(۱۶)

دعای دیگری از آن حضرت در طلب باران

امام صادق علیه السلام از پدر بزرگوارش، از جدّش روایت کرده‌اند که فرمودند:

اهل کوفه خدمت مولا امیرالمؤمنین علیه السلام رسیدند و از نیامدن باران به آن حضرت شکایت کردند و خواستند که برای باران دعا کند، امیرالمؤمنین علیه السلام به‌ امام حسین علیه السلام فرمودند: برخیز و از خدا برای ایشان باران بخواه، امام حسین علیه السلام برخاست و پس از حمد و ثنای الهی و درود فرستادن بر پیامبر صلّی الله علیه وآله فرمود:

أَللَّهُمَّ مُعْطِيَ الْخَيْرَاتِ، وَمُنْزِلَ الْبَرَكَاتِ، أَرْسِلِ السَّمَاءَ عَلَيْنَا مِدْرَارَةً، وَاسْقِنَا غَيْثاً مِغْزَاراً وَاسِعاً غَدَقاً، مُجَلَّلاً سَحّاً سَفُوحاً فُجَاجاً، تُنَفِّسَ بِهِ الضَّعْفَ مِنْ عِبَادِكَ، وَتُحْيي بِهِ الْمَيِّتَ مِنْ بِلاَدِكَ، آمِينَ‏ رَبَّ الْعَالَمِينَ.

خداوندا ای عطا کننده خیرات و نازل کننده برکات، آسمان را بر ما بارانی ساز که بارانی پیاپی فرو فرستد، و ما را سیراب ساز با بارانی زیاد گسترده پربرکت، فراگیر که همه زمین را پوشش دهد و روان گردد و درّه‌ها و راه‌های بین کوه‌ها را فراگیرد، که به وسیله آن بندگان ضعیف تو سرزنده شوند و زمین‌های مرده به وسیلۀ آن احیا گردد، به اجابت رسان ای پروردگار عالمیان.

هنوز امام علیه السلام از دعایش فارغ نشده بود که یک مرتبه خداوند باران را فرو فرستاد، عربی از بعضی از نواحی کوفه‌ آمد و گفت: درّه‌ها و تپه‌ها را دیدم که آب در آن‌ها موج می‌زد.(1)

---

(1) بحارالانوار: 187/44 ح 16، الأبواب النورانيّة في كشف الأسرار الحسينيّة: ص 46.