(3)

یزید و واقعه حرّه (2)

ديگر از كارهاى معاويه اين بود كه پسر خود يزيد شراب ‏خواره دائم الخمرِ خروس ‏بازِ ميمون بازِ يوزباز را به خلافت خدا بر بندگان خدا برگزيد و براى او با زور و بيم و تهديد و به هراس افكندن و سطوت از مسلمانان برگزيده بيعت گرفت و معاويه خود بر نادانى و پليدى و سفلگى او آگاه بود و خود همواره كفر و تبهكارى ومستى و كارهاى ناشايسته او را مى‏ديد. و چون يزيد - كه خدايش لعنت كند – قدرت ‏يافت و به آنچه مى‏ خواست تسلّط يافت، به خونخواهى مشركان و انتقام ‏جويى براى ‏ايشان از مسلمانان آغاز كرد و در واقعه حرّه به جان مسلمانان افتاد و با مردم مدينه ‏چنان جنگى كرد كه در اسلام زشت ‏تر و ناپسندتر از آن نبود كه به گمان خويش خشم ‏خود را فرو نشاند و از دوستان خداوند انتقام گرفت و براى دشمنان خدا خونخواهى‏ كرد و در حالى‏ كه كفر و شرك خود را آشكار كرد چنين سرود: «اى كاش؛ پيران من كه ‏در جنگ بدر بودند حضور مى‏ داشتند و بى ‏تابى خزرجيان را از ضربه شمشير مى ‏ديدند».

   و اين سخن كسى است كه به خدا و دين و پيامبر و كتاب او اعتقادى ندارد و به ‏آنچه از پيش خداوند آمده است ايمان ندارد.

   بدترين و ناپسندترين و بزرگترين گناهى كه مرتكب شد ريختن خون حسين بن‏ على‏ عليهما السلام بود، آن‏هم با موقعيّت امام حسين ‏عليه السلام نزد رسول خدا صلى الله عليه وآله وسلم و مكان و منزلت ‏او در دين خدا و فضيلت و گواهى دادن پيامبر صلى الله عليه وآله وسلم براى او و برادرش كه سرور جوانان بهشت خواهند بود و اين كار را براى نشان دادن گستاخى خود نسبت به‏ خداوند و كفر نسبت به دين و دشمنى نسبت به پيامبر و عترت آن حضرت و سبك‏ شمردن حرمت ايشان انجام داد؛ گويى با كشتن (امام) حسين ‏عليه السلام و خاندان او گروهى ‏از كافران ترك و ديلم را كشته است و از عذاب و سطوت خداوند هيچ بيم و باك ‏نداشت و خداوند متعال ريشه و شاخه عمر او را ببريد و از بن برآورد و آنچه را دردست داشت از او سلب كرد و عقوبت و شكنجه اى را كه به سبب نافرمانى خدا سزاوارش شده بود برايش آماده فرمود.

   اين به جاى خود و افزون بر اين، آن‏كه بنى‏ مروان احكام كتاب خدا و فرمان‏هاى ‏پروردگار را دگرگون كردند و اموال خدا را ويژه خود قرار دادند و خانه خدا را ويران ‏كردند و حرمت آن را شكستند و منجنيق‏ها نصب كردند و آتش به كعبه درافكندند.

   آنان از سوزاندن و ويران كردن كعبه و از شكستن حرمت آن فروگذارى نكردند واز كشتن پناهندگان و سركوب كردن ايشان خوددارى نكردند و كسانى را كه خداوند به سبب آن امانشان داده بود به بيم و هراس افكندند و پراكنده ساختند، تا آنجا كه‏ عذاب خداوند براى ايشان مقرّر شد و زمين را آكنده از جور و ستم كردند و بر همه ‏بندگان خدا در سرزمين‏هاى خدا ستم روا داشتند.

   در اين هنگام سزاوار انتقام خدا شدند و خشم و سطوت خداوند بر ايشان فرود آمد و خداوند كسانى از خاندان و وارثان پيامبر صلى الله عليه وآله وسلم را كه براى خلافت خود ويژه‏ فرموده بود، براى مقابله با آنان آماده فرمود؛ همان‏گونه كه با نياكان مؤمن و مجاهدايشان گروهى را براى مقابله با نياكان كافر آنان آماده فرموده بود.

   خداوند به دست ايشان خون‏هاى آنان را كه مرتد شده بودند ريخت، همان‏گونه كه ‏خون نياكان آنان را در حالى ‏كه مشرك بود ريخته بود، «و خداوند دنباله گروهى را كه ستم‏ كرده بودند قطع فرمود و سپاس خداوند پروردگار جهانيان را»(2647).

---

2647) سوره انعام، آيه 45. جلوه تاريخ در شرح نهج البلاغه ابن ابى الحديد: 347/6.

 

منبع: معاویه ج ... ص ...