نتيجه ‏گيرى از آنچه گفتيم

با توجّه به آنچه گفتيم: هم به دليل حاكميّت معنوى كه در حرم‏ های اهل بیت علیهم السلام وجود دارد بايد بدانيم كه ضريح ‏هاى ائمّه اطهار علیهم السلام و امامزادگان والا مقام علیهم السلام پاك‏ترين و مطهّرترين نقطه حرم است هم از نظر حاكميّت معنوى و هم از نظر علمى.

بنابراين باز گزاردن حرم ‏ها و بستن اطراف ضريح ‏ها از هيچگونه‏ دليل معنوى و علمى برخوردار نيست.

همانگونه که بستن حرم‏ ها نه داراى دليل معنوى است‏ و نه دليل علمى. علاوه بر آنكه بستن حرم ‏ها يا مانع ‏شدن از تبرّك جستن به ‏ضريح‏ ها خلاف تجربه است.

باز بودن حرم ‏ها و اجتماعات ميليونى در ايّام اربعين در كربلا و نجف و ... ثابت مى ‏كند كه ايمان و اعتقاد مردم به آن مكان ‏هاى ‏مقدّس و عنايات اهل بيت علیهم السلام به زوّارشان، فوق آن چيزى است‏ كه سازمان بهداشت جهانى مى ‏گويد.

آنان كه با تاريخ سر و كار دارند و از مسائل تاريخى آگاهى ‏دارند، مى‏ دانند در طول تاريخ بيمارى ‏هايى مردمان جهان را به ‏خود گرفتار ساخته است مانند بيمارى وبا و طاعون كه كرونا با آن ‏ها قابل مقايسه نيست.

در سال 749 كه بيمارى طاعون بسيارى از شهرها را فرا گرفته‏ بود در هر روز چند هزار نفر جان خود را از دست‏ مى‏ دادند؛ با اينكه جمعيّت انسان‏ ها در آن زمان نسبت به زمان ما بسيار اندك بوده است.

در آن زمان نه مردم را از اجتماع در مساجد ترساندند و نه از حرم ‏هاى اهل بيت علیهم السلام،  بلكه مردم را به اجتماع هزاران نفرى در مسجد و بيابان فرا مى‏ خواندند تا براى برطرف شدن بيمارى طاعون‏ دعا كنند. اين واقعيّت را ابن بطوطه در سفرنامه خود نوشته است.

ما قبل از نقل كلام ابن بطوطه توجّه شما را به اين حقيقت جلب ‏مى‏ كنيم كه از صدر اسلام و از زمان حضور ائمّه علیهم السلام، هرگاه ‏بيمارى ‏هاى طاعون و وبا گريبانگير مردم شده و آن ها را به خود مبتلا ساخته است، حتّى يك مورد وجود نداشته است كه‏ اجتماعات مردم را در حرم ائمّه اطهار علیهم السلام و يا مساجد ممنوع كنند و درب حرم و مساجد را ببندند.

ما اين واقعيت را از كتاب «كرونا در دايره پرسمان» نقل مى‏ كنيم:

«تا جايى كه بررسى كرديم، به سندى دست نيافتيم كه تصريح ‏كند در دوران حضور ائمه علیهم السلام بر اثر بيمارى هاى مسرى، تجمعاتى مانند نماز جمعه و جماعت مساجد و مراقد تعطيل شده ‏باشند. پس با صرف ‏نظر از برخى اشارات اندك  كه در ادامه ‏خواهيم گفت ، به نظر مى‏ رسد كه منع مردم از حضور در مساجد و  مراقد براى مقابله با يك بيمارى واگير، پديده نادرى بوده و اين‏ شايد، ريشه در نوع نگاه مردم به اين ‏گونه بيمارى‏ ها داشته باشد كه ‏گاه با پندارهاى خرافى آميخته بوده است. در اين باره، توجّه به ‏تاريخ پزشكى بيمارى‏ هاى فراگيرى مانند وبا و  طاعون، سودمند است. براى  نمونه، در منابع طبّ سنّتى، موقعيت ستارگان و سيارات، وضعيت جوّى منطقه از جهت غلظت و رطوبت هوا، تعفّن هوا و استعداد  بدنى افراد، در پيدايش بيمارى طاعون مؤثر دانسته شده و حتّى ترس و وهم و خوف را نيز از اسباب سرايت آن‏ مى ‏دانستند. طبيعى است كه چنين نگرش‏ هايى، در شيوع مقابله با بيمارى نيز تأثير داشته است؛ و حتّى با اعتقاد به اثرگذارى ترس و وهم، نه تنها انگيزه‏ اى براى تعطيلى مساجد و مراقد ايجاد نمى ‏شود، بلكه ميل به حضور در اين گونه اماكن افزايش نيز مى ‏يابد.

مطالعات متعدّد صورت گرفته در اين ‏باره نشان مى ‏دهد كه ‏پزشكان مسلمان از ديرباز، به مُسرى بودن اين بيمارى ها اذعان‏ داشته اند؛ ولى در روش هاى درمانى كه در منابع طبّ سنّتى ثبت ‏شده است، اشاره ‏اى به قطع ارتباط با افراد مبتلا از طريق تعطيلى‏ مساجد و مانند آن به چشم نمى ‏خورد. البتّه ترك سرزمينى كه دچار طاعون شده، در منابع طبّى قديم سفارش شده و در روايات ‏اسلامى نيز توصيه به ترك مناطق آلوده وجود دارد؛ ولى اين غير از تعطيلى مساجد و مراكز مذهبى است.»(1)

________________________

(1) كرونا در دايره پرسمان: 244 .