گریه و عزاداری و مرثیه سرایی

در عصر ظهور

بدون تردید گریه و تباکی و عزاداری و مرثیه سرایی بر سید الشهداء علیه السلام پایان پیدا نمی‌کند حتّی در عصر ظهور، بلکه در حکومت الهی حضرت مهدی علیه السلام ادامه پیدا می‌کند.
مولای ما امام زمان علیه السلام بر جدّ مظلومش حضرت ابا عبد الله علیه السلام گریه می‌کند و اهل عالم را در ابتدای ظهورش مخاطب قرار می‌دهد و می‌فرماید:

ألا یا أهل العالم إنّ جدّي الحسین علیه السلام قتلوه عطشاناً.(1)
آگاه باشید ای اهل عالم، جدّ من حسین علیه السلام است که او را با لب تشنه کشتند...

و این عزا باقی است حتّی بعد از کشتن قاتلان امام حسین علیه السلام و قاتلان سایر اهل بیت علیهم السلام زیرا خشم و غضب بر دشمنان آن حضرت و غم و اندوه بر مظلومیت اهل بیت علیهم السلام تمام شدنی نیست، بلکه تا روز قیامت ادامه پیدا می‌کند.
آیا با کشتن دشمنان در رجعت، جبران شهادت اولیای الهی می‌شود؟
به راستی شهادت آنان امری است که اصلاً جبران آن امکان ندارد و هیچ چیز مطلقا نمی‌تواند عوض آن واقع شود، همانا برای اهل بیت علیهم السلام مقاماتی در عالم امر و خلق است و هیچ بشری با آنان مقایسه نمی‌شود، پس چگونه ممکن است شهادت آنان با کشتن دشمنان جبران شود؟ به خدا غصّه شهادت جانگداز آنان و داغ این غم هرگز از دل‌های اهل بیت و دوستان ایشان تا قیامت بیرون نمی‌رود و این امری است که در روایت به آن تصریح نموده‌اند و هیچ گونه شک و تردیدی در آن نیست و دل‌های سالم آن را تصدیق می‌نمایند.
و از کسانی که شکّی در این حقیقت دارند می‌پرسیم: اگر شما جوانی می‌داشتید و او را بدون هیچ جرم و گناهی می‌کشتند آیا با گرفتن قصاص از قاتل او قلب مجروح شما شفا پیدا می‌کرد و آرام می‌گرفت؟ البته این مثال برای روشن شدن امر است و گرنه بین این جوان و آن جوان فاصله‎ای مثل فاصله آسمان و زمین بلکه عرش و فرش و بلکه بیش از این‌ها است.

 

---

(1) الزام الناصب: 282/2 .