حضور در مجلس مباهله

   علماء شيعه با تحمّل رنجهاى فراوان، توانسته‏ اند از دين خدا پاسدارى ‏نموده و آن را از انحراف باز دارند. بزرگان ما در راه دفاع از حريم ولايت واثبات مذهب شيعه از هر گونه كوششى دريغ نورزيده ‏اند و بر اساس اعتقاد ويقين به مقام ارجمند اهل بيت عصمت‏ عليهم السلام حتّى حاضر به مباهله با دشمنان ومخالفين دين شده ‏اند، و با اين عمل خارهايى را كه در مسير ولايت قرار داشت، نابود نموده و از اين راه دشمنان را به نابودى كشانده‏ اند.

   مباهله عالم جليل القدر جناب «محمّد بن احمد» كه نمونه اى از اين ‏فداكاريها است، حقيقت عقايد شيعه را حتّى براى دشمنان نمايان ساخت. او از شخصيّتهاى بزرگ شيعه است و بعضى از علماء بزرگ مانند مرحوم شيخ مفيد از او روايت نقل كرده ‏اند.

   او كتابهاى فراوانى پيرامون عقايد شيعه تصنيف كرده، و از محضر پر فيض ‏جناب قاسم بن علاء - كه از وكلاء ناحيه مقدّسه بوده - استفاده شايانى برده است.

   او از آنجا كه بينائى خود را از دست داده بود و از نعمت خواندن و نوشتن ‏بى ‏بهره بود، معلوماتى را كه در سينه داشت، بوسيله كاتب به رشته تحرير درآورد و به اين صورت، كتابهاى زيادى را به جامعه شيعه عرضه داشت. او در نزد سيف الدوله همدانى منزلتى رفيع داشت و در محضر او با قاضى موصل كه ‏دست از تعصّب جاهلانه بر نمى ‏داشت، دست به مباهله زد.

   مجلس مباهله برگزار شد و قاضى موصل پس از پايان يافتن مباهله ‏سلامتى خود را از دست داد. تب او را فرا گرفت و همان دستى را كه در مباهله‏ بلند كرده بود، سياه شد و روز ديگر به هلاكت رسيد.(7)

   عالم بزرگ شيعه مرحوم احمد بن محمّد بر اثر يقين و اعتقاد كاملى كه ‏داشت با قلبى محكم و دلى استوار، بر دشمن متعصّب پيروز شد و با اين كار، حقّانيت عقايد شيعه را براى همگان آشكارتر ساخت و بذر يقين را در قلب ‏آنان بارور ساخت.

   تاريخ شيعه از اين نمونه‏ ها كه بزرگان دين با قلبى استوار با دشمن به مقابله ‏پرداخته ‏اند و اعتقاد و يقين را در قلوب ديگران ايجاد نموده‏ اند، بسيار دارد.

   «ميرفندرسكى» نمونه ديگرى است از كسانى كه توانستند با يقين كامل، درضمن جريانى بسيار جالب، دشمن را محكوم نموده و بذر ايمان و يقين را درقلب و جان ديگران بيفشانند.

   اين جريان را مرحوم نراقى در كتاب «خزائن» چنين آورده است:

   «ميرفندرسكى» در ايّام سياحت به يكى از شهرهاى كفّار رسيد و با مردم آن‏ سامان به گفتگو نشست. روزى گروهى از آنان گفتند: يكى از دلائل ما برحقيقت داشتن عقيده ما و بطلان عقايد شما اين است كه معبدهاى ما نزديك به‏ دو هزار سال است بنا شده و اثرى از خرابى در آنها ديده نمى‏ شود و اكثر مساجد شما صد سال باقى نمى‏ ماند و خراب مى‏ شود، و چون حقيقت هر چيزى حافظ آن است، پس دين ما بر حق است.

   بر اساس يقين و اعتقادى كه قلب «ميرفندرسكى» را همچون آهن محكم ‏نموده بود، در جواب فرمود:

   سبب باقى ماندن معبدهاى شما و خراب شدن مسجدهاى ما اين نيست، بلكه راز آن اين است كه در مسجدهاى ما عبادتهاى صحيح انجام مى‏ شود، و نام خداوند بزرگ در مساجد ما برده مى‏ شود، بنا طاقت تحمّل آن را ندارد به ‏اين جهت خراب مى‏ شود.

   امّا معبدهاى شما از عبادتهاى صحيح خالى است، بلكه گاهى اعمال فاسد در آنجا به عمل مى ‏آيد، از اين جهت سستى و خرابى در آن پيدا نمى ‏شود و اگرعبادتهاى ما و نام پروردگار ما در معبدهاى شما برده شود، تاب تحمّل آن را ندارد و خراب مى ‏شود.

   آنان گفتند: اين كارى است آسان، تو داخل معبد ما شو و در آنجا عبادت‏ كن، تا راستگويى ما و كذب شما معلوم شود.

   سيّد قبول فرمود و با توكّل به خداوند بزرگ وضو گرفت و به اهل بيت ‏عصمت ‏عليهم السلام توسّل جست. آن گاه به معبد بزرگ آنان كه در نهايت استحكام بنا شده بود و قريب دو هزار سال از تاريخ بناى آن مى‏ گذشت، وارد شد.

   گروه بسيارى از مردم آن سامان به نظاره نشستند، سيّد پس از ورود به ‏معبد، اذان و اقامه گفت و با نيّت نماز به آواز بلند گفت: «اللّه اكبر» و از معبد بيرون دويد! ناگهان سقف معبد فرو ريخت و ديوارهاى آن نيز خراب شد.(8)

   بر اثر وقوع اين كرامت، گروه بسيارى از كفّار به دين اسلام مشرّف شدند.(9)

   اعتقاد و يقينى كه «ميرفندرسكى» داشت، قلب او را محكم كرده و همچون‏ كوه او را استوار نموده بود.

---

7) فوائد الرضويّه محدّث قمى ‏رحمه الله : 388.

8) جامع الدرر: 370/2.

9) تذكرة القبور: 60.