نكتهٔ اوّل : 

نقل شده: در شهر بصره در نزد سخنور بليغى سخن از «صحيفه سجاديه» به ميان آمد، وى (با جسارت) گفت: چيزى از آن مگوييد تا من همانند آن را براى شما املاء كنم .

    آنگاه قلم به دست گرفت و به جهت نوشتن سر به پايين انداخت ، او سر بلند نكرد تا اين كه روح از بدنش خارج گشت و مرد !

    نويسنده رحمه الله گويد : جاى هيچ گونه شگفتى نيست، چرا كه اين صحفيه شريف ، حاوى دوره كاملى از اُصول انسانى ، دنيوى و اخروى است . قطره‏اى از اقيانوس بى‏كران دانش الهى و جويبارى از درياى كلام نبوى است. چگونه چنين نباشد؟! حال آن كه اين صحيفه ، پرتوى از نور چراغ رسالت و نسيمى از بوى خوش باغ امامت است .

    در اين زمينه يكى از عارفان گويد : اين صحيفه ، در مجراى كتاب‏هاى آسمانى جارى مى‏شود و در مسير نوشته‏ها و صحف لوحى و عرشى روان است، چرا كه آن ، شامل انوار حقايق شناخت و معرفت و داراى ميوه‏هاى باغهاى حكمت است.

    دانشمندان برگزيده و نكته‏سنجان و نقّادان آگاه پيشينان كه از شايستگان علما بودند آن را «زبور آل محمّد عليهم السلام» و «انجيل اهل بيت‏ عليهم السلام» لقب داده‏ اند.

    در بلاغت بيانش ، ساحران سخن‏پرداز سر به سجده گذاشته و بزرگان از دانشمندان به ناتوانى خويش اعتراف نموده ‏اند و آنان اذعان كرده‏ اند كه پيامبرى غير از كاهنى است ، و هرگز حقّ و باطل در يك مقام و منزلت نيست .

    و هر كس بخواهد پيرامون آسمان آن با فكر تاريك و پست خود دور بزند، قطعاً با شهاب ثاقب مورد هدف تيرهاى تيراندازان قرار خواهد گرفت .