(7)

تجيليل خداوند متعال از

ميلاد امام حسين عليه السلام در آسمانها

شيخ صدوق ‏رحمه الله در كتاب «كمال الدين» مى نويسد: ابن عبّاس گويد:

    از پيامبر خدا صلى الله عليه وآله وسلم شنيدم كه مى ‏فرمود:

 همانا خداوند متعال فرشته ‏اى دارد بنام «دردائيل»، اين فرشته داراى شانزده هزار بال است، ميان هر بال وى تا بال ديگرش هوايى وجود دارد كه فاصله آن هوا ، همانند ميان آسمان و زمين است.

 روزى آن فرشته با خود مى‏ گفت: آيا مافوق پروردگار ما چيزى هست؟

 خداوند متعال از گفته وى آگاه شد. پس بالهاى او را دو برابر افزايش داد كه مجموع بالهاى او سى و دو هزار بال شد.

 آنگاه خداى متعال به او وحى فرمود كه : پرواز كن!

 او به پرواز در آمد و مدّت پانصد سال پرواز كرد؛ ولى هنوز سرش به يكى از قوائم عرش نرسيده بود (كه خسته شد).

 هنگامى كه خداوند از خستگى او آگاه شد، به او وحى فرمود: اى فرشته! به جايگاه خويش باز گرد! زيرا كه من خداى بزرگ و برتر و بالاتر از هر بزرگى هستم و بالاتر از من هيچ چيزى نيست ، و من هرگز به مكان توصيف نمى‏ شوم .

 آنگاه خداوند بال‏ها و مقام او را گرفته و از صف فرشتگان بيرونش نمود.

 هنگامى كه امام حسين‏ عليه السلام در عصر پنج شنبه و شب جمعه پا به عرصه وجود گذاشت؛ خداى مهربان به فرشته مالك، خازن آتش وحى فرمود: آتش را به خاطر كرامت مولودى كه براى محمّد صلى الله عليه وآله وسلم در دنيا متولّد شده بر دوزخيان خاموش كن!

 و به فرشته رضوان، خازن بهشت وحى فرمود : بهشت برين را به خاطر قدوم كريمانه مولودى كه براى محمّد صلى الله عليه وآله وسلم متولّد شده زينت نموده و معطّر كن.

 همچنين خداوند به حوريان وحى فرمود: به خاطر مولودى كه در دنيا براى محمّد صلى الله عليه وآله وسلم متولّد شده خود را آراسته و به ديدار يكديگر نايل گردند.

 و نيز خداوند به فرشتگان وحى فرمود: برخيزيد و صف بكشيد! و مشغول تسبيح، تحميد، تمجيد و تكبير شويد، چرا كه در دنيا براى محمّد صلى الله عليه وآله وسلم مولودى مسعودى متولّد شده است .

 همچنين خداوند متعال به جبرئيل وحى فرمود: با هزار قبيله از فرشته - كه هر قبيله هزار هزار فرشته است - بر اسبان ابلق (به رنگ سياه و سفيد) كه زين شده و لگام زده شده‏ اند و بر پشت آنها قبه‏ هاى درّ و ياقوت و به همراه آنها فرشتگانى بنام روحانيون است كه در دست آنها طبق‏هايى از نور است ، سوار شويد و به سوى محمّد صلى الله عليه وآله وسلم برويد و قدوم مولودش را تبريك و تهنيت گوييد.

 وأخبره يا جبرئيل ! إنّى قد سمّيته الحسين وهنّئه وعزّه و قل له :

 يا محمّد ، يقتله شرار اُمّتك على شرار الدوابّ ، فويل للقاتل ، وويل للسائق ، وويل للقائد ، قاتل الحسين عليه السلام أنا منه بري‏ء وهو منّي بري‏ء ، لأنّه لايأتي أحد يوم القيامة إلّا وقاتل الحسين‏ عليه السلام أعظم جرماً منه ، قاتل الحسين يدخل النار يوم القيامة مع الّذين يزعمون أنّ مع اللَّه إلهاً آخر ، والنار أشوق إلى قاتل الحسين ممّن أطاع اللَّه إلى الجنّة .

 اى جبرئيل! به پيامبر بگو: من او را «حسين» ناميدم ، به او تهنيت گفته و او را تسيلت داده و بگو:

 اى محمّد! اشرار اُمّت تو كه بر بدترين اسبان سوارند اين فرزندت را مى‏ كشند، واى بر قاتل او! واى بر كسانى كه اسبها را مى‏ رانند! واى بر كسانى كه راهنماى آنها مى‏ شوند! من از قاتل حسين‏ عليه السلام بيزارم، او نيز از من بيزار و دور است، چرا كه روز قيامت جرم قاتل حسين‏ عليه السلام از همه بزرگتر است. روز قيامت قاتل او با كسانى كه با خيال خود براى خدا شريك قرار داده‏ اند در آتش خواهند بود، آتش دوزخ به قاتل حسين عليه السلام اشتياق بيشترى دارد از كسى كه خدا را براى رسيدن به بهشت اطاعت كرده است .

 رسول خدا صلى الله عليه وآله وسلم فرمود: در اين ميان كه جبرئيل پيام الهى را گرفته و به سوى زمين فرود مى‏ آمد، به فرشته «دردائيل» برخورد، دردائيل به وى گفت: اى جبرئيل! امشب در آسمان چه خبر است؟ آيا براى اهل دنيا قيامتى برپا شده است؟

 جبرئيل گفت: نه، وليكن نوزادى در دنيا براى حضرت محمّد صلى الله عليه وآله وسلم متولّد شده كه اينك خداوند مرا فرستاده تا به او تبريك و تهنيت گويم.

 آن فرشته گفت: اى جبرئيل! تو را به حق خدايى سوگند مى‏ دهم كه تو و مرا آفريد! وقتى خدمت حضرت محمّد صلى الله عليه وآله وسلم رسيدى سلام مرا به حضرتش برسان و بگو: تو را به حقّ اين مولود سوگند مى ‏دهم كه از خدا بخواه تا از من راضى شده و بال و مقام مرا - كه در ميان فرشتگان داشتم بازگرداند!

 جبرئيل به سوى زمين فرود آمد، وقتى به حضور پيامبر خدا صلى الله عليه وآله وسلم شرفياب شد، و همچنان كه خداوند فرموده بود به او تبريك ، تهنيت و تسليت گفت؛ پيامبر خدا صلى الله عليه وآله وسلم فرمود: آيا اُمّت من او را مى‏ كشند؟

 جبرئيل گفت: آرى، اى محمّد!

 پيامبر خدا صلى الله عليه وآله وسلم فرمود: ما هؤلاء باُمّتي ، أنا بري‏ء منهم واللَّه عزّوجلّ بري‏ء منهم .

 آنان از اُمّت من نيستند، من از آنان بيزارم، خداوند متعال نيز از آنان بيزار است.

 جبرئيل گفت: يا محمّد! من نيز از آنان بيزارم.

 پس از آن ، پيامبر خدا صلى الله عليه وآله وسلم نزد فاطمه زهراعليها السلام آمد و به خاطر اين نوزاد به وى تبريك و تسيلت گفت.

 فاطمه زهرا عليها السلام گريست و فرمود: كاش من او را نزاييده بودم، خداوند قاتلش را وارد دوزخ نمايد!

 پيامبر خدا صلى الله عليه وآله وسلم فرمود: أنا أشهد بذلك يا فاطمة ! ولكنّه لايقتل حتّى يكون منه إمام تكون منه الأئمّة الهادية بعده .

 دخترم فاطمه! من نيز بر اين امر گواهى مى دهم. ولى حسينم كشته نخواهد شد تا اين كه امامى از او به وجود آيد كه از او پيشوايان هدايتگر به وجود خواهند آمد.

 آنگاه پيامبر خدا صلى الله عليه وآله وسلم فرمود: امامان پس از من اينان هستند:

 1 - الهادى (هدايتگر)؛ على ‏عليه السلام .

 2 - المهتدى (هدايت كننده)؛ حسن‏ عليه السلام .

 3 - الناصر (يارى كننده)؛ حسين ‏عليه السلام .

 4 - المنصور (يارى شده)؛ على بن الحسين‏ عليهما السلام .

 5 - الشافع (شفاعت كننده)؛ محمّد بن على ‏عليهما السلام .

 6 - النفّاع (نفع رساننده)؛ جعفر بن محمد عليهما السلام .

 7 - الأمين (امين)؛ موسى بن جعفر عليهما السلام .

 8 - الرضا )مورد رضايت(؛ على بن موسى ‏عليهما السلام .

 9 - الفعّال (فعال)؛ محمّد بن على‏ عليهما السلام .

 10 - المؤتمن (مؤتمن)؛ محمّد بن على ‏عليهما السلام .

 11 - العلاّم (بسيار دانا)؛ حسن بن على ‏عليهما السلام .

 12 - القائم (قيام كننده)؛ كسى كه عيسى بن مريم ‏عليه السلام پشت سرش نماز مى ‏خواند .

 در اين هنگام حضرت فاطمه زهرا عليها السلام از گريه آرام شد.

 آنگاه جبرئيل قضيّه آن فرشته و گرفتارى او را به عرض پيامبر خدا صلى الله عليه وآله وسلم رسانيد.

    ابن عبّاس گويد: پيامبر خدا صلى الله عليه وآله وسلم امام حسين ‏عليه السلام را كه در ميان پارچه پشمينه ‏اى قنداق شده بود به سوى آسمان بلند كرد و فرمود:

 اللهمّ بحقّ هذا المولود عليك ، لا بل بحقّك عليه ، وعلى جدّه محمّد وإبراهيم وإسماعيل وإسحاق ويعقوب إن كان للحسين بن عليّ بن فاطمة عندك حقّ فارض عن دردائيل وردّ عليه أجنحته ومقامه من صفوف الملائكة .

 خداوندا! به حقى كه اين مولود به تو دارد، نه، بلكه به حقى كه تو نسبت به او و جدّش محمّد، و (اجدادش) ابراهيم، اسماعيل و يعقوب دارى، اگر اين حسين بن على، فرزند فاطمه در پيشگاه تو حق و قدر و منزلتى دارد! از دردائيل راضى شو، و بال و مقام او را در ميان فرشتگان به او عطا فرما!

 پس خداى مهربان دعاى پيامبر رحمت را پذيرفت و آن فرشته را آمرزيد و بال و مقام او را در ميان فرشتگان به او بازگرداند .

 آن فرشته در بهشت چنين معروف شد كه: «اين آزاد شده حسين بن على، فرزند فاطمه ، دختر رسول خدا صلى الله عليه وآله وسلم است».(1)

    علاّمه مجلسى ‏رحمه الله در توضيح اين روايت مى‏ گويد: بر فرض صحّت اين روايت ، به نظر مى رسد كه شايد آن فرشته به محض خطور چنين اعتقادى به اين گرفتارى مبتلا شده ، نه اين كه او عقيده داشته كه خداوند متعال داراى مكانى بوده است .

    يا اين كه منظورش از اين كه: «آيا مافوق پروردگار ما چيزى هست؟» اين بوده كه : مافوق عرش پروردگار ما ، مكان يا مرتبه ‏اى بوده! از اين رو، چنين عقيده ‏اى از او نشانگر كوتاهى او در شناخت عظمت و جلالت خداوند است .

    بنابراين ، ذكر نفى مكان براى برطرف كردن توهّم افرادى است كه گاهى چنين خيال مى ‏كنند، و خداوند متعال داناست.

 

---

1) كمال الدين : 282/1 ح 36 ، بحار الأنوار : 248/43 ح 24 و 184/59 ح 27 (به صورت اختصار) .