(4)

پيامبر صلي الله عليه وآله فرزندش ابراهيم را فداي امام حسين عليه السلام نمود

خطيب در كتاب «تاريخ بغداد» از ابن عبّاس نقل كرده است كه گفت : در خدمت رسول خدا صلى الله عليه وآله وسلم بودم ، آن بزرگوار فرزندش ابراهيم را بر پاى چپ و حسين بن على عليهما السلام را بر پاى راست خود نشانيده بود ، گاهى ابراهيم و گاهى حسينش را مى‏ بوسيد كه ناگهان جبرئيل عليه السلام فرود آمد و حامل وحى الهى بود . وقتى پيغام پروردگار را به رسولش رسانيد و آنجا را ترك كرد ، پيغمبر اكرم صلى الله عليه وآله وسلم فرمود : جبرئيل از طرف پروردگارم آمد و به من خبر داد كه خداوند به تو سلام مى‏ رساند و مى‏ فرمايد ، اين دو طفلى را كه بر روى زانو نهاده ‏اى هر دو را برايت باقى نخواهم گذاشت ، يكى از آن دو را بايد فداى ديگرى كنى .

    رسول خدا صلى الله عليه وآله وسلم نگاهى به ابراهيم كرد و اشك از چشمانش جارى شد ، و نگاهى به حسين عليه السلام كرد و گريه كرد . سپس فرمود :

 إنّ إبراهيم اُمّه أمة، ومتى مات لم يحزن عليه غيري، واُمّ الحسين عليه السلام فاطمة، وأبوه عليّ ابن عمّي لحمي ودمي، ومتى مات حزنت ابنتي وحزن ابن عمّي وحزنت أنا عليه، وأنا اُؤثر حزني على حزنهما، يا جبرئيل تقبض إبراهيم فقد فديت الحسين به.

 ابراهيم مادرش كنيزكى بيش نيست و وقتى بميرد غير از من كسى بر او غمگين نمى‏ شود ، امّا مادر حسين عليه السلام فاطمه عليها السلام و پدرش پسر عموى من على است كه گوشت و خون من است ، و هنگامى كه حسين عليه السلام از دنيا رود دخترم و پسر عمويم و من همگى دچار غم و اندوه خواهيم شد و من غمناك بودن خود را بر غمناكى آن دو بزرگوار ترجيح مى ‏دهم .

 اى جبرئيل ! ابراهيم را از من بگير ، من او را فداى حسينم كردم .

    پس از سه روز ابراهيم از دنيا رفت و بعد از آن هر زمان حسين عليه السلام بطرف او مى‏ آمد ، او را دربرمى‏ گرفت و مى‏ بوسيد ، لبها و دندانهاى ثناياى او را مى‏ مكيد و مى ‏فرمود :

 فديت من فديته بإبني إبراهيم.

 من به فداى كسى كه فرزندم ابراهيم را فداى او كردم .(1)

 

---

1. تاريخ بغداد: 204/2، مستدرك حاكم: 290/2، ذخائر العقبى: 150، طرائف: 202 ح 289 ، بحار الأنوار : 1453/22 ح7، و ج : 261/43 ح2 به نقل از مناقب ابن شهراشوب: 81/4، مدينة المعاجز: 57/4 ح 137 به نقل از طرائف، منتخب طريحى: 51 .

 

منبع: قطره اي از درياي فضائل اهل بيت عليهم السلام  ج 1 ص 473