فرقه‏ سازى در ميان مسلمانان

   كسانى‏ كه با تاريخ يهود آشنا هستند و از دشمنى آنان با آيين اسلام آگاهى دارند، مى‏ دانند كه آن‏ ها با هر وسيله‏ اى كه‏ مى ‏توانستند به مبارزه با مسلمانان برخاسته و از هر وسيله‏ اى كه در اختيار داشتند به مقابله و ستيز با اسلام مى‏ پرداختند؛ تا نه‏ تنها از پيشرفت آن در ميان يهود و ساير اديان ديگر جلوگيرى كنند، بلكه آن را ريشه‏ كن ساخته و توان و قدرت سياسى‏ و نظامى شكست‏ خورده خود را سامان داده و حتّى بر ملّت‏ هاى غير يهودى نيز سرورى مى‏ كنند!

   بر اساس اين قدرت‏ طلبى، نيرنگ‏ ها و حيله‏ گرى‏ هاى گوناگونى را مرتكب مى‏ شدند تا شايد به آرزوهاى ديرينه خود رسيده و كينه‏ هاى درون سينه‏ هاى خود را مرحم گذارند.

   يكى از حيله‏ گرى‏ هاى آنان - كه با زمينه‏ سازى‏ هاى مناسب انجام مى‏ دادند - ايجاد تفرقه اعتقادى ميان مسلمانان بود.

   مسيحيان نيز در فرقه‏ سازى ميان مسلمانان دست داشتند و به تفرقه‏ افكنى و ايجاد اختلاف‏ هاى عقيدتى ميان آنان‏ مى‏ پرداختند.

   هدف يهود و مسيحيّت از اين برنامه، دو كار بسيار مهمّ بود:

   1 - با ايجاد اختلاف، تفرقه و گروه‏ سازى در ميان مسلمانان، نه ‏تنها قدرت آنان از دست‏شان مى‏ رفت، بلكه با انجام اين ‏نقشه، مسلمانان را در اصل دين و اساس اسلام به شكّ و ترديد گرفتار مى‏ ساختند.

   ايجاد شكّ و ترديد در ميان مردم، حربه ‏اى بود كه يهود نه ‏تنها از صدر اسلام، بلكه قبل از ظهور اسلام و پيش از بعثت ‏رسول گرامى اسلام ‏صلى الله عليه و آله و سلم آن را بكار مى‏ بردند؛ تا پس از ظهور اسلام، مردم با شكّ و ترديد بلكه با ديده انكار به آن بنگرند.

   2 - با فروپاشى يگانگى در اعتقادات، نه ‏تنها هماهنگى مسلمانان را درهم مى ‏شكستند بلكه زمينه چيره ‏شدن و غلبه‏ يافتن خود بر آنان را فراهم مى‏ ساختند.