(1)

هشام بن عبدالملك و امام زين ‏العابدين‏ عليه السلام

   هشام بن عبدالملك در زمان خلافت پدرش، حج به جا آورد. در آنجا مردى راديد كه مردم از برابرش به حركت درآمده و جهت طواف برايش راه باز مى ‏كنند، درحالى كه كسى براى خليفه چنين كارى نمى‏ كند، پرسيد: اين مرد كيست؟ فرزدق ‏شاعر سئوال را شنيد و اشعار ميميه طولانى خود را كه در ادبيّات عرب معروف است، سرود. در آن اشعار آمده است: 

آن‏كس است اين‏كه مكّه و بطحا

مروه و سعى و صفا حجر و عرفات

زمزم و بوقبيس و خيف و منى

طيبه كوفه، كربلا و فرات

حرم و حلّ و بيت و ركن و حطيم

هر يك آمده به قدر او عارف

ناودان و مقام ابراهيم

بر علوّ مقام او واقف

قرّة العين سيّد الشهداء است

حب ايشان دليل صدق و صفا

زهره شاخ و دوحه زهراست

بغض ايشان سبيل كفر و نفاق

ميوه باغ احمد مختار

گر بپرسند زآسمان بالفرض

لاله داغ حيدر كرّار

سائلى مَن خيار أهل الأرض

چون كند جاى در ميان قريش

به زبان كواكب و انجم

روَد از فخر بر زبان قريش

هيچ لفظى نيايد إلاّ هم

كه به دين سرور ستوده شيم

ذكرشان سابق است بر افواه

به نهايت رسيده فضل و كرم

بر همه خلق بعد ذكر اللَّه

ذروه عزّت است منزل او

سرهمه نامه رواج افزا

حامل دولت است محمل او

نام ايشان است بعد نام خدا

از چنين عزّ و دولت باهر

هم عرب هم عجم بود قاصر

جدّ او را به مسند تمكين

خاتم الأنبياء است نقش نگين

در عرب در عجم بود معروف

كه بدانش مغفل و مغفور 

   هشام از اين ماجرا خشمگين شد و امام زين العابدين‏ عليه السلام چهار هزار درهم براى ‏فرزدق فرستاد، فرزدق نپذيرفت و گفت: من شما را شايسته مدح و ستايش ديدم و مدحتان كردم. امام‏ عليه السلام درهم‏ها را به فرزدق برگرداند و فرمود: ما خانواده‏اى هستيم ‏كه اگر چيزى به كسى بخشيديم آن را باز نمى ‏ستانيم.(678)

---

678) پيشواى علم و معرفت: 184 (پاورقى).

 

منبع: معاویه ج ... ص ...