(1)

واقعه حرّه

اين خبر چون به يزيد رسيد، مسلم بن عقبه را - كه از او به مجرم و مسرف نيز تعبير كنند - با لشكرى فراوان از شام به مدينه فرستاد. چون لشكر يزيد به سنگستان ‏مدينه كه معروف به «حرّه» واقم است رسيدند، اهل مدينه به دفع ايشان بيرون شدند. اهل شام شمشير در ميان ايشان كشيدند و جماعت بسيارى از اهل مدينه را بكشتند وحربى عظيم فيما بين واقع شد. اهل مدينه ديدند تاب مقاومت آن لشكر را ندارند، به ‏مدينه گريختند و پناه به روضه رسول ‏صلى الله عليه وآله وسلم بردند.

لشكر شام، مردم مدينه را تعاقب كردند و اصلا از خدا و رسول شرم نكردند با اسبان خود داخل روضه منوّره شدند و پيوسته از مردم كشتند تا روضه و مسجد پر از خون شد و تا قبر مطهّر نبوى‏ صلى الله عليه وآله وسلم خون رسيد.

مدائنى از زُهرى روايت كرده كه هفتصد نفر از وجوه ناس از قريش و انصار ومهاجر و موالى كشته شد و از ساير مردمان غير معروف از مرد و زن و حرّ و عبد، عدد مقتولين ده هزار تن به شمار رفت.

مسرف پس از فراغ از حرب، اموال و زنان اهل مدينه را تا سه روز بر لشكرخويش مباح داشت. لشكر شام كه اصلاً دين نداشته و به حكم «الناس على دين‏ ملوكهم» آئينى جز آئين يزيد نمى ‏دانستند، دست تعدّى بر اعراض و اموال مسلمانان‏ گشودند و فسق و فساد و زنا را مباح ساختند به حدّى كه نقل شده در مسجد نبوى زنا كردند و بعد از واقعه حرّه هزاران زن بى ‏شوهر، فرزند زنا متولّد كرد كه اولاد ايشان را اولاد الحره ناميدند.

پس از اين قتل و غارت و زناها، از مردم اقرار گرفت به عبوديّت يزيد و اين واقعه ‏معروف است و شيعه و سنّى آن را ذكر كرده ‏اند.(1)

1) وقايع الأيّام: 132.

منبع: معاويه ج ... ص ...