3) وليد بن يزيد ؛ وليد دوّم ، فردى بى‏ بند و بار

   وليد بن يزيد دوّم، وارث مسلّم، خودش شاعرى بديهه‏ سرا بود كه به بى ‏بند وبارى و بى‏ اعتنايى به اسلام شهرت داشت. دوره جوانى وليد در تنهايى و ناگوارى در دربار هشام سپرى شده بود. ظاهراً هنگامى كه يزيد دوّم در سال 720 م او را به‏ جانشينى خلافت برگزيد 11 سال بيش نداشت. رصافه هشام در اينجا احتمالاً منظور قصر الخير الشرقى در شمال شرقى پالمير باشد و نبايد با رصافه باستان،سرجيوپولس نزديك فرات اشتباه گرفته شود. وليد بعداً در قصر خود در صحراى‏اردن عزلت گرفت. در آنجا، فارغ از مسئوليّت‏هاى ديوانى وقت مى‏گذرانيد و منتظر بود عمر عمويش سپرى شود تا بر مسندش بنشيند.

   دسيسه‏ هايى براى لغو جانشينى او صورت گرفت امّا هرگز به جايى نرسيد. اين‏ دسيسه‏ ها او را نگران كرد و دسيسه‏ جويان را به عنوان مخالفان خلافت خود،شناسايى كرد تا به محض اينكه بر مسند خلافت نشست با آنان برخورد نمايد.

   وقتى هشام در سال 743 م درگذشت، عاملان وليد در رصافه بلافاصله اموال‏ خليفه درگذشته را ممهور به مهر كردند، مهر و نشان خلافت را كه براى نخستين بارظاهراً به عنوان نشان رسمى خلافت آمده، به خليفه جديد واگذار نمودند. وليد دوّم‏ در دمشق بيعت گرفت امّا بعد از چندى در اقامتگاه يا اقامتگاه‏هاى خود (او را صاحب‏ چندين عمارت دانسته‏ اند) در صحراى شام گوشه گرفت.

   با به خلافت رسيدن وليد، ولايات رسماً نغمه‏ هاى شادى و خشنودى سر دادند وبدين طريق با پايان گرفتن دوره خلافت غيرمردمى و طولانى هشام آرامش خاطرى ‏به ظاهر حقيقى به وجود آمد و به تبع آن توقّعات تازه‏اى به ميان آمد. به طورى كه وليد با افزايش حقوق اعضاى ديوان، حسن‏نيّت خود را نشان داد.(1)

-----------------------------------------------------

1) امويان؛ نخستين دودمان حكومت‏گر در اسلام: 110.

معاويه : ج ... ص ...