مرگ شخصى بهتر است يا حيات همگانى؟!

به اين جهت، علماى بزرگ ديگرى مانند مرحوم آية اللَّه ميرزا مهدى اصفهانى ‏پيمودن اين‏گونه راه‏ ها را نمى ‏پسنديده‏ اند و معتقد بوده ‏اند بايد راهى را برگزيد كه ‏اساسى باشد و انسان را به هدف برساند...

   ايشان براى يافتن راهى كه در نفس انسان تحوّل كلّى ايجاد شود - تا هر روز به‏ گونه ‏اى دچار لغزش‏هاى روحى و اخلاقى نشود - فكر مرگ را برگزيده ‏اند و چنين‏ گفته ‏اند كه: اگر انسان هر روز درباره مرگ بينديشد به گونه ‏اى كه نفس او باور كند كه ‏دير يا زود از دنيا خواهد رفت، هواها و هوس‏هاى نفسانى او از بين رفته و نفس امّاره ‏او به نفس لوّامه و كم‏ كم به مراحل بالا تبديل مى ‏گردد.

   بنابراين انسان به وسيله ادامه فكر مرگ، نفس خود را كشته و از هواها و هوس ‏هاى آن نجات مى يابد.

بديهى است اين راه بهتر از راه ‏هاى ديگرى مى ‏باشد كه در برخى از كتاب‏هاى «علم اخلاق» نوشته شده است؛ ولى آيا مى‏ توان راهى برتر از آن يافت كه نتيجه و دست ‏آورد آن، هم براى فرد و هم براى اجتماع بهتر و كاملتر باشد؟!

   نويسنده اين سطور بر اين باور است كه ما براى ريشه ‏كن ساختن هوس‏ها و يافتن‏ راه نجات، به جاى اين‏كه در فكر مردن و مرگ شخصى باشيم بهتر است درباره زنده ‏شدن ‏و حيات اجتماعى بينديشيم.

   اگر انسان بداند در عصر غيبت، قدرت‏ها و توانايى‏ هاى فكرى و روحى او مرده است‏ و با فرا رسيدن روزگار پرشكوه ظهور به زندگى ارزنده دست مى ‏يابد، به حيات كنونى ‏بسنده نمى‏ كند و زندگى عصر غيبت را مردگى مى ‏داند و به اين جهت در انديشه حيات ‏و زندگى نه تنها براى خود بلكه براى همه انسان‏ها در سراسر گيتى خواهد بود.

او درك مى ‏كند كه انديشه حيات نيز، حياتبخش و زندگى‏ ساز است.

صحيح است كه انسان مى ‏تواند با فكر مرگ، رذايل اخلاقى خود را نابود سازد، ولى ‏با درك حيات واقعى و آگاهىِ كامل از معناى زنده بودن، مى ‏تواند قدرت ‏هاى روحى و توانايى ‏هاى روانى خود را زنده سازد؛ به گونه ‏اى كه پايگاه‏ هاى رذايل اخلاقى در او ويران و ريشه ‏كن شده و جايگاهى براى آن‏ها باقى نماند.

   آرى؛ انسان مى ‏تواند به جاى اين‏كه در فكر خوابيدن در قبر و فاسد شدن اعضاء و جوارح و پوسيده شدن كفنِ خويش باشد، در فكر زنده ‏شدن انسان‏ها با كفن ‏هاى سالم‏ و شمشيرهاى آويخته باشد.

   انسان مى ‏تواند به جاى انديشيدن درباره مرگ خود، به حيات همگان و زنده شدن ‏اجتماع بينديشد.

   انسان مى‏ تواند به جاى اين‏كه قبرى كوچك و تاريك را در نظر مجسّم سازد، درباره ‏جهانى بزرگ و نورانى از تابش انوار تابناك و پرفروغ عصر ظهور امام عصر عجّل اللَّه تعالى ‏فرجه بينديشد.

   انسان مى ‏تواند به جاى اين‏كه لحظه ‏شمار فرارسيدن مرگ باشد، صبح و شام در انتظار فرا رسيدن روزگار پرشكوه دولت كريمه امام زمان عجّل اللَّه تعالى فرجه باشد.

   انسان مى ‏تواند به جاى اين‏كه خود را آماده مرگ نمايد، خود را آماده شهادت در ركاب حضرت بقيّة اللَّه الأعظم ارواحنا فداه نمايد.

   آرى؛ انسان مى ‏تواند با آماده ساختن خود براى ظهور و به دست آوردن انتظار راستين، همه خوبى ‏ها و ارزش‏ها را داشته باشد؛ زيرا «چون كه صد آيد، نود هم پيش ‏ما است».

   با به دست آوردن انتظارِ راستين ـ كه به بيان رسول گرامى خدا صلى الله عليه وآله وسلم برترين جهاد وكوشش امّت است ـ انسان مى ‏تواند از رذايل اخلاقى دور شده و با به دست آوردن ‏قدرت‏ها و نيروهاى فوق ‏العاده، به حيات و زنده بودن راه يابد. بديهى است كه «نابرده ‏رنج، گنج ميسّر نمى شود».

   ما بايد در حرم حضرت امام رضا عليه السلام براى بدست آوردن انتظار راستين و براى ‏زنده ‏شدن دل‏هاى مرده، دعا كنيم و با توسّل به آن حضرت و سوگند دادن خداوند به‏ حقّ آن بزرگوار، ظهور حياتبخش جهان و منجى عالم بشريّت را بخواهيم.

   ما بايد به شور و شوق و علاقه خود به امام زمان عجّل اللَّه تعالى فرجه و ظهور آن بزرگوار هر چه بيشتر بيفزاييم. در اين صورت از حضرت امام رضا عليه السلام پيروى نموده‏ ايم.

   براى روشن شدن اين مطلب، شعر دعبل را آورده، سپس به نكاتى در اين باره ‏مى ‏پردازيم: