فايدهٔ لطيف

در بخش هفتم در فضايل و مناقب امام باقر عليه السلام (رواياتى را بيان‏ كرديم)، در روايت نوزدهم آمده بود:

امام باقر عليه السلام مى فرمايد:

حضرت موسى‏ عليه السلام از حضرت خضر عليه السلام پرسشى نمود كه پاسخ آن را ندانست. و همچنين‏ حضرت خضر عليه السلام از حضرت موسى ‏عليه السلام سؤالى كرد كه پاسخش را ندانست، اگر من درميان آنان بودم پاسخِ پرسش آنها را مى دادم و از آنان سؤالى مى نمودم كه هيچ كدام ‏پاسخ آن را نداشتند.(120)

از طرفى، شيخ صدوق‏ رحمه الله در «كمال الدين» مى نويسد:

امام رضا عليه السلام مى فرمايد:

أنّه - أي الخضر عليه السلام- ليحضر حيث ذكر، فمن ذكره منكم فليسلّم عليه، وأنّه ‏ليحضر المواسم فيقضي جميع المناسك، ويقف بعرفة فيؤمّن على دعاء المؤمنين، وسيونس اللَّه به وحشة قائمنا عليه السلام في غيبته ويصل به وحدته.(121)

هر كجا نام حضرت خضر عليه السلام برده شود آن حضرت در آنجا حاضر مى شود، هر كسى از شما او را ياد كند بر حضرتش سلام نمايد.

حضرت خضر عليه السلام همه ساله در موسم حجّ حاضر گشته و همه اعمال حجّ را انجام مى دهد، وى در صحراى عرفه مى ايستد و به دعاى مؤمنان آمين مى گويد، و به زودى خداوند او را با قائم ما عليه السلام مأنوس نموده و به وسيله او از تنهايى بيرون خواهد نمود.

از سوى ديگر، شيخ كلينى ‏رحمه الله در كتاب شريف «كافى» مى نويسد:

امام صادق‏ عليه السلام مى فرمايد:

لو كنت بين موسى ‏عليه السلام والخضر عليه السلام لأخبرتهما أنّي أعلم منهما ولأنبأتهما بما ليس في أيديهما.(122)

اگر من در ميان حضرت موسى و حضرت خضر عليهما السلام بودم به آنان مى گفتم كه: من از آن‏ها داناترم، و به آنها خبر مى دادم كه چندان علم و دانشى ندارند.

نويسنده ‏رحمه الله مى گويد: آرى، اين مقام و منزلت حضرت خضر عليه السلام نسبت به‏ امام باقر و امام صادق صلوات اللَّه عليهما است، با اين كه وى داراى آن چنان ‏دانش و مقامى  بوده و به هنگام ذكرش حاضر مى شده، در عين حال، او از پيروان و رعاياى امام منتظر؛ حضرت مهدى ارواحنا فداه است.

(اينك اين پرسش مطرح است) كه اى دوستداران اهل بيت عليهم السلام! وقتى پيروآن حضرت، از چنين دانش و مقامى  برخوردار است پس پيشوا و امام او، چه مقام و منزلتى دارد؟

آيا معقول است كه آن حضرت به هنگام ياد و ذكر شو حاضر نشود؟ با وجود اين كه در كتاب شريف «كافى» آمده است:

على‏ عليه السلام در تفسير آيه شريفه «وَقُلِ اعْمَلُوا فَسَيَرَى اللَّهُ عَمَلَكُمْ وَرَسُولُهُ‏ وَالْمُؤْمِنُونَ»(123)؛ «و بگو: عمل كنيد! خداوند و فرستاده او و مؤمنان اعمال ‏شما را مى بينند»، فرمودند:

منظور از مؤمنان، ما امامان هستيم.(124)

بنابراين، چرا ما همواره نبايستى به نام زيباى آن حضرت متوسّل نشويم، تا بدين وسيله خداوند متعال ديدار و پيروى او را نصيب ما گرداند؟

چرا نبايد در پيشگاه خداوند متعال و آن بزرگوار مراقب و مواظب اعمال‏ و رفتار ناپسندمان نشويم با اين كه ما در محل ديد و شنود امام و پيشواى ‏خود هستيم چه رسد به خالق و آفريدگارى كه نامهايش مقدّس و نعمتهاى ظاهرى و باطنيش فراوان است.

 

---

120) به صفحه 579 ح 1016 همين مجلّد مراجعه شود.

121) كمال الدين: 390/2 ح 4.

122) بصائر الدرجات: 230 ح 3 و4، بحار الأنوار: 196/26 ح 6 و7.

123) سوره توبه، آيه 105.

124) تفسير برهان: 158/2.