عصر ظهور ، عصر اطمينان و آرامش

    ويژگى‏ ها، برترى ‏ها ، امتيازهاى عصر درخشان ظهور نسبت به عصر غيبت بسيار است ، به گونه ‏اى كه ما در اين كتاب تنها دربارۀ چند نمونه از آن‏ها مطالبى را عنوان نموده‏ ايم . يكى از آن ويژگى‏ ها كه در ارتباط با بحث ما مى‏ باشد اين است كه آن دوران شكوهمند عصر آرامش است .

    عصر نجات و آسايش از شك و دلهره است ، عصر رهايى از افسردگى و فرسودگى دل از افكار سياه و ويرانگر است ؛ زيرا در آن روزگار با نابودى شيطان ، تحوّل نفس و تكامل عقل انسان‏ها ، خدا و امام زمان ارواحنا فداه را در خاطره‏ ها ياد مى‏ كنند و اين خود باعث آرامش آن‏ها مى‏ شود . زيرا ياد خداوند آسايش ‏دهنده و آرام‏بخش است .

    خداوند در قرآن كريم مى‏ فرمايد :

 «أَلا بِذِكْرِ اللَّهِ تَطْمَئِنّ الْقُلُوب» .(164)

 آگاه باش با ياد خداوند دل‏ها آرامش مى‏ يابند .

    ياد خداوند هم براى انسان يقين‏ آور است و هم بر يقين او مى ‏افزايد . و بر اثر يقين در انسان حالت آرامش و آسودگى خاطر ايجاد مى‏ شود يعنى قلب آرام مى‏ گيرد و براى شك و ترديد و دلهره جايى باقى نمى ‏ماند . به اين گونه انسان بر نفس خود مسلّط مى‏ شود و مى‏ تواند او را كنترل نموده و مهار نمايد و از خطر وسوسۀ شيطان نيز در امان مى ‏ماند .

    زيرا وسوسۀ شيطان در صورتى تأثير مى‏ كند كه بتواند انسان را به كارى تحريك كند و كسى كه در آرامش است وسوسه در او اثر نمى‏ گذارد مگر آن كه آرامش خود را از دست بدهد .

    بنابراين انسانى كه قلبش آرامش يافته تا وقتى كه اين حالت را حفظ  كند بر نفس و شيطان غالب و پيروز است و مى ‏تواند حضور را احساس كند ، همان گونه كه حالت حضور مى ‏تواند به انسان آرامش بخشيده و او را از گناه بازدارد .

    اكنون به اين روايت توجّه كنيد : از حضرت اميرالمؤمنين عليه السلام سئوال شد : براى فرو بستن چشم از چه راهى مى ‏توان كمك گرفت؟

    حضرت اميرالمؤمنين عليه السلام در پاسخ فرمودند :

 بالخمود تحت السلطان المطّلع على سرّك .(165)

 با آرام‏ گرفتن در حضور سلطانى كه از سرّ تو آگاه است.

    اگر انسان بداند كه خداوند و جانشينان او از ظاهر و باطن او آگاهند و در هر لحظه در حضور آنان است و از اين حقيقت غفلت نورزد، ناخودآگاه ديدگانش از آنچه مايۀ دلبستگى و نگاه او مى‏ شود بسته مى‏ شود.

    به اين جهت برخى از اولياء خدا ، براى دل بريدن از اغيار و راه‏ يافتن به مقام قرب معنوى ، حالت حضور را مراعات مى‏ كردند و خود را در محضر امام عصر ارواحنا فداه مى ‏ديدند.

    هر چه حالت حضور افزوده شود و انسان خود را بيشتر در محضر خدا و امام زمان ارواحنا فداه ببيند ، آسان‏تر و بهتر مى‏ تواند از آنچه مورد رضايت آنان نيست ، دست بردارد؛ بلكه حالت حضور ، كم‏كم حالات ارزنده را بدون تحميل و تحمّل و ناخودآگاه براى آنان ايجاد مى‏ كند.

    زيرا حالت حضور يك عامل بسيار مؤثّر و قوى براى كشيده شدن انسان به سوى خوبى‏ ها و اعمال شايسته و صالح مى‏ باشد .

---

164) سورۀ رعد ، آيۀ 28 .

165) مصباح الشريعة : 9 .