نقش اضطرار در توسّلات

   انقطاع، بريدن دل، شدّت اضطرار و اضطراب و فشارهاى شديد، گاهى آن‏چنان مهمّ و كارساز است كه مى‏تواند با همه آلودگي هاى روحى، زنجيرهاى‏ گران باطنى را پاره نموده تا روح و روان انسان در فضاى نورانى معنويّت با اولياء و انبياء پيوند معنوى برقرار نمايد.

   براى آن كه بدانيد چگونه گاهى افراد آلوده حاجت‏هاى خود را با توسّل به ‏اهل ‏بيت‏ عليهم السلام مى‏ گيرند و آلودگى‏ هاى آنان مانع گرفتن حاجتشان نمى‏ شود و با گريه و نالۀ خود، توجه ائمّه اطهار عليهم السلام و يا امام زادگان بزرگوارى را كه متوسّل‏ به آنان شده‏ اند، به سوى خود جلب مى‏ كنند. مثالى مى‏ آوريم تا راز تحقق ‏معجزه به خاطر توسّل افرادى كه داراى روح پاك نيستند روشن شود.

   اگر بخواهند يك سفينۀ فضايى را بر فراز كره زمين به پرواز درآورند، بايد وسيلۀ قدرتمندى داشته باشند تا توسّط آن بر اثر فشار، سفينه را از جوّ خارج‏ كنند. چون هنگامى كه سفينه از جوّ خارج مى‏ گردد، از قدرت جاذبه زمين رها مى‏ شود و به راحتى مى‏ تواند در فضا به گردش در آيد؛ زيرا تا وقتى كه از جاذبۀ ‏زمين رها نشده است، قدرت جاذبه، او را به سوى خود مى‏ كشد و قدرت سير و پرواز او را كم مى ‏نمايد. براى فرار از قدرت جاذبه، بايد آن قدر بر سفينه ‏فشار وارد شود تا از قيد جاذبۀ زمين خارج شده و آزاد گردد.

   نظير اين مطلب در مسائل معنوى و روحى نيز وجود دارد؛ زيرا با آن كه ‏آلودگي ها و گناهان، انسان را از سير روحى و گرفتن نتيجۀ معنوى باز مى‏ دارد و همچون جاذبۀ زمين كه سفينه را به سوى خود مى‏ كشاند، گناه انسان گناه‏كار را از پرواز باز مى‏ دارد و جاذبۀ گناهان او را به سوى خود جذب مى‏ كند، ولى گاهى‏ گرفتاريها و شدايد آن چنان زياد و پرتوان است كه فشارِ ناراحتي ها مى‏ تواند انسان ‏را از جاذبۀ گناهان رهائى بخشيده و با آن كه باطن به آلودگيها گرفتار است،  او را از قدرت جاذبۀ گناهان رهائى بخشد و به گرفتن نتيجه، موفّق نمايد.

   بنابر اين براى موفقيّتِ سريع در توسّلات يا بايد انسان باطن خود را تطهيركند و روح و روان خود را پاك نمايد تا قدرت جاذبه گناهانِ گذشته، درهم‏ شكسته شود و نتواند او را از پرواز باز دارد و يا بايد آنچنان در تحت فشار ناراحتى‏ هاى شديد قرار گيرد كه همچون دستگاهى كه سفينه هاى فضائى را براثر فشار، از جاذبه زمين رها مى‏ كند؛ شدّت گرفتارى‏ ها و ناراحتى‏ ها، انسان را از قيد و بند گناهان و جاذبۀ آنها رها كند. در اين هنگام مى‏ تواند توجّه اهل ‏بيت‏ عليهم السلام را به خود جلب نمايد و عنايت و مرحمت آن بزرگواران را به سوى‏ خود جذب كند و شاهد رخ دادن معجزه باشد.

   بنابر اين براى نتيجه گرفتن از توسّل، اگر انسان مردانه همّت نمايد و باطن‏ خود را پاك نمايد، به مقصود خود دست‏ مى‏ يابد وهمچنين اگر شدّت‏ گرفتارى‏ها به گونه‏ اى باشد كه بتواند در انسان حالت انقطاع ايجاد كند و همچون سفينه ‏اى كه بر اثر فشار از جاذبه زمين دور مى‏ شود، او را از جاذبۀ ‏گناهان و آلودگى‏ ها رها نمايد، در اين هنگام نيز توسل او به نتيجه مى ‏رسد.