4) دعاى مهمّي
كه جناب محمّد بن عثمان قدّس سرّه آن را بسيار عظيم و باارزش دانسته است
اين دعا را حضرت امير المؤمنين عليه السلام و امام باقر و امام صادق عليهما السلام مى خوانده اند ، دعاى حاضر را به جناب ابو جعفر محمّد بن عثمان قدس سره عرضه كردند ، فرمود : دعايى مانند اين دعا وجود ندارد و خواندن اين دعا ، از باارزشترين عبادتهاست .
دعا اين است :
أَللَّهُمَّ أَنْتَ رَبّي وَأَنَا عَبْدُكَ ، آمَنْتُ بِكَ مُخْلِصاً لَكَ عَلى عَهْدِكَ وَوَعْدِكَ مَا اسْتَطَعْتُ ، أَتُوبُ إِلَيْكَ مِنْ سُوءِ عَمَلي ، وَأَسْتَغْفِرُكَ لِذُنُوبِيَ الَّتي لايَغْفِرُها غَيْرُكَ ، أَصْبَحَ ذُلّي مُسْتَجيراً بِعِزَّتِكَ ، وَأَصْبَحَ فَقْري مُسْتَجيراً بِغِناكَ ، وَأَصْبَحَ جَهْلي مُسْتَجيراً بِحِلْمِكَ ، وَأَصْبَحَتْ قِلَّةُ حيلَتي مُسْتَجيرَةً بِقُدْرَتِكَ .
وَأَصْبَحَ خَوْفي مُسْتَجيراً بِأَمانِكَ ، وَأَصْبَحَ دائي مُسْتَجيراً بِدَوائِكَ ، وَأَصْبَحَ سُقْمي مُسْتَجيراً بِشِفائِكَ ، وَأَصْبَحَ حَيْني مُسْتَجيراً بِقَضائِكَ . وَأَصْبَحَ ضَعْفي مُسْتَجيراً بِقُوَّتِكَ ، وَأَصْبَحَ ذَنْبي مُسْتَجيراً بِمَغْفِرَتِكَ ، وَأَصْبَحَ وَجْهِيَ الْفانِيَ الْبالِيَ مُسْتَجيراً بِوَجْهِكَ الْباقِي الدَّائِمِ الَّذي لايَبْلى وَلايَفْنى .
يا مَنْ لايُواريهِ لَيْلٌ داجٍ ، وَلا سَمْاءٌ ذاتُ أَبْراجٍ ، وَلا حُجُبٌ ذاتُ ارْتِجاجٍ (أَتْراجٍ) ، وَلا ماءٌ ثَجَّاجٌ في قَعْرِ بَحْرٍ عَجاجٍ ، يا دافِعَ السَّطَواتِ ، يا كاشِفَ الْكُرُباتِ ، يا مُنْزِلَ الْبَرَكاتِ مِنْ فَوْقِ سَبْعِ سَماواتٍ .
أَسْأَلُكَ يا فَتَّاحُ يا نَفَّاحُ يا مُرْتاحُ ، يا مَنْ بِيَدِهِ خَزائِنُ كُلِّ مِفْتاحٍ ، أَنْ تُصَلِّيَ عَلى مُحَمَّدٍ وَآلِ مُحَمَّدٍ الطَّاهِرينَ الطَّيِّبينَ ، وَأَنْ تَفْتَحَ لي مِنْ خَيْرِ الدُّنْيا وَالْآخِرَةِ .
وَأَنْ تَحْجُبَ عَنّي فِتْنَةَ الْمُوَكَّلِ بي ، وَلاتُسَلِّطْهُ عَلَيَّ فَيُهْلِكُني ، وَلاتَكِلْني إِلى أَحَدٍ طَرْفَةَ عَيْنٍ فَيَعْجِزَ عَنّي ، وَلاتَحْرِمْنِي الْجَنَّةَ ، وَارْحَمْني وَتَوَفَّني مُسْلِماً ، وَأَلْحِقْني بِالصَّالِحينَ ، وَاكْفِني بِالْحَلالِ عَنِ الْحَرامِ ، وَبِالطَّيِّبِ عَنِ الْخَبيثِ يا أَرْحَمَ الرَّاحِمينَ .
أَللَّهُمَّ خَلَقْتَ الْقُلُوبَ عَلى إِرادَتِكَ ، وَفَطَرْتَ الْعُقُولَ عَلى مَعْرِفَتِكَ ، فَتَمَلْمَلَتِ الْأَفْئِدَةُ مِنْ مَخافَتِكَ ، وَصَرَخَتِ الْقُلُوبُ بِالْوَلَهِ ، وَتَقاصَرَ وُسْعُ قَدْرِ الْعُقُولِ عَنِ الثَّناءِ عَلَيْكَ ، وَانْقَطَعَتِ الْأَلْفاظُ عَنْ مِقْدارِ مَحاسِنِكَ ، وَ كَلَّتِ الْأَلْسُنُ عَنْ إِحْصاءِ نِعَمِكَ ، فَإِذا وَلَجَتْ بِطُرُقِ الْبَحْثِ عَنْ نَعْتِكَ بَهَرَتْها حَيْرَةُ الْعَجْزِ عَنْ إِدْراكِ وَصْفِكَ .
فَهِيَ تَتَرَدَّدُ فِي التَّقْصيرِ عَنْ مُجاوَزَةِ ما حَدَّدْتَ لَها ، إِذْ لَيْسَ لَها أَنْ تَتَجاوَزَ ما أَمَرْتَها ، فَهِيَ بِالْإِقْتِدارِ عَلى ما مَكَّنْتَها تَحْمَدُكَ بِما أَنْهَيْتَ إِلَيْها ، وَالْأَلْسُنُ مُنْبَسِطَةٌ بِما تُمْلي عَلَيْها ، وَلَكَ عَلى كُلِّ مَنِ اسْتَعْبَدْتَ مِنْ خَلْقِكَ أَلّا يَمُلُّوا مِنْ حَمْدِكَ ، وَ إِنْ قَصُرَتِ الْمَحامِدُ عَنْ شُكْرِكَ عَلى ما أَسْدَيْتَ إِلَيْها مِنْ نِعَمِكَ .
فَحَمِدَكَ بِمَبْلَغِ طاقَةِ جُهْدِهِمُ (حَمْدِهِمُ) الْحامِدُونَ ، وَاعْتَصَمَ بِرَجاءِ عَفْوِكَ الْمُقَصِّرُونَ ، وَأَوْجَسَ بِالرُّبُوبِيَّةِ لَكَ الْخائِفُونَ ، وَقَصَدَ بِالرَّغْبَةِ إِلَيْكَ الطَّالِبُونَ ، وَانْتَسَبَ إِلى فَضْلِكَ الْمُحْسِنُونَ ، وَكُلٌّ يَتَفَيَّأُ في ظِلالِ تَأْميلِ عَفْوِكَ ، وَيَتَضائَلُ بِالذُّلِّ لِخَوْفِكَ ، وَيَعْتَرِفُ بِالتَّقْصيرِ في شُكْرِكَ .
فَلَمْ يَمْنَعْكَ صُدُوفُ مَنْ صَدَفَ عَنْ طاعَتِكَ ، وَلا عُكُوفُ مَنْ عَكَفَ عَلى مَعْصِيَتِكَ إِنْ أَسْبَغْتَ عَلَيْهِمُ النِّعَمَ ، وَأَجْزَلْتَ لَهُمُ الْقِسَمَ ، وَصَرَفْتَ عَنْهُمُ النِّقَمَ ، وَخَوَّفْتَهُمْ عَواقِبَ النَّدَمِ ، وَضاعَفْتَ لِمَنْ أَحْسَنَ ، وَأَوْجَبْتَ عَلَى الْمُحْسِنينَ شُكْرَ تَوْفيقِكَ لِلْإِحْسانِ ، وَعَلَى الْمُسيءِ شُكْرَ تَعَطُّفِكَ بِالْإِمْتِنانِ ، وَوَعَدْتَ مُحْسِنَهُمْ بِالزِّيادَةِ فِي الْإِحْسانِ مِنْكَ . فَسُبْحانَكَ تُثيبُ عَلى ما بَدْؤُهُ مِنْكَ ، وَانْتِسابُهُ إِلَيْكَ ، وَالْقُوَّةُ عَلَيْهِ بِكَ ، وَالْإِحْسانُ فيهِ مِنْكَ ، وَالتَّوَكُّلُ فِي التَّوْفيقِ لَهُ عَلَيْكَ .
فَلَكَ الْحَمْدُ حَمْدَ مَنْ عَلِمَ أَنَّ الْحَمْدَ لَكَ ، وَأَنَّ بَدْأَهُ مِنْكَ ، وَمَعادَهُ إِلَيْكَ حَمْداً لايَقْصُرُ عَنْ بُلُوغِ الرِّضا مِنْكَ ، حَمْدَ مَنْ قَصَدَكَ بِحَمْدِهِ ، وَاسْتَحَقَّ الْمَزيدَ لَهُ مِنْكَ في نِعَمِهِ ، وَلَكَ مُؤَيِّداتٌ مِنْ عَوْنِكَ ، وَرَحْمَةٌ تَخُصُّ بِها مَنْ أَحْبَبْتَ مِنْ خَلْقِكَ .
فَصَلِّ عَلى مُحَمَّدٍ وَآلِهِ ، وَاخْصُصْنا مِنْ رَحْمَتِكَ وَمُؤَيِّداتِ لُطْفِكَ ، بِأَوْجَبِها لِلْإِقالاتِ ، وَأَعْصَمِها مِنَ الْإِضاعاتِ ، وَأَنْجاها مِنَ الْهَلَكاتِ ، وَأَرْشَدِها إِلَى الْهِداياتِ ، وَأَوْقاها مِنَ الْآفاتِ ، وَأَوْفَرِها مِنَ الْحَسَناتِ ، وَأَنْزَلِها بِالْبَرَكاتِ ، وَأَزْيَدِها فِي الْقِسَمِ ، وَأَسْبَغِها لِلنِّعَمِ ، وَأَسْتَرِها لِلْعُيُوبِ ، وَأَغْفَرِها لِلذُّنُوبِ ، إِنَّكَ قَريبٌ مُجيبٌ .
فَصَلِّ عَلى خِيَرَتِكَ مِنْ خَلْقِكَ ، وَصَفْوَتِكَ مِنْ بَرِيَّتِكَ ، وَأَمينِكَ عَلى وَحْيِكَ بِأَفْضَلِ الصَّلَواتِ ، وَبارِكْ عَلَيْهِ بَأَفْضَلِ الْبَرَكاتِ ، بِما بَلَّغَ عَنْكَ مِنَ الرِّسالاتِ ، وَصَدَعَ بِأَمْرِكَ ، وَدَعا إِلَيْكَ ، وَأَفْصَحَ بِالدَّلائِلِ عَلَيْكَ بِالْحَقِّ الْمُبينِ ، حَتَّى أَتاهُ الْيَقينُ ، وَصَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ فِي الْأَوَّلينَ ، وَصَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ فِي الْآخِرينَ ، وَعَلى آلِهِ وَأَهْلِ بَيْتِهِ الطَّاهِرينَ ، وَاخْلُفْهُ فيهِمْ بِأَحْسَنِ ما خَلَّفْتَ بِهِ أَحَداً مِنَ الْمُرْسَلينَ بِكَ يا أَرْحَمَ الرَّاحِمينَ .
أَللَّهُمَّ لَكَ إِراداتٌ لاتُعارِضُ دُونَ بُلُوغِهَا الْغاياتُ ، قَدِ انْقَطَعَ مُعارَضَتُها بِعَجْزِ الْإِسْتِطاعاتِ عَنِ الرَّدِّ لَها دُونَ النِّهاياتِ ، فَأَيَّةُ إِرادَةٍ جَعَلْتَها إِرادَةً لِعَفْوِكَ ، وَسَبَباً لِنَيْلِ فَضْلِكَ ، وَاسْتِنْزالاً لِخَيْرِكَ .
فَصَلِّ عَلى مُحَمَّدٍ وَأَهْلِ بَيْتِ مُحَمَّدٍ ، وَ صِلْهَا اللَّهُمَّ بِدَوامٍ ، وَابْدَأْها بِتَمامٍ ، إِنَّكَ واسِعُ الْحِباءِ ، كَريمُ الْعَطاءِ ، مُجيبُ النِّداءِ سَميعُ الدُّعاءِ . (بحار الأنوار : 402/95 ، به نقل از مهج الدعوات : 153)
بارالها ؛ تو پروردگار من هستى ، و من بنده توام ؛ مخلصانه به تو ايمان آوردم ، و در حدّ توانم و تا آنجا كه توانستهام بر عهد و پيمانى كه با تو دارم هستم ؛ از بدرفتارى هايم توبه كرده و به سوى تو باز مىگردم ، و در مورد گناهانم كه جز تو بخشندهاى براى آنها وجود ندارد ، از تو طلب بخشش مىكنم . ضعف و ذلّت من پناهنده به عزّت و قدرت تو گرديده، و براى برطرف شدن نيازم به بىنيازى تو پناه آوردم ، و نادانى خود را با آويختن به حلم و بردبارى تو جبران مىكنم ، و بيچارگى خود را با پناه آوردن به قدرت تو برطرف مىكنم .
ترسم به دامان امان و امنيّت تو پناه آورده ، دردم به دواى تو پناه آورده است ؛ بيماريم در پناه شفاى تو آمده ، از هلاكت و نابودىام دست به دامان قضاى تو شده ام .
ناتوانى من از نيروى تو كمك مىجويد ، و گناهانم در پى بخشش توأند ، و رخسار نابودشدنى و كهنه شونده ام به روى مبارك و هميشگى و پايدار تو كه فنا و كهنگى در آن نيست پناهنده شده است .
اى كسى كه پنهان نمىكند شب تاريك از او چيزى را ، و نه آسمان پر از برجها (مجموعه ستارگان) ، و نه حجابهاى پيوسته و نه آبهاى ريزان در ژرفاى دريا ؛ اى كسى كه چيرگى دشمنان را برطرف مىكند ، اى كسى كه اندوهها را برطرف مىكند ، اى كسى كه بركتها را از بالاى هفت آسمان مىفرستد .
اى بسيار گشايشگر ؛ اى بسيار نعمت دهنده ؛ اى راحتى ؛ اى كسى كه گنجينه هاى تمام كليدها در دست توست ؛ از تو در خواست مىكنم بر محمّد و آل محمّد - كه پاك و پاكيزه اند - درود بفرستى و از خير و خوشى دنيا و آخرت برايم گشايش كنى.
و هر فتنهاى را كه دامنگير من شده است بردارى و بر من مسلّطش نكنى كه نابودم كند ؛ و حتّى يك چشم بر هم زدن مرا به كسى (جز خودت) وام گذارى ؛ زيرا نمىتواند برايم كارى بكند . مرا از بهشت محروم مساز ، و به من رحم كن ، و مرا مسلمان بميران ، و به صالحان و شايستگان ملحق كن ، و به سبب حلال از حرام و به سبب پاكى از ناپاكى مرا بىنياز گردان و كفايت كن ، اى مهربانترين مهربانان.
بارخدايا؛ دلها را بر اساس اراده خودت آفريدى، و عقلها را با شناخت خودت به وجود آوردى؛ بدين سان ، دلها از ترس تو ناآرام گرديد ، و قلبها صدا و فرياد در دادند كه حيران تواند ، و توان عقلها در ثناگويى تو كم شد ، و كلمات تمام شدند و نتوانستند اندازه خوبىهايت را دريابند ، و زبانها از شمارش نعمتهايت خسته شدند و هر گاه خواستند به هر شكلى صفات تو را بازگو كنند در ناتوانى از درك صفات تو حيرت زده شدند.
پس آن دچار ترديد شد در كوتاهى كردن نسبت به گذشتن از حدّ مُجازى كه برايش تعيين كردى ؛ چرا كه حق ندارد از حدّ مُجازى كه به او فرمان دادهاى عبور كرده و بگذرد ، و آن قدرت دارد طبق آنچه به او توانايى داده اى تو را ستايش كند به مقدارى كه به او نيرو رسانيدهاى ، و زبانها تا جايى كه تو براىشان املا كردى گويا هستند.
بدين جهت حقّ تو بر تمام آفريده هايى كه بايد تو را بپرستند آن است كه از ستايش تو خسته و افسرده نشوند ؛ با اين كه هر چه تو را بستايند و سپاس گذارند ، باز هم ستايشها در مقابل نعمتهايت نارسا است . پس ستايشگران به اندازه توان و كوشش خود تو را ستايش كردند ، و مقصّران به رشته عفو و بخشش تو چنگ زدند ، و ترسناكان از مقام ربوبيّت تو لرزانند ، و آنها كه در جستجوى تواند با اشتياق به درگاهت مىشتابند ؛ و نيكوكاران ، منتسب به فضل و فزونبخشى تواند ؛ همگى نيز در سايه آرزوى عفوت نشسته اند ، و در هراس از تواند ، و به كوتاهى در سپاس تو اعتراف دارند.
آنها كه از فرمانبرداريت رو گرداناند ، يا به نافرمانيت مشغول اند ، تو را مانع نشد و باز نداشت از اين كه نعمتهايت را بر ايشان سرازير كنى ، و نصيب و قسمت ايشان را فراوان گردانى ؛ و بلاها و مصيبتها را از آنها بگردانى ، و از عاقبت و آينده كه دچار ندامت و پشيمانى مىشوند بترسانى ، و براى كسى كه نيكى كند چند برابر پاداش دهى . بر نيكوكاران لازم كردى كه شكر و سپاس تو را در برابر توفيق نيكوكارى به جاى آورند ، و بر بدكاران نيز واجب كردى تا شكر و سپاس تو را به خاطر مهربانى و منّت نهادنت به جاى آورند ؛ البتّه به نيكوكاران نيز وعده دادى احسان و نيكى خود را به ايشان - در برابر سپاسشان - افزون گردانى.
اى خداى سبحان ؛ تو چه قدر منزّه و بىعيبى؛ چون، پاداشى كه مىدهى در ازاى چيزى است كه آغازش از ناحيه توست، و همه مىدانند از جانب توست، و توان انجام آن را نيز خودت دادهاى ، و اين نيكى از جانب توست ، و توفيق بر انجام آن نيز با توكّل بر تو حاصل مىشود.
پس تو را ستايش مىكنم ؛ ستايش كسى كه مىداند ستايشها ويژه توست ، و آغازش از تو بوده ، و بازگشت آن نيز به سوى خودت است ؛ ستايشى كه مرا به طور حتم به رضايت و خشنوديت مىرساند ؛ ستايش كسى كه با ستايش خود تو را قصد كرده ، و بدين سان استحقاق فزونى نعمتهايت را نيز پيدا كرده است . و تو تأييدكنندگانى از راه كمكرسانى دارى ؛ و مرحمتى كه به هر يك از آفريدگانت كه دوستش داشته باشى اختصاص خواهى داد.
پس بر محمّد و آل او درود بفرست ، و ما را از آن رحمتها و الطاف تأييد كننده و موفّقيّت بارت ارزانى دار كه بيشتر باعث درگذشتن از گناهان ، و حفظ از تباهىها ، و نجات از هلاكتها ، و راهنمايى به مسيرهاى هدايت ، و نگهدارى از آفتها ، و فراوانى خوبىها و نيكىها ، و نزول بركتها ، و فزونى قسمتها و سهمها ، و ريزش و فراوانى نعمتها ، و پوشش عيبها ، و بخشش گناهان گردد ؛ همانا تو نزديك و پاسخ دهنده هستى.
پس بر بهترين آفريده ات ، و برگزيده و زبده مخلوقاتت ، و امين وحى خودت ، برترين و ارزشمندترين درودها را بفرست و به او به برترين بركتها بركت بده ؛ آن گونه كه او نيز رسالتها و پيغامهاى تو را رساند ، و دستورت را بيان كرد ، و به سوى تو فرا خواند ، و به طور روشن و فصيح و گويا به آنچه حقّ و آشكار است به دليل آوردن بر وجود تو پرداخت ؛ تا آن كه مرگ به سراغش آمد . خدا در ابتدائيان بر او درود فرستد ، و در آيندگان نيز بر او درود فرستد ، و بر آل و اهل بيت پاكش نيز درود فرستد ، و به بهترين چيزى كه جايگزين كردى به آن چيز يكى از رسولانت را ، در مورد ايشان جايگزين كن ؛ اى مهربانترين مهربانان.
بار الها ؛ تو اراده هايى دارى كه به طور حتم به مقصد و هدف نهايى خواهند رسيد و كسى را ياراى درگيرى با اراده تو نيست . اگر به رويارويى و درگيرى اراده تو نيز بيايند ناتوان مىشوند و به طور حتم به مقصود كامل خودت مىرسى . پس هر ارادهاى كه براى بخشش كردهاى، و هر سببى كه براى رسيدن به فضلت قرار دادهاى، و هر چيزى را كه باعث فرودآمدن خيرات و بركاتت است.
بر محمّد و اهل بيت محمّد درود بفرست ، و آنها را به جاودانگى متّصل فرما ، و به طور كامل آغاز گردان ؛ همانا تو داراى بخشش فراگير ، عطاى كريمانه ، پاسخ دهنده به ندا و شنونده خوبى براى دعا هستى.
منبع : کتاب «صحيفه مهديه» بخش دوازدهم
بازديد امروز : 15025
بازديد ديروز : 89361
بازديد کل : 89858329
|