(3)

ثواب «لا إله إلاّ اللَّه»

ابونصر گويد: پدرم حسين بن احمد گفت: از جدّم شنيدم و او از پدرش كه گفت: هنگامى كه حضرت امام رضا عليه السلام در ايّام مأمون به نيشابور قدم نهادند، افتخار خدمتگزارى ايشان را داشتم و تا زمانى كه در آن شهر اقامت داشتند كارهاى ايشان را انجام مى‏ دادم و چون به طرف مرو روانه شدند تا سرخس ايشان را بدرقه نمودم و خواستم تا مرو آن حضرت را همراهى كنم، مقدارى كه از سرخس گذشتيم سر مبارك ‏خود را از كجاوه بيرون آورد و فرمود:

بازگرد، إن شاء اللَّه موفّق باشى، به آنچه واجب بود عمل كردى و تا حدّ مشايعت انجام وظيفه نمودى، بس است.

عرض كردم: تو را به حقّ محمّد مصطفى و علىّ مرتضى و حضرت زهرا عليهم السلام‏ حديثى برايم بگو و مرا بهره ‏مند گردان تا بازگردم.

فرمود:

از من حديث مى‏ خواهى در حالى كه خود از جوار جدّم رسول خدا صلى الله عليه وآله وسلم بيرون ‏شده ‏ام و معلوم نيست سرانجام كارم به كجا مى ‏كشد.

دوباره عرض كردم: به حقّ محمّد مصطفى و علىّ مرتضى و حضرت زهراعليهم السلام‏ حديثى برايم بگو تا به آن، قلب مرا شفا بخشى، و آنگاه بازگردم.

فرمود:

پدرم از جدّم، از پدرش امام باقر، و آن حضرت از پدرش امام سجّاد، و او ازپدرش امام حسين ‏عليهم السلام شنيد كه فرمود: از پدرم اميرالمؤمنين‏ عليه السلام شنيدم كه ‏رسول خدا صلى الله عليه وآله وسلم فرمود: خداوند بلندمرتبه فرموده است:

«لا إله إلاّ اللَّه» حصني، من قالها مخلصاً من قلبه دخل حصني، ومن دخل ‏حصني أمِنَ من عذابي.

كلمه توحيد يعنى «لا إله إلاّ اللَّه» حصار من است، هر كس آن را با اخلاص قلبى ‏بگويد در حصار من داخل گردد، و هر كس در حصار من باشد از عذاب من ايمن‏ است.(3)

---

3) جامع أحاديث الشيعة: 480/19، مستدرك الوسائل: 361/5.