اوصاف شيعيان:

به خدا ايمان دارند و او را به صفاتى كه خودش فرموده توصيف مى ‏كنند: 498.

ايمانى همراه با يقين دارند: 659.

باور آنها به بهشت و دوزخ مانند كسى است كه آن را لمس مى ‏كند: 659.

در برابر عظمت الهى خضوع و فروتنى دارند: 659.

خداشناس هستند و به دستورات او عمل مى ‏كنند: 659.

خدا در نظر ايشان بزرگ و غير او همه ناچيزند: 659.

عظمت الهى و سلطنت او آنها را واله و حيران نموده است: 659.

محبت الهى دلهايشان را آشفته و پريشان ساخته است: 659.

خوف ‏الهى‏در چهره‏ هاى‏آنها آشكار است:658.

به مقدّرات الهى راضى هستند: 659.

جائي كه خدا امر فرموده خالى از وجود ايشان نيست: 498.

در جائي كه خدا نهى فرموده ديده نمى ‏شوند: 498.

بندگان حقيقى خداوند و دوستداران او هستند: 1071.

راهبان شب و شيران روزند: 659 658.

شب به عبادت خدا و تلاوت قرآن و تدبّر مشغولند: 659.

همواره ملازم قرآن مى ‏باشند: 658.

دردهاى خود را با دواهاى قرآن درمان مى ‏كنند: 659.

ذكر خدا فراوان مى ‏گويند: 659.

همواره به ياد پروردگارند: 659.

مرگ را از ياد نمى ‏برند: 659.

باكى ندارند مرگ سراغ آنها آيد يا آنها سراغ مرگ روند: 659.

دوست دارند زودتر به ديار محبوب بشتابند: 659.

ميل و رغبت آنها در چيزى است كه جاودان است: 659.

نسبت به چيزى كه زودگذر است بى اعتنا هستند: 659.

در مقابل جلوه‏ هاى فريبنده دنيا روى خوش نشان نمى ‏دهند: 659.

خواسته‏ هاى ‏دنيوى‏آنها كم‏ واندك ‏است:659.

پر طمع نيستند: 659.

مانند كلاغ طمع نمى ‏ورزند: 658.

در تحصيل معاش معتدل رفتار مى ‏كنند: 659.

در هنگام ثروت ميانه روى را از دست نمى ‏دهند: 659.

لباس اقتصاد و ميانه روى به تن نموده‏ اند: 659.

نفس خود را به قناعت واداشته‏ اند: 659.

به مقدرات الهى قانع هستند: 659.

از كسى چيزى درخواست نمى ‏كنند: 658.

در هنگام رفاه شكرگزارند: 659.

در مشكلات وقار و آرامش دارند: 659.

در بلاها صبور و شكيبايند: 659.

حال آنها در هنگام بلا مانند وقتى است كه در رفاه باشند: 659.

همچون سگان زوزه نمى ‏كشند: 658.

عفت نفس دارند: 659.

عفيف و پاكدامنند: 658.

در هنگام فقر خود را بى نياز نشان مى ‏دهند: 659.

در تحصيل علم حريصند: 659.

از جهل و نادانى دورى مى ‏كنند: 659.

علم خود را با بردبارى زينت مى ‏دهند: 659.

عمل خود را بر مبناى علم انجام مى ‏دهند: 659.

كارى از روى ريا انجام نمى ‏دهند: 659.

هرگز به كارهاى نيك اندك راضى نمى ‏شوند: 659.

كارهاى زياد خود را بسيار نمى ‏شمارند: 659.

در هر حال خود را در پيشگاه الهى مقصّر مى ‏دانند: 659.

از كسالت و تنبلى دورى مى ‏كنند: 659.

از فرصت‏ها براى كارهاى شايسته استفاده مى ‏كنند: 659.

در امور دينى بسيار قوى و توانا هستند: 659.

در طريق هدايت پرشور و بانشاطند: 659.

در انجام خوبى ها تأخير نمى ‏اندازند: 659.

در فرمانبردارى از دستورات الهى كوشا هستند: 659.

به خوبى ‏ها دستور مى ‏دهند و خود عمل مى ‏كنند: 659.

از بدى‏ ها نهى مى ‏كنند و خود اجتناب مى ‏نمايند: 659.

خواسته ‏هاى نفسانى را برآورده نمى ‏سازند: 659.

تمايلات نفسانى را كنترل مى ‏كنند: 659.

خواهشهاى نفسانى بر آنها چيره نگشته‏ اند: 659.

به ناپاكى‏ ها رغبتى نشان نمى ‏دهند: 659.

از حرام چشم پوشيده‏ اند: 659.

گوش خود را وقف شنيدن علوم دينى و مطالب مفيد نموده‏ اند: 659.

نفس خود را به عيب و نقصان متّهم مى ‏سازند: 659.

در مقابل مدح ديگران ترسناكند: 659.

در جمعى كه حضور داشته باشند ناشناخته‏ اند: 658.

اگر در جمع نباشند كسى سراغ آنها را نمى ‏گيرد: 658.

با مردم از روى بصيرت و آگاهى معاشرت مى ‏كنند: 659.

مؤمنان را احترام مى ‏كنند: 658.

از فاسقان دورى مى ‏گزينند: 658.

پيمان بسته‏ اند با دشمنان خدا و رسول دشمنى كنند: 310.

برادران خود را بر خويشتن ترجيح مى ‏دهند: 498.

حقوق برادران دينى را رعايت مى ‏كنند: 498.

در راه حق از عطا و بخشش خوددارى نمى ‏كنند: 659.

مردم به خير ايشان اميدوارند: 659.

خود را در زحمت مى ‏اندازند و مردم را زحمت نمى ‏دهدند: 659.

مردم از شرّ آنها در امان هستند: 659 658.

همسايه را آزار نمى ‏دهند: 659.

گفتار آنها راست و درست است: 659.

فريب و نيرنگ در كار آنها نيست: 659.

با رنجديدگان مهربان هستند: 659.

مصيبت ديده را سرزنش نمى ‏كنند: 659.

تجاوز به حقوق ديگران نمى ‏كنند: 659.

به دشمن خود ستم نمى ‏كنند: 659.

ديگران را با القاب زشت صدا نمى ‏زنند: 659.

حسد نمى ‏ورزند: 659.

خشم خود را فرو مى ‏نشانند: 659.

تكبّر در وجود آنها نيست: 659.

بافروتنى‏راه‏ مى ‏روند و برخورد مى ‏كنند:659.

امانت را به صاحبش رد مى ‏كنند: 659.

همه يكدل و متّحدند: 658.

الگوى‏ خوبى‏ براى‏ خيرخواهان‏آينده‏ اند:659.

اقتدا كننده به نيكوكاران گذشته‏ اند: 659.