آيا آنان (313 نفر) مى‌دانند

كه از سيصد و سيزده نفر مى‌باشند؟

با توجّه به صفات و ويژگى‌هاى مهمّى كه آن بزرگواران دارا هستند روشن است كه از مقام و رتبه خود آگاهى داشته و مى‌دانند كه بزرگ‌ترين لطف الهى شامل حال آنان شده است.
علاوه بر آن روايتى را «يونس بن ظبيان» نقل كرده است كه اين حقيقت از آن ظاهر مى‌شود او مى‌گويد: 

كنت عند أبي عبدالله علیه السلام فذكر أصحاب القائم علیه السلام فقال:

ثلاثمأة وثلاثة عشر، وكلّ واحد يرى نفسه في ثلاثمأة.(1) 

در خدمت امام صادق علیه السلام بودم؛ سخن از ياوران حضرت قائم ارواحنا فداه به ميان آمد، آن بزرگوار فرمودند: تعداد آنان سيصد و سيزده نفر است، و هر يك از آنان خود را در زمره آن افراد مى‌بيند.

اين فرمايش كه «هر يك از آنان خود را در زمرۀ سيصد و سيزده نفر مى‌بيند» ظهور در زمان غيبت دارد، زيرا پس از دوران غيبت و در حكمت امام عصر ارواحنا فداه روشن است كه هر يك از آنان خود را در زمرۀ سيصد و سيزده نفر مى‌بيند پس نيازى به بيان آن نيست. علاوه بر آن كه در زمان ظهور، تمامى مردم به مقام و منصب آنان آشنا هستند و هر يك از آنان را در زمرۀ سيصد و سيزده نفر مى‌دانند. پس اين آگاهى در زمان ظهور، اختصاص به آنان ندارد بلكه همه از آن آگاهند.
نكتۀ جالب توجّه در روايت اين است كه امام صادق علیه السلام از علم و آگاهى آنان تعبير به «يرى» فرموده‌اند.
لطفى كه در اين تعبير وجود دارد اين است كه آگاهى آنان به مقامى كه دارند بر مبناى علم و رؤيت كه عين اليقين است، مى‌باشد نه بر حدس و گمان، و يا خيال و پندارى كه اصل و اساسى ندارد. بنابراين خواب يا مكاشفه‌اى كه بر اساس تجسّم افكار و ظهور انديشه‌ها و اعتقادات شخصى است، نمى‌تواند دليل بر وقوع اين گونه حقايق باشد.

---

(1) منتخب الأثر: 486.