4 ) حضرت ابوطالب عليه السلام و راهب مسيحي

در کتاب «دریای از فضائل اهل بیت علیهم السلام» چنین آمده است : 

... در كتاب «الدرّ النظيم» از امام باقر عليه السلام نقل كرده است:

هنگامى كه 22 ماه از ولادت شريف رسول خدا صلى الله عليه وآله وسلم گذشت، آن حضرت چشم درد گرفت.

عبدالمطلب به حضرت ابوطالب عليهما السلام فرمود: پسر برادرت را با خود به جحفه ببر، در آنجا راهبى است كه درعبادتگاه خود مريض‏ها را معالجه و مداوا مى ‏كند.

آن حضرت را در زنبيلى هندى قرار دادند و يكى از نوكران ابوطالب عليه السلام آن را برداشت و نزد راهب آورد، و آن ‏زنبيل را در زير عبادتگاه راهب بر زمين نهاد.

حضرت ابوطالب عليه السلام راهب را صدا زدند، او از محلّ عبادت خود سر را بيرون آورد، نگاهى به پائين كرد و دراطراف عبادتگاه خود نورى را تابان ديد و صداى بال‏هاى ملائكه را شنيد.

عرض كرد: شما چه كسى هستيد؟

فرمود: من ابوطالب پسر عبدالمطلبم، پسر برادرم را نزد تو آوردم كه چشمش را مداوا كنى. گفت: او كجا است؟

فرمود: در ميان سبدى است و او را از تابش خورشيد پوشانده ام.

گفت: پرده را از روى او كنار بزن، همينكه پرده را كنار زد نورى در چهره ‏اش مشاهده كرد كه مى‏درخشد، و باديدن آن گويا خوف و وحشت او را گرفت، و فوراً گفت: او را بپوشانيد.

آنگاه سر خود را داخل صومعه كرد و گفت:

أشهد أن لا إله إلّا اللَّه، وأنّك رسول اللَّه حقّاً حقّاً، وأنّك الّذي بشّر به في‏ التوراة والإنجيل على لسان موسى وعيسى عليهما السلام.

شهادت مى ‏دهم كه خدائى جز خداى يگانه نيست، و به حقّ و راستى كه تو رسول خدا مى ‏باشى و تو همان كسى هستى كه در تورات و انجيل بشارت آمدنت را موسى و عيسى ‏گفته اند.

و دو مرتبه شهادتين بر زبان جارى ساخت سپس سر خود را بيرون آورد و گفت: پسرم او را ببريد، او هيچ عيبى‏ ندارد.

حضرت ابوطالب عليه السلام فرمود: اى راهب، كلام بزرگى و مطلب مهمّى را از تو شنيدم.

گفت: پسرم، شأن و مقام پسر برادرت از آنچه از من شنيدى بزرگتر است و تو در كار رسالتش مددكار او هستى، و آنها كه بخواهند او را بكشند ممانعت مى‏كنى.

ابوطالب نزد عبدالمطلب برگشت و جريان را به او خبر داد.

عبدالمطلب گفت: پسرم اين قصّه را پنهان كن و كسى را از آن باخبر نكن، به خدا قسم ؛ محمّد صلى الله عليه وآله وسلم از دنيا نخواهد رفت تا اينكه سيادت و بزرگى بر عجم و عرب پيدا كند.

منبع: قطره اي از درياي فضائل اهل بيت عليهم السلام : 1/ 142