(1)

مطلب اول:

صلح امام حسن‏ عليه السلام با معاويه

بسيارى از موّرخان مانند طبرى(222) و ابن اثير(223) روايت نموده‏ اند كه معاويه نامه‏ سفيد مهر كرده ‏اى براى امام حسن‏ عليه السلام فرستاد، و جداگانه به وى نوشت كه هر چه‏ مى ‏خواهى در اين نامه كه پاى آن را مهر كرده ‏ام، شرط كن كه آن را مى ‏پذيرم.

سپس نامه و صحيفه سفيد مهر كرده را به وسيله عبداللَّه عامر براى حسن ‏عليه السلام‏ فرستاد. ولى امام حسن ‏عليه السلام نخواست شروط صلح به خط خود او باشد. از اين رو آن‏ را بر عبداللَّه عامر املاء كرد و عبداللَّه همانطور كه امام حسن ‏عليه السلام مى ‏فرمود، نوشت.

معاويه همه شروط را با خطّ خود نوشت، و پاى آن را مهر كرد، و پيمان ‏هاى مؤكّد و وعده‏ هاى محكمى داد كه همه آن را معمول دارد، سپس همه رؤساى شام را بر آن ‏گواه گرفت. آن‏ها نيز پاى عهدنامه را مهر كردند و به وسيله عبداللَّه عامر براى امام‏ حسن‏ عليه السلام فرستاد.(224)

معاويه صلحنامه را با اين عبارت ختم كرد: بر معاوية بن ابى سفيان است كه بارعايت عهد و پيمان خدا و هر چه را خدا از بندگانش پيمان گرفته است، تعهّدات ‏خود را عمل نمايد.

ولى معاويه به كوچك شمردن پيمان‏هاى الهى نزديكتر بود تا به عمل كردن بر وفق‏ آن! به همين جهت تمام پيمان‏ها و وعده ‏هاى خود را زير پا نهاد و در مقابل امام حسن ‏و امام حسين‏ عليهما السلام در مسجد كوفه - كه مملوّ از مردم بود و صلح را جشن گرفته بودند به‏ حضرت على ‏عليه السلام و امام حسن ‏عليه السلام دشنام داد!

معاويه با اين عمل زشت، خواست مردم كوفه را ذليل كند، بلكه مى ‏خواست دين ‏و پيغمبر و خداى جهان را حقير شمارد. ولى امام حسن ‏عليه السلام با همه صبرى كه داشت ‏نتوانست اين وقاحت را تحمّل كند و پس از سخنان معاويه، به منبر رفت و چيزى ‏براى او باقى نگذاشت، آنچه شايسته حق و اهل حق بود و موجب خوارى باطل واهل باطل بود به زبان آورد.(225)

به دنبال آن، معاويه سياست خود را با هر عمل كه مخالف كتاب و سنّت بود، ازقبيل كشتن افراد پاك ‏سرشت، و بى‏ احترامى نسبت به نواميس مسلمين و غارت اموال ‏مردم، و به زندان افكندن آزادگان، مقرون ساخت.

افراد اصلاح طلب را آواره ساخت و مفسدان را به كار گماشت، و برخى را وزراى ‏دولت خويش قرار داد؛ مانند عمرو عاص، و مغيرة بن شعبه، ابن سعيد، بسر بن ‏ارطاة، و سمرة بن جندب، ابن سمط و مروان حكم (مارمولك پسر مارمولك)، پسرمرجانه (عبيداللَّه زياد)، وليد بن عقبه و زياد بن سميّه كه او را از پدرش نفى كرد و به ‏پدر خودش ملحق ساخت تا برادرش باشد و بتواند بر شيعيان عراق مسلّط سازد وآن‏ها را به عذاب كشد. كودكان آن‏ها را كشته و زنانشان را به اسارت برده، همه را جستجو كند و آواره سازد. خانه‏ هاى‏شان را طعمه حريق سازد و اموالشان را مصادره‏ كند و از هيچ ظلمى درباره ايشان، مضايقه ننمايد، تا به معاويه در عملى ساختن ‏شروط صلح امام حسن ‏عليه السلام يارى كند!!!

معاويه اعمال زشت خود را با مسموم ساختن امام حسن ‏عليه السلام تكميل كرد، تا بدين‏گونه راه را براى فرزند پليد، شرابخوار و هتّاكش يزيد هموار سازد. يزيدى كه ‏آن فجايع را در مكّه و مدينه و كربلا به راه انداخت. و هر روزى كه از عمر دولتش‏ مى‏ گذشت، جنايتى مرتكب مى‏ شد و با خدا و پيغمبر به مبارزه برمى‏ خاست. اعمال ‏ناشايست و زننده اى كه جا داشت آسمان‏ها از ارتكاب آن تكان بخورد، و زمين‏ منفجر شود، و كوهها فرو ريزد(226).(227)

 

---

222) تاريخ طبرى: 93/6.

223) تاريخ ابن اثير: 162/3.

224) الإمامة والسياسة: 200.

225) رك: خطابه حضرت در كتاب «صلح الحسن‏ عليه السلام» تأليف: شيخ راضى آل ياسين و سپس مضامين بلند و اهداف‏پرارزش آن را مورد امعان قرار دهيد.

226) براى اطّلاع بيشتر از جنايات معاويه نگاه كنيد به كتاب ارزشمند «الغدير: جلد 11» و كتاب «نصايح الكفاية لمن يتولّى معاوية» تأليف يكى از دانشمندان اهل تسنّن، كه معاويه را با اين جنايات و تبهكارى‏ها، دايى مؤمنين مى‏ خوانند!! (مترجم).

227) اجتهاد در مقابل نص: 575.

 

منبع: معاويه ج ... ص ...