاویه ج ...  ص ...