اشك يا اكسير اعظم

شكى نيست كه اشك و سوختن از اعماق جان و دل براى‏ حضرت امام حسين علیه السلام، اكسير اعظم و يك راه كليدى و بسيار مؤثّر براى جلب توجّه امام عصر عجّل الله تعالى فرجه مى ‏باشد.

براى برخى از كسانى كه ده‏ ها سال به تلاش ‏ها و كوشش ‏هاى ‏فراوان پرداخته ‏اند و سرانجام به راه وصال دست يافته ‏اند، در ميان ‏انواع كارهايى كه انجام داده‏ اند، اشك و گريه و سوختن باتمام‏ وجود براى حضرت امام حسين علیه السلام  را، راه كليدى و  هموار می دانند. اين گونه سوختن سبب مودّت و محبّت شديد و تقرّب به ‏امام زمان عجّل الله تعالى فرجه مى ‏شود.

اگر كسى بتواند جسد مطهّر و پر جراحت امام حسين علیه السلام در قتلگاه را تصوّر كند و در فكر خود به پيكر مقدّس آن حضرت نگاه كند و توجّه كند كه نزدیک هزار و چهارصد سال از شهادت آن‏ حضرت گذشته و هنوز از خون به زمين ريخته  شده آن حضرت، از دشمنان اهل بيت علیهم السلام انتقام گرفته نشده آن‏ چنان او را جذب ‏مى‏ كند و حرارتى را كه خداوند براى امام حسين علیه السلام در قلب هر مؤمن ايجاد كرده، به جوش مى ‏آورد، كه دل او از توجّه به امور دنيايى جدا مى‏ شود و جذبه‏ هاى مادّى او را به سوى خود نمى ‏تواند بكشاند . به اين جهت به راحتى مى ‏تواند خود را در محضر آن پيكر مقدّس ببيند و با تمام وجود بسوزد و با قلب سوخته اشك بريزد و گريه كند و خود را آماده برای خدمت گزاری به دین کند.

به خاطر حرارت يا شعله محبّتى كه خداوند براى امام‏ حسين علیه السلام در قلوب مؤمنين آفريده و  قرار داده است، كسى كه از اعماق وجود  براى آن حضرت مى ‏سوزد و به گريه و زارى‏ مى ‏پردازد، جذب عالم معنى مى‏ گردد و علاقه ‏اش به امور مادّى ‏زدوده مى ‏شود. اين يك راه هموار، سريع و كليدى براى نابودكردن‏ صفات نفسانى و رسيدن و پيوستن به عالم معنى است.