(2)

خباثت مغيره بن عاص در جنگ احد

   بسيارى از افراد اين خانواده دشمن پيغمبر اكرم ‏صلى الله عليه وآله وسلم و خاندان آن حضرت‏ بودند؛ مغيرة بن عاص - كه برادر حكَم بود - از دشمنان سرسخت آن بزرگواربود و تصميم به شهيد نمودن رسول خدا صلى الله عليه وآله وسلم گرفت، ولى به هدفى كه داشت‏ نرسيد و همچون برادرش حكم بن عاص گرفتار نفرين آن حضرت شد وسرانجام به دست عمّار روانه جهنّم گرديد.

   در «نفائح العلاّم في سوانح الأيّام» مى‏ نويسد: مغيرة بن عاص سنگ ‏انداز عجيبى بود و سنگش از نشانه خطا نمى ‏كرد. چون به اُحد مى ‏رفت از بين راه‏ سه سنگ با خود برداشت و گفت: «بهذه اَقتُل محمّداً»؛ «من با همين سه سنگ، محمّد را خواهم كشت».

   پس در وقت جنگ چون نظرش به رسول خدا صلى الله عليه وآله وسلم افتاد، و «بيده السيف»؛ «و ديد كه شمشير در دست نازنين آن سرور است»، اوّلاً دست پيغمبر را نشانه ‏قرار داد و يكى از آن سه سنگ را رها كرد، آن سنگ چنان به دست حضرت ‏رسيد كه «سَقَطَ السّيف مِن يده الشّريفة»؛ شمشير از دست نازنين پيغمبر صلى الله عليه وآله وسلم ‏بر زمين افتاد. او فرياد برآورد: به لات و عزّى قسم؛ كه محمّد كشته شد.

   صداى آن خبيث به گوش مولى الموالى اميرالمؤمنين ‏عليه السلام رسيد. فرمود:

كَذَبَ لعنه اللَّه.

دروغ گفت، خدا لعنت كند او را. پيغمبر كشته نشده.

   آن‏گاه آن ملعون سنگ ديگرى را رها كرد و آن سنگ آمد «فَاَصاب ‏جَبْهتَه»؛ به پيشانى نورانى آن سرور رسيد، و محلّ سجود پروردگار را آزرده ‏كرد.

   رسول خدا صلى الله عليه وآله وسلم در مورد آن لعين نفرين كرد كه:

خدايا؛ او را حيران كن.

   لذا چون كفّار برگشتند ابن عاص به نفرين پيغمبر در معركه حيران ماند و نتوانست فرار كند تا عمّار رسيد و او را به جهنّم روانه كرد.(1)

 

---

1) نفائح العلاّم فى سوانح الأيّام: 217/2.

 

منبع: معاويه ج 1 ص238