(5)

حكومت هشام بن عبدالملك

   در سال 105 هجرى، هشام بن عبدالملك زمام خلافت اموى را به دست گرفت. به روزگار خلافت او روشن شد كه عبّاسيان و علويان تا چه اندازه با هم هماهنگى و تاچه حد اختلاف دارند. آنان همگى در مقابله با ستم و سركوبگرى باهم اتّفاق داشتندو در راه و روش سياسى كه هر گروه براى خويش ترسم كرده بود، از هم جدا مى ‏شدند.

   هشام وقتى زمام خلافت را به دست گرفت، حكمرانى سرزمين‏هاى عراق را به‏ خالد (بن عبداللَّه) قسرى سپرد. خالد با بنى ‏هاشم و هواداران ايشان خوش‏ رفتارى ‏پيشه ساخت. ولى يوسف بن عمر ثقفى(726) نظر خليفه را به خطرناك بودن اين‏ سياست جلب كرد و به او نوشت: «كسان اين خاندان، يعنى بنى‏ هاشم، از گرسنگى درآستانه مرگ بودند تا حدّى كه تنها همّت هر يك از ايشان تأمين خوراك اهل وعيالشان بود. امّا وقتى خالد والى عراق شد، اموالى به ايشان بخشيد و در نتيجه با آن‏ مال‏ها نيرو گرفتند تا جايى كه آزمند به چنگ ‏آوردن خلافت شدند(727)».

   هشام خالد قسرى را بركنار كرد و يوسف بن عمر را به ولايت گماشت و او روش ‏شكنجه و آزار و سركوب را نسبت به شيعيان بنى‏ هاشم آغاز كرد. پس «هر كس را به‏ دوستى بنى‏ هاشم و محبّت اهل بيت رسول خدا صلى الله عليه وآله وسلم معروف بود، جلب كرده نزد خويش در واسط زندانى مى ‏ساخت»(728).(729)
 

---

726) ثقفى‏ها، به جز مختار ثقفى، به دوستى و سرسپردگى به خاندان اموى مشهور بودند.

727) طبرى، ج8 ص 16.

728) الأخبار الطوال: 339.

729) مبارزات شيعيان در دوره نخست خلافت عبّاسيان: 55.

 

 

منبع: معاویه ج ... ص ...