(1)

غصب خلافت در سقیفه

غصب خلافت حضرت اميرالمؤمنين ‏عليه السلام و امتداد آن تا غيبت صغرى و غيبت كبرى، نه تنها اهل بيت‏ عليهم السلام را خانه‏ نشين ساخت و آنان را از حقّ مسلّم خويش محروم نمود بلكه دوستان و ياوران آن بزرگواران را نيز، در انجام وظايف بزرگى كه داشتند جلوگيرى نمود.

   اين سايه شوم از روز غصب خلافت در سقيفه بر سر جامعه استقرار يافت و خاندان وحى و شيفتگان آنان را از حقوق آسمانى محروم‏ ساخت و سرزمين وحى را در اختيار دشمن قرار داد. اين جنايت همچنان ادامه خواهد يافت تا روزگارى كه منجى عالم بشريّت از پرده غيبت‏ درآمده و نه تنها خانه خدا بلكه همه اماكن مقدّس را از دست غاصبان بيرون آورد.

   حضرت امام صادق عليه السلام در تأويل آيه شريفه «وَاللَّيْلِ إِذا يَسْرِ»(346) فرمودند:

هِيَ دَوْلَةُ حَبْتَر فَهِى تَسْري اِلى قِيامِ الْقائِم.(347)

اين حكومت حبتر(348) است كه تا قيام حضرت مهدى (ارواحنا فداه) جريان دارد.

   آن‏گاه كه اذن الهى صادر شود و حضرت بقيّة اللَّه ارواحنا فداه، دشمنان خدا را از خاك تيره درآورند و انتقام حضرت فاطمه زهرا عليها السلام را ازآنان بگيرند، شيعيان همچون شيران خروشان بر دشمنان حمله‏ ور مى ‏شوند و وارثان غاصبان فدك را به درك مى ‏فرستند.

   در آن زمان، شيعيان و دوستان خاندان وحى عظمت و اصالت خود را مى‏ يابند و وحشتى كه تا آن زمان در آنان خواهد بود ريشه ‏كن‏ مى ‏شود و دلاورى و شهامت همگانى مى ‏شود.

   جريانى كه مى ‏آوريم براى اين است كه بدانيد غصب خلافت چگونه دوستان خاندان وحى را در زنجير كشيد و آنان را از فضاى باز و آزاد محروم ساخت.

---

346) سوره‏الفجر، آيه 4.

347) بحار الأنوار: 78/24.

 

منبع: نوشته های چاپ نشدۀ شخصی ص261