(3)

معجزه امام حسن مجتبی عليه السلام

در مدينه

محمّد بن جرير طبرى رحمه الله از محمّد بن حجاره نقل مى كند كه گفت:

امام حسن مجتبى عليه السلام را ديدم در حالى كه عدّه ‏اى آهو از كنار او مى‏ گذشتند. امام عليه السلام آن ها را صدا زد، همگى جواب دادند و در مقابل او حاضر شدند.

    عرض كرديم: اى فرزند رسول خدا! اينها حيوانات وحشى هستند، معجزه ‏اى آسمانى به ما نشان بده.

    امام عليه السلام به آسمان نگاه كرد، گويا درهاى آن باز شد، نورى فرود آمد و همه خانه‏ هاى مدينه را احاطه كرد، آنگاه خانه ‏ها شروع به لرزيدن كرد كه نزديك بود خراب شود.

    عرض كرديم : اى فرزند رسول خدا ! آن را برگردان .

    امام عليه السلام فرمود: نحن الأوّلون والآخرون، ونحن الآمرون، ونحن النور، ننوّر الروحانيّين، ننوّر بنور اللَّه ونروّح برَوحه، فينا مسكنه وإلينا معدنه، الآخر منّا كالأوّل، والأوّل منّا كالآخر.

 ما اوّل هستيم كه آفرينش با ما آغاز شده ، و ما آخر هستيم كه هستى با ما پايان مى ‏پذيرد ، و ما فرمانروايانى هستيم كه امر ما را همه موجودات تكويناً اطاعت مى‏ كنند، ما نورى هستيم كه فرشتگان را روشنى مى‏ بخشيم، به نور خداوند آن ها را منوّر و به بشارت الهى آن ها را مسرور مى‏ گردانيم، جايگاه نور خداوندى در ما و معدن آن به سوى ما است. اوّل ما مانند آخر ما ، و آخر ما همانند اوّل ما است(1). (2)

---

(1) يعنى امامانى كه قبل از ما آمده ‏اند از نظر علم و قدرت و ساير صفات مانند آنهائى هستند كه بعد از ما مي ‏آيند، و بالعكس. و شايد بتوان عبارت را اينگونه معنى كرد كه: ما از نظر علم و قدرت و ساير صفات در آخر عمر همانند هنگام ولادت، و نيز در هنگام ولادت علم و قدرت ما همانند آخر عمر ما است.

(2) نوادر المعجزات: 103 ح 8 ، دلائل الامامة: 168 ح 13، مدينة المعاجز: 236/4 ح 19.

 

منبع: قطره ای از دريای فضائل اهل بيت عليهم السلام ج 1 ص 435 ح 7