قسمتى از قنوت

امام حسن عسكرى علیه السلام

دربارۀ اُنس با امام زمان عجّل الله تعالی فرجه می خوانیم:

... مَعَ ما يَتَجَرَّعُهُ فيكَ مِنْ مَراراتِ الْغَيْظِ الْجارِحَةِ بِحَواسِّ [بِمَواسِي خ] الْقُلُوبِ، وَما يَعْتَوِرُهُ مِنَ الْغُمُومِ، وَيَفْزَعُ عَلَيْهِ مِنْ أَحْداثِ الْخُطُوبِ، وَيَشْرَقُ بِهِ مِنَ الْغُصَصِ ‏الَّتي لاتَبْتَلِعُهَا الْحُلُوقُ وَلاتَحْنُو عَلَيْهَا الضُّلُوعُ عِنْدَ نَظَرِهِ‏ إِلى أَمْرٍ مِنْ أَمْرِكَ، وَلاتَنالُهُ يَدُهُ بِتَغْييرِهِ وَرَدِّهِ إِلى مَحَبَّتِكَ.

فَاشْدُدِ اللَّهُمَّ أَزْرَهُ بِنَصْرِكَ، وَأَطِلْ باعَهُ فيما قَصُرَ عَنْهُ مِنْ‏ إِطْرادِ الرَّاتِعينَ في حِماكَ، وَزِدْهُ في قُوَّتِهِ بَسْطَةً مِنْ‏ تَأْييدِكَ، وَلاتُوْحِشْنا مِنْ اُنْسِهِ، وَلاتَخْتَرِمْهُ دُونَ أَمَلِهِ مِنَ‏ الصَّلاحِ الْفاشي في أَهْلِ مِلَّتِهِ، وَالْعَدْلِ الظَّاهِرِ في اُمَّتِهِ.

افزون بر آن چه گفته شد، تلخیِ سختى‏ ها و رنج ‏هاى خشمى‏ كه قلب را مجروح مى ‏كند، در راه تو جرعه جرعه مى‏ نوشد؛ غم ‏هايى را كه پيوسته به او مى‏ رسد، تحمّل مى‏ كند؛ امور دردناكى كه تازه به او مى ‏رسد كه هر لحظه تازه ‏تر مى ‏شود؛ غصّه ‏هايى كه در گلوى مانده و از حلقوم فرو نمى ‏رود، و كمر انسان توان تحمّلش را ندارد؛ تحمّل مى‏ كند. اين‏ها در هنگامى است كه به دستورى از دستورات و كارهاى تو مى ‏نگرد، ولى دستش كوتاه است و نمى ‏تواند آن دستور دگرگون شده را تغيير دهد و آن گونه كه تو دوست دارى‏ قرارش دهد.

خدايا؛ با ياريت پشتش را محكم گردان، و توانائى‏ اش بده در مورد آنچه نتوانسته انجام دهد از دور كردن خوشگذران ‏ها در راه حرام و معصيت تو؛ و نيروى او را از جهت باز شدن دستش ‏با تأييد خودت افزايش بده؛ ما را از اُنس گرفتن با او مگريزان (به‏ وحشت مينداز)؛ آرزويش را - كه درستى و اصلاح فراگير اُمور مردمش و عدالت آشكار در بين ‏شان است - بر باد مده و نااُميدش مساز.(1)

در این دعا از خداوند می خواهیم:

«ولا توحشنا من اُنسه»

«ما را از انس گرفتن با او به وحشت مینداز».

همانگونه كه محبّت شديد زمينه ‏ساز ايجاد معرفت در قلب ‏انسان است معرفت نيز سبب انس و محبّت شديد به امام زمان ‏ارواحنا فداه مى ‏شود.

---

(1) مهج الدعوات: 85، البلد الامين: 660، و مصباح المتهجّد: 156(با اندكى تفاوت)، صحيفۀ مهديّه: 166 .