معرفت يا راه انتظار

    يكى از امورى كه درس انتظار را به ما مى‏ آموزد و لازم است به آن توجّه داشته باشيم، مسأله معرفت و شناخت خداوند و جانشينان او و عظمت مقام آنان مى‏ باشد.

    كسى كه واقعاً در راه معرفت پروردگار و شناختِ صحيح ائمّه اطهار عليهم السلام گام بردارد و با لطف و عنايت آن بزرگواران، قلبش با انوار تابناك معارف الهيّه خاندان وحى روشن شود، به اين وسيله و از اين طريق، با وظيفه ‏هاى ديگر خود آشنا مى‏ گردد و متوجّه مى‏ شود كه غفلت از امام عصر ارواحنا فداه زشت و ناپسند است.

    اين نورانيّت بر اثر درخشيدن نور امام عليه السلام است ؛ زيرا امام عليه السلام در هر زمانى قلب دوستان واقعى خود را نورانى و روشن مى‏ سازد.

    اكنون به اين روايت جالب توجّه كنيد :

 عن أبي خالد الكابلي قال : سألت أباجعفر عليه السلام عن قول اللَّه عزّوجلّ (فَآمِنُوا بِاللَّهِ وَرَسُولِهِ وَالنُّورِ الَّذي أَنْزَلْنا ) (141).

 فقال : يا أبا خالد، النور واللَّه الأئمّة من آل محمّد صلى الله عليه وآله وسلم إلى يوم القيامة، وهم واللَّه نور اللَّه الّذي أنزل، وهم واللَّه نور اللَّه في السماوات وفي الأرض.

 واللَّه يا أبا خالد، لَنور الإمام في قلوب المؤمنين أنور من الشمس المضيئة بالنهار، وهم واللَّه ينوّرون قلوب المؤمنين، ويحجب اللَّه عزّوجلّ نورهم عمّن يشاء فتظلم قلوبهم.

 واللَّه يا أبا خالد، لايحبّنا عبد ويتولّانا حتّى يُطهّر اللَّه قلبه، ولا يُطهّر اللَّه قلب عبد حتّى يُسلّم لنا، ويكون سلماً لنا، فإذا كان سلماً لنا سلّمه اللَّه من شديد الحساب، وآمنه من فزع يوم القيامة الأكبر.(142)

 ابو خالد كابلى مى‏ گويد : از امام محمّد باقر عليه السلام در مورد آيه شريفه كه مى‏ فرمايد : «پس ايمان بياوريد به خدا و پيامبر او و نورى كه فرو فرستاديم» پرسيدم.

 حضرت فرمود : اى ابو خالد؛ به خدا سوگند، منظور از نور همان امامان از آل محمّد عليهم السلام تا روز قيامت مى باشد.

 به خدا سوگند ؛ آنان همان نور خداوند هستند كه فرو فرستاده است.

 به خدا سوگند ؛ آنان نور خدا در آسمان‏ها و زمين مى‏ باشند.

 به خدا سوگند اى ابو خالد ؛ نور امام در قلب‏هاى مؤمنين تابناك‏ تر از خورشيد فروزان در روز است.

 به خدا سوگند ؛ آنان قلب‏هاى مؤمنين را روشن مى‏ سازند، و خداوند نور آنان را از هر كس كه بخواهد پنهان مى‏ نمايد، پس قلب‏هاى‏شان تاريك مى‏ شود.

 به خدا سوگند اى ابو خالد ؛ هيچ بنده ‏اى به ما محبّت نمى‏ ورزد و ولايت ما را نمى‏ پذيرد مگر بعد از آنكه خداوند دل او را پاك نمايد، و دل هيچ بنده اى را خداوند پاك نمى‏ گرداند تا اين كه منقاد و تسليم ما شود و سرِ سازش با ما داشته باشد. پس هنگامى كه با ما سازش داشت، خداوند او را از سختى ‏هاى حساب (در روز قيامت) سالم نگه مى‏ دارد، و او را از ترس و وحشت روز بزرگ قيامت ايمن مى‏ گرداند.

    آيا ممكن است كسى قلبش به نور امام زمان ارواحنا فداه نورانى و روشن شده باشد ولى از آن حضرت غافل باشد؟

---

141) سوره تغابن، آيه 8.  

142) الكافي : 194/1.