(۱۵)

دعای آن حضرت در طلب باران

گروهی نزد امیرالمؤمنین علیه السلام جمع شدند و از کمی باران نزد آن حضرت شکایت کردند و گفتند: یا ابا الحسن برای ما دعا کنید تا باران بیاید. امیرالمؤمنین علیه السلام امام حسن و امام حسین علیهماالسلام را فراخواندند، ابتدا به ‌امام حسین علیه السلام فرمودند: دعا کن برای آمدن باران. امام حسن علیه السلام این گونه دعا کردند:

أَللَّهُمَّ هَيِّجْ لَنَا السَّحَابَ، بِفَتْحِ الأَبْوَابِ، بِمَاءٍ عُبَابٍ، وَرَبَابٍ بِانْصِبَابٍ وَانْسِكَابٍ يَا وَهَّابُ اسْقِنَا مُغْدَقَةً مُطْبَقَةً بَرُوقَةً،  فَتِّحْ أَغْلاَقَهَا، وَيَسِّرْ أَطْبَاقَهَا، وَسَهِّلْ إِطْلاَقَهَا، وَعَجِّلْ سِيَاقَهَا بِالأَنْدِيَةِ فِي ‏بُطُونِ الْأَوْدِيَةِ بِصَوْبِ الْمَاءِ، يَا فَعَّالُ اسْقِنَا مَطَراً قَطْراً طَلاًّ مُطِلاًّ، مُطْبَقاً طَبَقاً، عَامّاً مِعَمّاً، دَهْماً بُهْماً رَحِيماً، رَشّاً مُرِشّاً، وَاسِعاً كَافِياً، عَاجِلاً طَيِّباً مَرِيئاً مُبَارَكاً، سُلاَطِحاً بُلاَطِحاً يُنَاطِحُ الْأَبَاطِحَ، مُغْدَوْدِقاً مُطْبَوْبِقاً مُغْرَوْرِقاً، اسْقِ سَهْلَنَا وَجَبَلَنَا، وَبَدْوَنَا وَحَضَرَنَا، حَتَّى تُرَخِّصَ بِهِ أَسْعَارَنَا، وَتُبَارِكَ لَنَا فِي صَاعِنَا وَمُدِّنَا، أَرِنَا الرِّزْقَ‏ مَوْجُوداً وَالْغَلاَءَ مَفْقُوداً، آمِينَ رَبَّ الْعَالَمِينَ.

خداوندا ابرها را برای ما به گشودن درها با بارانی سیل آسا، پیوسته و پیاپی برانگیز، ای خداوند بخشنده ما را به وسیله بارانی فراوان و فراگیر و بهجت انگیز سیراب فرما، بسته‌های آن را بگشا و روان ساختن آن را آسان گردان و جاری شدن آن را در رودخانه‌ها و جویبارها شتابان گردان، ای خداوند فعّال ما را بارانی بفرست پر مایه، نرم فراگیر که سراسر کوه و دشت را پر سازد و همه را زیر پوشش خود قرار دهد، بارانی پرطراوت، بادوام، ریزدانه، تند، افشان، دامنه دار، کفایت کننده، سریع، پاک، گوارا، با برکت، با ریزش شدید که قطراتش بی شمار باشد و دشت و دمن را بپوشاند و زمین را غرق فیض خود سازد، خدایا دشت‌های ما و کوه‌ها و بیابان‌ها و شهره‌های ما را سیراب ساز تا به و سیله آن نرخ را ارزان کنی و برکت دهی در کیل و پیمانه ما، نشان بده به ما که ارزاق ما وجود دارد و گرانی در کار نیست، اجابت فرما، ای پروردگار جهانیان.

سپس به‌ امام حسین علیه السلام فرمود: حسین جان تو دعا کن، و امام حسین علیه السلام این گونه دعا کرد:

أَللَّهُمَّ يَا مُعْطِيَ الْخَيْرَاتِ مِنْ مَنَاهِلِهَا، وَمُنْزِلَ الرَّحَمَاتِ مِنْ مَعَادِنِهَا، وَمُجْرِيَ الْبَرَكَاتِ عَلَى أَهْلِهَا، مِنْكَ الْغَيْثُ الْمُغِيثُ، وَأَنْتَ الْغِيَاثُ الْمُسْتَغَاثُ، وَنَحْنُ الْخَاطِئُونَ وَأَهْلُ الذُّنُوبِ، وَأَنْتَ الْمُسْتَغْفَرُ الْغَفَّارُ، لاَ إِلَهَ إِلاَّ أَنْتَ. أَللَّهُمَّ أَرْسِلِ السَّمَاءَ عَلَيْنَا لِحِينِهَا مِدْرَاراً، وَاسْقِنَا الْغَيْثَ وَاكِفاً مِغْزَاراً، غَيْثاً مُغِيثاً، وَاسِعاً مُتَّسِعاً، مُهَطِّلاً مَرِيئاً مُمْرِعاً، غَدِقاً مُغْدِقاً عُبَاباً، مُجَلْجِلاً سَحّاً سَحْسَاحاً ، ثَجّاً ثَجَّاجاً، سَائِلاً مَسِيلاً، عَامّاً وَدْقاً مِطْفَاحاً ، يَدْفَعُ الْوَدْقَ بِالْوَدْقِ دِفَاعاً، وَيَتْلُو الْقَطْرُ مِنْهُ قَطْراً، غَيْرَ خُلَّبٍ‏ بَرْقُهُ، وَلاَ مُكَذِّبٍ وَعْدُهُ، تُنْعِشُ بِهِ الضَّعِيفَ مِنْ عِبَادِكَ، وَتُحْيِي بِهِ الْمَيِّتَ مِنْ بِلاَدِكَ، وَتُونِقَ بِهِ ذُرَى ‏الآْكَامِ مِنْ بِلاَدِكَ، وَتَسْخُو بِهِ عَلَيْنَا مِنْ مِنَنِكَ، آمِينَ رَبَّ الْعَالَمِينَ.

خداوندا ای عطا کننده خیرات از آبشخور آن، و ای نازل کننده رحمت از معدن آن، و ای جاری سازنده برکات بر اهل آن و مستحق آن، بارانی که به فریاد رسد از تو و عنایت تو است، تو فریادرس و یاری دهنده‌ای و ما خطاکار و اهل گناهیم، از تو آمرزش طلب می‌شود و تو آمرزنده ای، معبود شایسته‌ای جز تو نیست، خدایا آسمانی را بر ما بارانی ساز که بارانی پیاپی فرو فرستد، ما را سیراب ساز با بارانی شدید و فراوان بارانی بادی دهنده، فراگیر و گسترده، با دانه‌هایی دشت، گوارا، پربار و سرسبز کننده، بارانی پربرکت، انبوه، پرطنین، با شدت روان و سیل آسا و عام و همگانی، قطره قطره، لبریز کننده، بارانی که دانه‌های دشت آن به هم بخورد و ریزش آن پیاپی باشد، برقش فریب دهنده و رعدش دروغ نباشد، بندگان ضعیف و ناتوانت را به وسیله آن سرزنده سازی و سرزمین‌های مرده را به وسیله آن احیا نمایی و تپّه‌ها را به وسیه آن سبز و خرّم کنی و سخاوت کنی به سبب آن بر ما از نعمتهایت، اجابت فرما ای پروردگار عالمیان.

هنوز آن بزرگوار از دعایشان فارغ نشده بودند که به خواست خدا آسمان بر آن‌ها بارید.
راوی گفت: به سلمان گفته شد : ای ابا عبد الله، آیا این دعاها به آن دو تعلیم داده شده بود؟ فرمود: وای بر شما، کجا هستید شما از فرمایش رسول خدا صلّی الله علیه وآله که فرمود:

خداوند بر زبان اهل بیت من حکمت را جاری فرموده است.(1) 

---

(1) قرب الاسناد: 157، بحارالانوار: ج 91 ص 321 ح 9.