(4)

يزيد و جريان كربلا

   بر اساس قانون جاذبه، هر جسمى كه در هوا رها شود، به سوى زمين سقوط مى‏ كند، در انسانيّت انسان نيز حالتى وجود دارد كه او را به پذيرش فساد سوق‏ مى ‏دهد، به همين دليل اسلام، انسان را به جايگاهى والاتر ارتقا مى ‏بخشد، چرا كه ‏آيين الهى روح آدمى را به واسطه عبادت يوميّه در گردش شب و روز به مقامى والا وبرجسته رسانده و آن را بر محور عُمر، پاك و منزّه مى ‏گرداند. چه بسا اصلاح فساد وتباهى در صورت رشد، نياز به نشانه ‏اى آسمانى مانند گرفتن خورشيد و ماه داشته‏ باشد و در شهادت پدر شهيدان، نشانى از نشانه ‏هاست.

   حادثه كربلا به زمين ‏لرزه ‏اى مى ‏ماند كه اسلام را دوباره در دل‏ها زنده ساخت؛ زيرا آن عرصه، سراسر اراده و تصميم براى شهادت در راه خدا بود. فاصله پنجاه ساله بين ‏رحلت رسول خدا صلى الله عليه وآله وسلم و حادثه كربلا كافى بود تا احساس برخى از مردم دردوره‏هاى بعد را به تيرگى بكشاند و حاضر شوند فرزندان پيامبر خودشان را - كه خود بر او و آن‏ها درود و صلوات مى ‏فرستادند - به قتل برسانند!  

   آنچه يزيد بن معاويه، سردمدار آن جنايت پيشگان خود درباه آنان داورى كرده براثبات اين معنى كافى است. وى به مزدورانش گفت: بدون كشتن حسين نيز از فرمانبردارى شما راضى بودم.

   بيم و هراس، اشكش را جارى ساخته و زبانش را ترس و وحشت به گفته ‏اى ‏رياكارانه گشوده بود. سپاهيانش پس از دو سال، آن‏چه را در كربلا انجام داده بود، درنبرد «حرّه» تكرار و براى سوّمين بار وقتى كعبه را از فراز كوه ابوقبيس به منجنيق ‏بستند، مرتكب اين عمل شدند.

   نخستين جنايت به جنايت دوّم و سوّم و ديگر جنايات، منتهى گرديد. بدين‏ ترتيب، جنايتكاران جنايت ‏آفرينى و جنايت‏ها، جنايتكار مى ‏سازند.

   رياكارى و دورويى و نفاق يزيد، فرياد تمسخر گروهى بود كه خود را در برابر كالايى اندك و از بين ‏رفتنى كه از ارتكاب آن سودى حاصل جنايت‏كار نمى ‏شود به‏ شياطين فروختند ولى گرچه ناخرسند باشند، از آن مورد حسابرسى قرار خواهند گرفت. فرمانرواى ستمكار، مسئول هر گونه جنايتى است كه از لشكريانش سر مى ‏زند، زيرا آن‏ها ظلم و ستم را تنها به جهت ظلم و ستم فرمانروار، روا مى ‏دهند هرچند به دستور صريح او مرتكب ستمى نشوند.(616)

---

 616) پيشواى علم و معرفت: 76.

 

منبع: کتاب معاویه ج ... ص ...