(7)

عظمت اهل بیت علیهم السلام

در گفتار امام باقر علیه السلام

شيخ حسن بن سليمان رحمه الله در كتاب «المحتضر» مى‏ گويد : از امام باقر عليه السلام روايت شده است كه فرمود : خداوند تبارك و تعالى چهارده هزار سال قبل از آفرينش آدم چهارده نور از نور عظمت خود آفريد ، و آن ارواح ما بود .

 به آن حضرت عرض شد : اى فرزند رسول خدا ! آنها را به ترتيب نام ببر كه آن چهارده نور چه كسانى هستند ؟

 فرمود : محمّد ، على ، فاطمه ، حسن ، حسين و نه نفر از فرزندان حسين عليهم السلام كه نهمين ايشان قيام كننده آنان است .

 سپس همه آنها را يكى پس از ديگرى نام برد ، و بعد از آن فرمود :

 بخدا قسم ؛ ما جانشينان پيغمبريم و كسانى هستيم كه آن حضرت به آنها وصيّت كرده است ، ما آن مثانى هستيم كه خداوند به پيامبر ما حضرت محمّد صلى الله عليه وآله وسلم عطا كرده است ، ما درخت نبوّت و محلّ رويش رحمت و كانون حكمت ، و چراغهاى دانش ، و جايگاه رسالت ، و محلّ رفت و آمد فرشتگان ، و گنجينه اسرار الهى و امانت خداوند بر بندگان او ، و حريم پاك پروردگار بزرگ ، و عهد و پيمان او هستيم كه بندگانش را از آن سئوال كند .

 هر كس به عهد و پيمانى كه با ما بسته است وفا كند و حقّ و حرمت ما را حفظ كند به پيمان الهى وفا كرده است ، و كسى كه با ما پيمان ‏شكنى كند تعهّد و پيمان خود را با خداوند شكسته است ، كسى كه ما را شناخت به ما معرفت پيدا كرد ، و آنكس كه ما را نشناخت نسبت به ما جاهل است .

 نحن الأسماء الحسنى الّتي لايقبل اللَّه من العباد عملاً إلّا بمعرفتنا.

 ما نامهاى نيكوئى هستيم كه خداوند عملى را از بندگانش جز با معرفت و شناخت ما نمى ‏پذيرد .

 و بخدا قسم ؛ ما آن كلماتى هستيم كه آدم از خداوند فرا گرفت و او را به آنها خواند و توبه ‏اش پذيرفته گرديد ، خداوند تبارك و تعالى ما را آفريد و آفرينش ما را نيكو قرار داد ، و به ما صورت و شمايل بخشيد و آن شكل و شمايل را زيبا ترسيم نمود .

 ما را چشم بيناى خود بر بندگانش و زبان گوياى خود در ميان آفريدگانش ، و دست گسترده خود به رأفت و مهربانى بر آنها قرار داد ، ما را وجه خود كه از آن جهت بايد به او روى آورند ، و دربان خود كه بر او راهنمائى كنند قرار داد ، ما را خزانه ‏دار علم و دانش و بازگوكننده وحى و نشانه ‏هاى دينش ، و دستاويز محكم و راهنماى روشنى براى اهل هدايت قرار داد .

 به واسطه ما درختان ميوه مى‏ دهند و ميوه ‏ها رسيده مى‏شوند ، و رودها روان مى‏ گردند، و باران از آسمان سرازير و گياهان زمين مى‏ رويند .

 وبعبادتنا عُبِدَ اللَّه تعالى، ولولانا ما عرف اللَّه، وأيم اللَّه لولا كلمة سبقت وعهد أخذ علينا لقلت قولاً يعجب منه، أو يذهل منه الأوّلون والآخرون.

 به بندگى ما خدا پرستش مى‏شود و اگر ما نبوديم خداوند شناخته نمى‏شد ، و بخدا قسم اگر سفارش قبلى و عهد و پيمان ما نبود گفتارى را مى‏ گفتم كه پيشينيان و آيندگان تعجّب كنند و شگفت‏زده شوند .(1)

 

---

1) المحتضر: 129، بحار الأنوار : 4/25 ح7.

 

منبع: کتاب قطره ای از دریای فضائل اهل بیت علیهم السلام جلد اول صفحه 539