نقش يقين در توسّلات

   زدودن شك و ايجاد حالت يقين، از مسائلى است كه بحث تطهير قلب،شامل آن مى‏ شود؛ ولى به خاطر اهميّتى كه دارد، به توضيح آن مى‏ پردازيم و راه ‏ازدياد آن را بيان مى‏ كنيم:

   اعتقاد و يقين به لطف و عنايت أهل بيت‏ عليهم السلام در توسّلات نقش بسيار عمده‏ اى را داراست. اگر در توسّلات يقين به عنايت آن بزرگواران وجود داشته باشد، و قطع به عنايت و لطف آن بزرگواران داشته باشيم، نوعاً به‏ مقصود مى‏ رسيم و حاجت خود را مى‏ گيريم.

   اثر اعتقاد و يقين به لطف آن بزرگواران آن قدر زياد است كه در موارد زيادى افرادى كه به حاجت خود دست مى‏ يابند، داراى تطهير قلب - كه قبلاً اهميّت آن را ذكر كرديم - نيستند. ولى قطع و يقين آنان كمبود آن را جبران ‏مى‏ كند و با آن كه داراى قلبى پاك از گناه نيستند، قطع و يقين آنان به عنايات ‏اهل بيت‏ عليهم السلام، باعث مى‏ شود به زودى به نتيجۀ توسّلات خود دست يابند.

   در سال 1348 شمسى كه چند ماه توفيق زيارت عتبات عاليات را داشتم، مكرّر در حرم حضرت اباالفضل‏ عليه السلام شاهد شفاگرفتن بيماران و روا شدن‏ حاجت گرفتاران بودم.

   گاهى از اوقات افرادى كه مريض خود را به ضريح مقدّس آن حضرت ‏دخيل مى‏ بستند؛ در كمتر از يك ساعت، حاجت خود را مى‏ گرفتند. و زنان‏ عرب طبق رسم خودشان پس از گرفتن حاجت خود به هلهله مى‏ پرداختند وبه سوى ضريح مطهّر و زوّار نقل مى‏ پاشيدند و شور و شعف فضاى حرم مطهّر را فرا مى‏ گرفت. گاهى از اوقات براى آن كه بيشتر اظهار تشكر نمايند، همراهِ ‏نقل، «فلس» كه پول رائج عراق است، مى‏ ريختند.

   اعتقاد و يقين آنان در آن حدّ بود كه گاهى همراه با مريض، نقل و فلس را نيز با خود مى‏ آوردند و در لحظه‏ اى كه مريضشان شفا مى‏ يافت، فورى به هلهله ‏مى ‏پرداختند و به پاشيدن نقل و فلس مشغول مى‏ شدند و به شادى و اظهار تشكّر مى‏ پرداختند و مى‏ گفتند: «ابوفاضل نشكرك».

   روزى جوان ديوانه‏ اى را به حرم مطهّر آوردند و تا سه روز به ضريح،دخيل بسته و بستگانش اطراف او را گرفته بودند. اين باعث تعجّب بود كه‏ چگونه در اين مدّت طولانى آنها نتوانسته ‏اند حاجت خود را بگيرند!

   شفا نيافتن يك مريض به مدت سه روز مايه تعجّب بود، چون خلاف‏ معمول بود؛ زيرا طبق متعارف كسانى كه به آن حضرت متوسل مى‏ شدند،اعتقاد عجيبى داشتند و احتياج به زمان طولانى و وقت زياد نداشتند. آنان با يقين كامل اظهار مى‏ داشتند: «ابوفاضل باب الحوائج» و حضرت اباالفضل‏ عليه السلام ‏حاجت آنان را مى‏ دادند؛ چون با يقين به لطف حضرت اباالفضل‏ عليه السلام به آن‏ بزرگوار متوسّل مى‏ شدند.

   مقصود از بيان اين مطالب اين است كه در بسيارى از توسّلات، جهاتى‏ ديگرى وجود دارد كه جايگزين تطهير قلب مى‏ شود. در مواردى لطف‏ اهل ‏بيت ‏عليهم السلام و در مواردى ديگر، يقين و اعتقاد مردم، باعث عنايت آن‏ بزرگواران مى‏ گردد.